Gitaren passeerden al in alle soorten en maten in de Scorpio Sessions op Radio Scorpio, maar zelden klonken ze zo apocalyptisch als bij Framan. De zanger met de lange zwarte traan torst heel wat angsten en smarten op zijn schouders, dat is meteen duidelijk. Hij kanaliseert ze in een aardedonker nummer.
De beelden die hij in zijn tekst oproept, zijn niet altijd even origineel (“like islands separated by the sea”, dat hebben we al verfrissender voorbij zien komen), maar het geheel sleept je wel mee door de krochten van de menselijke geest. Op het einde ruilt Framan de snaren in voor toetsen waaruit orgelklanken opstijgen tijdens een hypnotiserend slot. Weinig opbeurende muziek, maar wel een optreden dat fascineert.
Minder fascinerend is tweede inzending Wait! Na een intrigerend begin gidst Framan ons onder andere langs een Black Sabbath-achtige muur van gitaargeweld en een intieme ballade, maar hij slaagt er niet in die te verweven tot een geheel. Zo valt het nummer uit elkaar in afzonderlijke delen. Heel de tijd wacht je ook op een climax vol catharsis en ontlading, maar Framan laat ons op onze honger zitten.
Jammer, want de lyriekliefhebber in ons schreef tijdens het luisteren wel een handvol regels op, zoals “What a mesmerising time it is for the living among the dead” en “I’m trying to find the words that keep us separated / And I’m trying to say goodbye to you / But I keep my mind sedated.” In de donkerste inkt die we konden vinden.
