Het leven van een doorwinterde concertganger is anno 2022 zowel zenuwslopend, hartverwarmend en achterhaald. Neem nu Joan As Police Woman. Een slordige 22 maand geleden kwam de nu 51-jarige New Yorkse alleskunner Joan Wasser haar album Cover Two voorstellen. Althans dat was het plan. We komen nu stilaan in de periode dat nagelnieuwe platen en kersverse bands geprogrammeerd worden in onoverzichtelijke overlapping met tot in den treure toe uitgestelde concerten. Ondertussen heeft Wasser als haar alter ego Joan As Police Woman met Dave Okumu een opvolger uitgebracht, The Solution Is Restless. Ze kwam beide platen dan maar ineens voorstellen in de Orangerie van de Botanique.
Joan slaagt er op elke plaat in platgetreden muzikale wegen als soul, funk, blues en jazz op een frisse frivole wijze te combineren op een manier waarvan je denkt “hoe knap”. Live combineert ze dit talent met een ontwapenende podiumprésence en een heerlijk stembereik waarbij ze laveert tussen perfect engelengezang en jengelend en schriel tegen de stroom ingaand croonen. Als weduwe van wijlen Jeff Buckley weet Joan uiteraard als geen ander wat een stem kan betekenen voor de sound van een plaat.
Veertig procent van de setlist werd uit de meest recente plaat geplukt en die nummers werden door Joan vooral op piano ingespeeld en ingezongen. Enkel Sweet Thing op piano komt niet van deze plaat. Desondanks is een song als Take Me To Your Leader groovy en funky met een lichtfrivole toets. In Masquerader verspringt ze als vanouds meerdere treden tegelijk op haar fameuze toonladder. Het is in dit soort songs dat ze muzikaal richting het hoekige van Fiona Apple opschuift maar dit masquereert eh maskeert met diepe soul in de sublieme stem. Dit wordt op gitaar gebracht, aansluitend met het prachtige Hard White Wall van To Survive. Het zijn songs die aanvankelijk erg onschuldig lijken maar erg manifest onder je vel kruipen. Dit is zo een beetje het verhaal van een Joan As Police Woman concert op zich. Professioneel hoogstaand en verraderlijk verslavend. De bezwerende drumroffels van Parker Kindred zijn hier ook niet vreemd aan.
Het zes jaar oude Let It Be You klonk wulps en krols en stond in schril contrast met het bloedstollend mooie Feed The Light van haar debuutplaat in 2006. Bassist Benjamin Lazar, in een emotionele bui omdat het geluid niet kon worden afgesteld zoals gewenst, nam het originele basspel van Joan over. Kippenvelmomentje. Tell Me Tell Me Tell Me werd dan luidkeels meegezongen en vormde de brug naar een portie standup comedian in Dinner Date waarin Joan het had over haar goeie vriend waarmee ze tijdens de covid lockdowns steevast op dinner date ging, niet om het romantische aspect ervan maar omdat ze dan wisten dat ze nog leefden.
The Barbarian vormde een beklijvend hoogtepunt. Joan haalde meermaals uit op piano met repetitieve en dus bedwelmende donkere aanslagen. Deze topsong overschrijdt de kaap van tien minuten en neemt je als luisteraar mee op een jazzy nightclub vibe waarbij iedereen het lastig heeft. Dit is een nummer dat een hoog Bowie-Black Star-gehalte heeft. ‘God Is Alive Magic Is Afoot’. Joans t-shirt kreeg bij aanvang van de bisronde een verklaring. Ze zette haar leesbril op en las een lange tekst voor van Leonard Cohen uit 1966. Imponerend, net als We Don’t Own It. Joans akoestisch solo klonk hier breekbaar en dankbaar om in haar knappe sixties outfit liedjes voor een publiek te kunnen brengen want “we are all connected by the power of music, even if we never met”. Altijd handig als de artiest zelf al de analyse van haar concert maakt. Het funky Holy City onderstreepte finaal nog waarom een optreden van Joan As Police Woman altijd een goed idee is. Joan Wasser klinkt bijwijlen als het kind van Sade en Jim Morrisson dat op jonge leeftijd een Hammondorgel cadeau krijgt en progrock injecteert met funk. Of hoe een politieserie uit de seventies verstrekkende gevolgen krijgt, Police Woman, inderdaad!
