Tekst: Erik Van Damme
Een evenement dat veertig jaar op de teller heeft staan, daar schrijft men een boek over. Het grootste kleine festival van het land, heet dat boek, en we kunnen enkel aanraden het aan te schaffen alleen al om de bom van informatie en weetjes die daarin te vinden zijn. Rock Herk heeft zeker geen gemakkelijk parcours afgelegd, was een tijdje gratis en bijna failliet. Maar het festival heeft stormen doorstaan en staat stevig op zijn grondvesten. Deze veertigste editie was compleet uitverkocht. We kregen een vat aan contrasten voorgeschoteld. Niet enkel wat optredens betreft, ook het weer deed een duit in het zakje. Ons verslag van de eerste festivaldag van een van de meeste gezellige Limburgse festivals die ons land rijk is lees je hieronder.
We startten ons parcours met Mojo & The Kitchen Brothers die wat sound betreft teruggrijpen naar de muziek van de jaren ’70. Referenties: Black Sabbath, Pink Floyd tot Wishbone Ash lazen we in de biografie. Scherp als een scheermes, en knetterend als een stoomketel die op springen staat, deden Mojo & The Kitchen Brothers ons dan ook lekker headbangen tot ons hoofd dol draaide. Net omdat ze die gouden ‘70s niet zomaar kopieerden, maar er hun eigenzinnige draai aan gaven, schuilt er in hen een band met veel potentieel om in de toekomst nog veel potten te breken. In het oog te houden, deze Mojo & The Kitchen Brothers!
YESNOMAYBE, een van de winnaars van De Nieuwe Lichting 2024, gingen als wildemannen tekeer op het podium. Al vrij vlug resulteerde dit in circle- en moshpits, tot stagedivers. De beweeglijke zanger beklom de stellingen van het podium om zijn publiek aan te porren. We vreesden zelfs even dat hij in het publiek zou springen zo vurig ging hij tekeer. Mooi echter hoe hij opriep om bij een moshpit voor elkaar te zorgen, en wie valt direct recht te trekken. Het moet plezant blijven. Het siert hem. Wie zich afvroeg wat het nut is van zo een wedstrijd als De Nieuwe Lichting, gaf YESNOMAYBE – door middel van meerdere oplawaaien en muilperen – een uitvoerig antwoord.
Om voornoemde contrasten op te zoeken, volgen we ook enkele optredens op de mainstage en de Street. Beide locaties overlappen elkander. Een eerste trip bracht ons bij Brorlab dat ons eerder dit jaar op We Are Open al omver blies. Snelle nummers, snauwen en bijten en een zangeres met heel hoog stembereik die haar strot schor schreeuwt zorgden voor een punkfeest op het Street podium dat recht naar de ballen dan wel andere genitaliën greep. Het contrast met BLUAI, die het zeemzoetige en dromerige opzochten, kon haast niet groter zijn. Ze speelden voor wat minder volk op de mainstage, en brachten door middel van warme klanken en stemmen rust in ons hart na de chaos op de Street Stage.
Ronker zagen we ooit die Street stage in lichterlaaie zetten. Eerder waren we aanwezig op hun eerste ep-voorstelling. Toen al stelden we vast wat voor een goudwaarde deze band zou kunnen worden in het Belgische, oververzadigde muzieklandschap. In Club zette Ronker dat nogmaals in de energieke verf. Zonder verpinken of omkijken stormden ze als een niet te stoppen wervelstorm over de hoofden heen, tot je gewoonweg niet meer konden stilstaan. Ondanks dat ze nog steeds ferme uppercuts uitdeelden, zagen we toch ook een band die volwassen is geworden en klaar is voor de volgende stap.
Met Millionair stond duidelijk een publiekstrekker op de affiche want plots stond het overvol aan de mainstage. Niet zo verwonderlijk met de adelbrieven die dit gezelschap kan voorleggen. De band rond Tim Vanhamel is ondertussen aan een tweede leven toe en zette de set misschien net wat te routineus in. Gaandeweg kregen ze duidelijk wat meer grip op zichzelf en het publiek. In een wervelende finale werden alle registers compleet opengedraaid, om te eindigen met een oerknal op de wijze zoals alleen Vanhamel en de zijnen dat kunnen.
