Een festival in coronatijden kan dat wel? In Tongeren denken ze van wel. Jaarlijks wordt in het charmante Begijnhof op zes verschillende locaties een podium neergezet voor zes artiesten. In normale tijden komen er duizenden geïnteresseerden op af, dit jaar kon de organisatie slechts 360 muziekliefhebbers in 6 groepen van 60 personen ontvangen zodat iedereen veilig de optredens kon bijwonen. De tickets voor dit gratis festival waren in een mum van tijd de deur uit want de affiche was top met Aster, Aafke Romeijn, Compro Oro, Jaouad, Noémie Wolfs en The Radar Station.
Aster mocht voor onze groep de spits afbijten, zoals gewoonlijk enkel gewapend met zijn akoestische gitaar en zijn indrukwekkende, doorleefde stem. Puur zoals altijd en deze keer ook zonder microfoon, net zoals vroeger toen hij zijn nummers op straat bracht. De Limburgse singer-songwriter heeft dan ook geen toeters en bellen nodig, helaas mocht Aster slechts drie nummers brengen, omdat de organisatie heel streng de vooropgestelde programmatie in het oog hield. Naarmate de dag vorderde bleek dat sommige bands toch uit de dans sprongen en meer nummers brachten. Toch overtuigde Aster nog maar eens met zijn knappe composities. De man heeft echt bakken talent! Hij legde de lat voor de andere artiesten erg hoog.
Op naar de volgende act op het programma: Aafke Romeijn. Deze Nederlandse schrijfster en journaliste is tevens muzikant. Ze begeleidde zichzelf op piano en bracht gevoelige songs met een glasheldere stem. Aafke sloot haar mini-set af met een beklijvende versie van De Jeugd Van Tegenwoordig klassieker Huilend Naar De Club dat ze speciaal ingestudeerde voor de 85ste verjaardag van haar oma, omdat dit haar lievelingsnummer zou zijn.
Toen was het tijd voor iets helemaal anders: Compro Oro. Vibrafonist Wim TJ Segers en co trakteerden ons op een kleurrijke mix van Afro-Cubaanse muziek, funk, jazz met een snuifje psychedelica die enorm aanstekelijk is. Wij hadden moeite om stil te blijven zitten op onze stoel. Ook al trokken er op dat moment boven Tongeren donkere wolken, deze vijfkoppige band liet de zon overvloedig schijnen. Toen we de mooie binnenplaats van de Ursulakapel verlieten, zwaaide deze fijne band ons nog uit met een afscheidsmuziekje. Sympathieke kerels.
Op de volgende locatie stond Jaouad ons op te wachten met gitarist Aiko Devriendt. Deze multidisciplinaire Antwerpenaar is theatermaker, LGBT-activist en artiest. Momenteel is hij artist in residence in Trix. Vorig jaar bracht hij zijn debuutep Messias waaruit hij in Tongeren een paar nummers speelde. Hij brengt soulvolle pop die doet denken aan Bill Withers met een vleugje gospel zoals we die kennen van Gregory Porter. Maar vooral imponeerde Jaouad met zijn indrukwekkende stem, die man kan alles aan en zingt met veel overgave en gevoel. Normaal brengt hij zijn nummers met een grotere band maar met zijn gitarist blonk het duo uit in eenvoud.
Onder een gigantische beukenboom had het duo, Brent Buckler en Sander Cliquet van The Radar Station hun tent opgeslagen. Hun collega’s hadden ze voor deze set thuis gelaten en ze brachten de nummers van het net verschenen debuutalbum Life Inside A Tornado in een iets meer basic versie. We kregen knappe, intieme versies van The Beauty Of Belief, Subtle Science, After The Tornado (waarbij de samenzang van Brent en Sander voor kippenvel zorgden) en hun huidige hit The Giant. Op de plaat is er serieus gewerkt aan de arrangementen, dus was het erg bijzonder vooral om de gestripte versies van deze knappe nummers te horen. Zelfs zo blijven deze songs volledig overeind.
Het festival sloten wij af met het duo Noémie Wolfs en haar partner in crime (tevens ook haar levenspartner) Simon Casier (bassist van Balthazar) die haar begeleidde op keyboard en gitaar. Ze brachten nummers uit het album Lonely Boy’s Paradise dat net voor de lockdown verscheen. Ook Wolfs en Casier kozen er voor de songs op een uitgeklede manier te brengen. We kregen pakkende versies van It Means Nothing To Me, Love Song, Wake Me Up (met Noémie op melodica), Lonely Boy’s Paradise en haar nieuwe single All Night. Je zag dat het duo ervan genoot om terug op een podium te staan. Ze brachten hun nummers vol overgave. Tijdens de laatste song kwam de klok van de kerk wat verstoring brengen, ritme en toon houden terwijl de klok staat te luiden blijkt niet zo eenvoudig. Als volleerde muzikanten sloegen ze zich netjes door dit oponthoud. Los van dit kleine euvel, zagen we een prima set.
We zagen een reeks top optredens tijdens een heel goed georganiseerd festival. Van ons mag elke stad zo’n uniek festival organiseren.