Terwijl op verschillende locaties in Gent optredens plaats grepen van o.a. MDCIII , Vitja Pauwels’ Early Life Form en Nabou in het kader van de tweede avond European Jazz Conference, maakten wij ons op voor een groovy avondje genieten met twee topacts binnen de scéne: Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en GINGERBLACKGINGER. Ze brachten elk een set van circa drie kwartier waarbij ze zich van hun sterkste kant lieten zien en horen.
GINGERBLACKGINGER is de band rond bassist Yannick Peeters die uitgegroeid is tot een begrip in de Belgische jazzscène, vooral bekend als een sterke stem in andermans projecten. Nu staat ze met haar dubbelbas zelf in de schijnwerpers, met oorstrelende klanken die een warme gloed over de hoofden laten waaien. Uiteraard laat ze zich zeer goed omringen, om haar doel te bereiken.
De manier waarop Samuel Ber – als vervanger van Tom Rainey – zijn drumvellen streelt, is zonder meer hemels te noemen. Klarinetspeler/saxofonist Frans Van Isacker en gitarist Frederik Leroux behoren tot de meest eigenzinnige vertegenwoordigers van de Belgische jazzimprovisatie. Dat spreiden ze op sublieme en doordachte wijze voor zich uit. Er viel nergens een speld tussen te krijgen op het groovy padje dat GINGERBLACKGINGER tentoonspreidt.
Eens de klankenpracht je oren streelt, kom je voor het eerst op deze avond in een zen-toestand terecht waaruit je niet meer wil ontsnappen.Gelukkig vult Stéphane Galland & The Rhythm Hunters hier mooi op aan met een al even onaardse performance waardoor je nog even in die diepe trance kan blijven hangen. Stéphane Galland zelf is uiteraard een topdrummer binnen de scène. Niet alleen door zijn sublieme werk bij Aka Moon, ook solo bewees hij tot de beste drummers te behoren die ons landje rijk zijn. Het viel ons echter op hoe hij niet achteraan stond opgesteld, ook niet helemaal in de schijnwerpers, wel als een belangrijke schakel in een ketting van groovy magie die op je afkomt.
Ook de blazers instrumenten betoveren ons compleet. Shoko Igarashi (tenorsaxofoon) Sylvain Debaisieux (altosaxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet) deden de temperatuur meermaals tot een kookpunt stijgen. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die door enkele verbluffende solo’s liet horen en zien wat voor een bijzondere parel ze wel is. Wajdi Riahi op zijn beurt, tovert dan weer klanken uit zijn piano waarvan we het bestaan niet kenden. Elke schakel is even belangrijk en het is de samensmelting van al die bijzondere talenten, gecombineerd met een honger naar improvisatie en spelplezier die ervoor zorgen dat we als jazzliefhebber die ene adrenalinestoot na de andere te verwerken kregen.
Tekst: Erik Van Damme