The Comet Is Coming, the comet is coming!! Dit zijn doorgaans kreten die volkspsychose en massahysterie veroorzaken. Ga het maar eens na op het internet. Je krijgt gegarandeerd artikels te zien met titels als “A comet is coming in 2024 and it will outshine the stars”, of “A comet not seen in 50.000 years is coming”.
In wezen geen verschil met de gebeurtenissen zondagavond in de Brusselse AB want het Londense psychedelische elektrojazz-trio met dezelfde naam had al maanden geleden gezorgd voor het bordje “sold out”. Iedereen wilde dit psychedelische ruimteschip zien landen en was er klaar voor. Zo ook ene Joshua Idehen, een in een piekfijn zwart maatpak uitgedoste soulzanger met Britse en Nigeriaanse roots. Hij bracht een kompaan mee op keyboards en zong met warme stem over een paar soulvolle liedjes. Niet teveel want hij was veel minder zanger dan standup-comedian. Eigenlijk kunnen we ons geen grappiger voorprogramma herinneren. Tijdens het laatste kwartier steeg het ene lachsalvo na het andere op uit de zaal. Zo liet Idehen de zaal in de waan door overenthousiast te verkondigen blij te zijn in Stockholm te kunnen musiceren met zijn vrienden van The Comet Is Coming.
De zaal hield het midden tussen verbouwereerd reageren en onwennig lachen waar hij met een onverstoorbaar lachje aan toevoegde: “This band is gonna make you sweat like you have never felt sweat in your life. You have time to go home and grab yourself another set of clothes, or you can find a shop here in Brussels”. Hij zong nadien een lied over het belang van in jezelf te geloven. Believe in yourself klonk dan als “learn to swim”, iets wat hij zelf blijkbaar maar op 42-jarige leeftijd onder de vin kreeg. Idehen is een graag geziene gast in jazzmiddens, omwille van zijn beklijvende talent als dichter wat hij deels zingend, deels rappend etaleerde. Hij verstond de kunst om een banale song om te toveren in een gigantische singalong waarbij het linkerdeel van de zaal andere taken kreeg dan de andere helft. Dit zorgde voor hilarische taferelen en een zaal die enthousiast meezong. Heerlijke kerel en we waren er nog niet van af, zie later.
Wat volgde was een jazz-uppercut zonder weerga. Hyper-Dimensional Expansion Beam is de naam van de plaat die vorig jaar uitkwam en die liet een trio horen dat meer dan ooit pompende electro omarmde wat al meteen resulteerde in een buitenaardse start van wat een psychedelische trip van 110 minuten zou worden. Code van de nieuwe plaat leende zich hier uitstekend voor. Denk aan Propellerheads die pulserende beats eindeloos rekken en laat daar een meester saxofonist op los, genaamd Shabaka Hutchings. Hij is dat soort geniale jazzvirtuoos die al zijn projecten naar een immens hoog niveau leidde, dat was zo met The Ancestors, en zeker ook met Sons Of Kemet. Zijn springerig saxspel maakte de openingstracks hyperkinetisch en uitermate opwindend. Telkens de analoge synths zwegen nam de sax solo over wat steevast uitzinnige reacties in de zaal uitlokte.
Technicolour was even meeslepend en euforisch maar legde de link met een ander project waar King Shabaka aan meewerkte, met name Nightmares On Wax. De ambient dub legende uit Leeds liet zich twee jaar geleden door Hutchings bijstaan op de laatste Nightmares-plaat. Dit was een genre waar beide andere ruimtevaarders wel pap van lustten. Hutchings kreeg de spots over zich heen gegoten tijdens een minutenlange imponerende solo. De rockster aan de analoge synths, Danalogue The Conqueror, officieel Dan Leavers, begon dan aan een indrukwekkend samenspel met drummer Max Hallett aka Betamax, genaamd Summon The Fire. Eigenlijk is dit pure rock waarbij beiden wild tekeer gingen.
