Linde Notenbaert leerden we onlangs kennen als één derde van BLOND, de groep waarmee ze synthpop maakt die op het eerste gehoor vrolijk klinkt, maar achter die snoepwikkel scherpe teksten verbergt. Solo staat ze echter ook op de planken, onder de naam Lil Alia: Alia naar haar tweede voornaam, Lil omdat dat bij rappers nu eenmaal zo hoort. Want rappen, dat zou ze doen, in een show die ‘Fristi in de moshpit’ beloofde. Wat we ons daarbij moeten voorstellen, ontdekten we in Kavka Oudaan te Antwerpen.
Eerst komt bedeesd iemand vanuit de zaal het podium op gekropen om te verkondigen “Ik ben het voorprogramma.” Eigenlijk had zij een entrée met meer klaroengeschal verdiend, want het gaat hier om Ysmé, één van de laureaten van Sound Track 2021.
Aan het tempo van een hogesnelheidstrein laat de Brusselse rapster haar woorden door de zaal razen. Soms iets te snel, waardoor we haar vlijmscherpe teksten niet helemaal meekrijgen. Zoals “Heaven or hell, whatever starts with he” uit haar tweede nummer, of Nice Guy, waarin ze een heel verhaal vertelt over een flirterige man en hoe zij zich daarbij voelt. Of haar enige Nederlandstalige lied, opnieuw een vertelling over meisjes die ’s avonds niet alleen naar huis durven. En single Orange Juice als waardige afsluiter, waarbij Ysmé het publiek toch maar meedeelt “Jullie mogen dansen.”
Ysmé is haar eigen dj en snelt tussen twee nummers naar haar laptop om de volgende beat te starten, terwijl ze de stilte vol babbelt alsof ze zenuwachtig is. Die zenuwen zijn nergens voor nodig, want ze heeft de présence, de muziek en de teksten om een publiek volledig in te palmen.
En dan is het tijd voor het optreden van Lil Alia. Of de cabaretvoorstelling, moeten we misschien wel zeggen: de show is opgezet als één verhaal over de zachtaardige Linde die onwennig haar eerste stappen zet in de hiphopwereld die veel te hard voor haar is. De nummers worden aan elkaar geregen door dialogen tussen de rapster en de organisator van een open mic, of gesprekken met haar familieleden over wat ze nu eigenlijk allemaal doet. Zo krijgen we naast de muziek episoden uit het leven van een artiest te zien die stevig op de lachspieren werken.
Eigenlijk is wat zij maakt anti-hiphop. Rappen op de beats van een dj is wat ze doet, maar dan los van alle clichés die het genre kenmerken sinds Grandmaster Flash voor het eerst een plaat op zijn draaitafel legde. Geen bitches, blingbling of wet ass pussies voor Lil Alia, en ook geen protest tegen de gevestigde macht, maar teksten over brave en vaak broze onderwerpen. Geen wiet en alcohol, maar Fristi en aardbeisnoepjes.
Wanneer in een van de tussenstukjes de manager van een platenlabel het woord neemt en Lil Alia meedeelt dat hij voor haar een featuring heeft geregeld bij een populaire Duitse rapper en vervolgens een zekere Bazzel het podium betreedt om in de taal van Goethe te rappen over sjezen zonder snelheidsbeperking op de Autobahn (met live vertaling op groot scherm), is de klucht compleet. Een enorm contrast met de oprechte nummers waarin Lil Alia zinnen laat neerdwarrelen als “Je bent een zon, ik wil je wolk niet zijn” en “Mijn huid bedekt wat vanbinnen leeft.” Maar wel passend in het concept dat ze hier neerzet, ergens tussen een parodie op het genre en de belevenissen van iemand die gemeend wil rappen over hartzeer en ontroering.
Daardoor gaan de nummers die niet duidelijk thuishoren in het verhaal een beetje verloren, zoals een flauwe satire op vriendinnen die hun vakantiefoto’s delen op sociale media. Of het slot, dat de vertelling niet helemaal afrondt. Lil Alia boort hier een nieuw genre aan, een unieke combinatie van hiphop, humor en theater. Of haar nummers ook overeind blijven buiten deze voorstelling, weten we niet, maar de wereld die ze hier opbouwt is een sitcom waar we graag nog meer afleveringen van zien.