Hotel Lux kreeg heel wat minder volk voor zich in Club, etenstijd voor velen? Ze hadden ook wat af te rekenen met enkele kleine technische problemen in het begin van hun set. Maar eens warmgedraaid, deden ze op eerder melodieuze wijze, de tent uiteindelijk een beetje op zijn grondvesten daveren. Compleet omverblazen deden ze niet, maar Hotel Lux zorgde wel voor een adrenalinestoot die we goed konden gebruiken, en die maakte hun wat gemiste start vlug goed.
Wederom gingen we contrasten opzoeken, deze keert tussen MadMadMad op Street stage en Glints op de mainstage. MadMadMad heeft hun naam niet gestolen en ging als wildemannen tekeer. Beats en breaks vlogen ons om de oren, dansen moest gewoon! Het duurde dan ook niet lang of iedereen danste mee op de opzwepende klankentapijten van uiteenlopend allooi die MadMadMad uitspreidde.
Eveneens niet vies van een beetje absurditeit is Glints. De heel bewegelijke frontman huppelde van de ene kant naar de andere kant van het podium, schreeuwde zijn stem schor en haalde alles uit de kast om zijn publiek uit de bol te laten gaan en slaagde daar ook in. Een intiem momentje met Blue Samu, zingend als een nachtegaal, haalde zelfs niet het ritme uit de set. Een set waarbij je ogen en oren tekort kwam, zoveel viel er te beleven. Een absurde show met een aanstekelijke hoek af, gekruid met enorm veel virtuositeit schotelde Glints ons voor.
Een optreden van Doodseskader moet je vooral ondergaan om het echt te begrijpen. We schoven dus wat dichter bij het podium en genoten van deze trip richting de diepste kerkers van onze persoonlijke hel. Doodseskader is een duo dat door middel van waanzinnige zang en verbluffende drumwerk de haren op de armen niet éénmaal, maar een klein uur lang omhoog deden staan. Zo intens dat het licht buiten de tent pijn deed aan de ogen. Geen trip voor tere zieltjes dus. Maar zij die bleven staan ontvingen voedsel voor hun donkere ziel…
Raketkanon vierde vier jaar geleden hun afscheid. Speciaal voor de 40ste editie van Rock Herk kwamen ze toch nog eens samen, en hoe. De frontman sprong al onmiddellijk in het publiek en zou dat nog enkele keren herhalen. Dat het vuur, ondanks het afscheid, duidelijk nog steeds brandende was, bewees Raketkanon met een wervelende show boordevol vuurkracht die de tent in lichterlaaie zette. Moesten ze na deze show er toch over nadenken om een comeback te maken… graag, zo een heerlijke mokerslag of tien is iets wat we altijd kunnen gebruiken!
We herinneren ons nog dat wat onzekere en bedeesde bandje op TrixTrax in TRIX in 2016. Toen al voelden we aan dat er heel wat potentieel zat in Whispering Sons. Dat het niet het zoveelste bandje was die op die postpunk revival kar sprong. Ze bouwden ondertussen een ijzersterke reputatie op en brachten een nieuwe plaat uit waarop ze hun comfortzone soms verlaten en daar nog mee wegkomen ook. Live zagen we een band die haar postpunkroots trouw is gebleven, maar die dus ook vooruit kijkt. Een zelfverzekerde Fenne sprak haar publiek zelden aan, maar spoorde met haar zang en dans de menigte aan tot bewegen op de aanstekelijke klanken die de band hen aanbood. Whispering Sons is duidelijk een goed geoliede machine geworden, die hun postpunk op eigenzinnige wijze uitspuwt en daardoor menig hart diep raakt. Ze konden ons, na ze zoveel maal te hebben gezien, ook nu weer compleet murw slaan.
“We sluiten af met een feestje”, met Goose dus, dat zo veel meer is dan zomaar een dans act. Uiteraard is dansen aan te raden bij Goose maar de beweeglijke frontman is een entertainer pure sang. De muziek van Goose was zo overdonderend dat we vreesden dat het dak van de tent er in een mum van tijd zou afvliegen. Een perfecte lichtshow deed diezelfde tent een uur lang in vuur en vlam staan. De hoge dosis vuurbollen die in ons gezicht ontploffen, bliezen ook ons compleet van onze sokken. Goose bewandelt namelijk de paden tussen rock, pop en dance op zodanig sublieme en doordachte wijze dat ze een ruim publiek kunnen aanspreken. Zowel de rock als de dansliefhebber komt zo aan zijn trekken. Wat een feest om deze eerste avond knetterend en knallend mee af te sluiten.