Hallett is fenomenaal aan de drums hoewel hij het allemaal zo simpel doet lijken, maar vergis je niet, zijn drumprestaties zijn complex en ongezien. Erg typerend voor jazz is de gave diverse instrumenten een ander lied te laten spelen wat op de één of andere wijze resulteert in een symbiose van bizar samenhangende klanken.
The Comet Is Coming doet niets anders. Journey Through The Asteroid Belt is een veel typischer jazznummer dat op groovy electro en repetitieve drums, King Shabaka vrij spel gaf. Hij strooide er weidse jazzklanken overheen om het nummer dan in free metal/jazz – volgens de leer van X-Legged Sally – te laten ontsporen. Het verhaal over hoe de band ontstond, klinkt als een mythe, waarvan we eigenlijk moeilijk kunnen geloven dat we er veel geloof aan moeten hechten. Hallet en Leavers hadden ruim tien jaar geleden samen een project, Soccer96, en tijdens optredens zagen ze vaak een timide zwarte man in een hoek meevolgen. Die stapte op een dag met een saxofoon het podium op en begon ongevraagd mee te spelen. De dynamiek tussen de drie is iets eigenaardigs want het lijken totaal verschillende karakters. De bandnaam zelf is dan weer afgeleid van een titel op een hoes van een Radiophonic Workshop lp. Maar we wijken af want ondertussen had Danalogue een erg opzwepende solo van een paar minuten gespeeld, die klonk als een combinatie tussen acid house en progrock. Het klonk psychedelisch als in Pink Floyds Animals.
Het werd de aanzet van het laatste deel van de reguliere set dat in de zaal zowat dezelfde impact had als Underworld op de hele muziekwereld met Choose Life. Terwijl Danalogue zijn duivels ontbond en Betamax onverstoorbaar in een andere sequentie drumde, stond King Shabaka stokstijf aan de zijkant te kijken met een blik van “moet dit nu echt jongens?” De verlegenheid van de saxofoonheld had zijn ‘contrastueel’ hoogtepunt bereikt, zeker in vergelijking met de springveer achter de synths. Wat volgde was pure Chemical Brothers, denk aan It Doesn’t Matter, in de mix met pure hardcore house in de beste gabbertraditie. De zaal was een kolkende massa springende en rond hossende fans, de balkons lieten zich evenmin onbetuigd. Een prachtig moment dat een vervolg kende toen Hutchings zijn saxofoon in de strijd gooide tijdens Atomic Wave Dance.
De reguliere set werd op onnavolgbare wijze besloten met een vijf minuten durende drumsolo van Betamax die wel 23 keer leek af te ronden maar telkens weer een versnelling inzette. De eerste bisronde zette het jazzfestijn gewoon verder met een zinderende versie van Pyramids. Het bleek tevens het sein voor Danalogue om eens het woord te nemen en dankbaar te zijn voor deze hopeloos uitverkochte set in een dampende AB.
Hij verwees naar BRDCST van een paar jaar geleden toen ze in een iets kleinschaliger opgevatte zaal speelden voor een kleiner publiek. Een klein kwartier later verdween het trio opnieuw, maar kwam terug met een microstatief voor een geweldige toegift met een heuse zanger. En die zanger kenden we. Joshua Idehen kwam deze keer in een kleurrijke, vermoedelijk typisch Nigeriaanse, outfit het podium op gedanst op blote voeten. Idehen was ook dankbaar, omdat we nog leefden. Drie jaar geleden was hij gastzanger op het nummer Imminent en dit kwam er nu aan met een overtuigd rappende en springende Joshua deze keer in het middelpunt van de belangstelling.
De laatste deeltjes van het dak gingen er nu finaal af en The Comet Is Coming heeft de grenzen van wat we een live-ervaring grand cru kunnen noemen, met plezier verlegd in de vorm van een rave party met een ‘alles kapot’-flair. Het publiek oogde verrassend jong, was erg enthousiast en we kunnen stellen dat deze jazz fusion van funk, acid house, electro en progrock, tomorrowlandslides heeft veroorzaakt en de massa bezweet en averechts dansend naar de uitgang begeleidde. The Comet is Coming to an end.
Joshua Idehen: Facebook – Instagram
The Comet Is Coming: Facebook – Instagram