Foto’s: Hannelore Dieleman
Op nogal wat festivals krijg je een resem topbands te zien, maar moet je er ook wat rommel bijnemen omdat ze nu eenmaal in het pakket zitten samen met die toppers. Live /s Live doet daar niet aan mee en dus kregen we een tweedaagse met (op papier) alleen maar topbands. Zaterdag leverde het festival al een mooie line-up af maar die van zondag kon zeker ook tellen: Grace Jones, Suede, Belle & Sebastian, Whispering Sons, dEUS, The Hickey Underworld en intiemere optredens van Néomi, Hydrogen Sea, Admiral Freebee en een dj-set van Friscobar Soweto.
Na drie albums besloot The Hickey Underworld in 2016 de handdoek in de ring te gooien maar dit jaar zijn Younes Faltakh, Jonas Govarts, Georgios Tsakiridis en Jimmy Wouters terug in full force. Ze hadden de ondankbare taak om het festival te openen voor heel weinig volk. Het viertal liet het zich niet aan het hart komen en gaf zichzelf voor de volle 200%. We kregen een stevige set met vurige, agressieve riffs, drums vol vuurwerk en Younes die hard zijn best deed om zijn keel kapot te schreeuwen. De frontman had zich gewapend tegen de hitte met een zweetband en een doek op het hoofd, hij zag er een beetje uit als een Arabische tennisser. Door de extreme hitte zat er zowel in het publiek als in de band niet veel beweging, alleen drummer Wouters leefde zich helemaal uit. Op basis van de reacties bij het publiek, was Future Words het hoogtepunt.
Whispering Sons bracht, net als vorig jaar, geen nieuwe muziek uit maar Fenne Kuppens en co trekken wel weer door Europa met shows op festivals in Duitsland, Nederland, Polen, IJsland en natuurlijk België. Naast Boomtown, Rock Olmen, het festival van Ronquieres en Campo Solar stond de band ook op Live /s Live. Ze deden waar ze goed in zijn: een intense, duistere show geven. Niet evident als het kwik 33°C aanwijst, maar de half gevulde weide kon het wel smaken. Gelukkig zorgde de new wave voor een koel briesje.
De Nederlandse Néomi mocht het Dageraad podium openen met dromerige, folky songs. Ze kreeg het gezelschap van gitarist Daan en samen brachten ze intieme pareltjes. Helaas stond “de wachtmuziek” van de mainstage zo luid dat haar nummers soms werden weggeblazen. Al bij al was er weinig interesse van het publiek, die blijkbaar de weg niet vonden naar het andere kleine podium. Toch een spijtige zaak voor dit Nederlandse talent want Néomi heeft een loepzuivere, heldere stem en haar liedjes zijn meer dan de moeite waard. Hopelijk krijgt ze bij een volgende doortocht door ons land meer aandacht en kan ze dan optreden onder betere omstandigheden.
Terug naar het hoofdpodium waar het Schotse gezelschap Belle And Sebastian ingepland stond. De band rond Stuart Murdoch bracht net haar twaalfde studio album Late Developers uit. Ze brachten er slechts twee nummers uit. Er werd op veilig gespeeld met een zeer te smaken “best of” set. De zevenkoppige band kreeg de ondersteuning van onze landgenoot Sam Vloemans (Cargo Mas) op trompet die de songs prachtig aanvulde.
Eigenlijk brengt Belle & Sebastian de perfecte, catchy festivalmuziek. Britpop zonder Britpop te zijn. Elke song klinkt zo goed als volmaakt door het gelaagde geluid en de prachtige samenzang. Helaas waren de videobeelden bij de nummers nauwelijks zichtbaar doordat de zon recht in het podium scheen. Murdoch trok er zich niks van aan en gaf zich volledig. Even nam hij zelfs de camera over van de cameraman terwijl hij aan het zingen was en filmde zichzelf en zijn band. Een man van vele talenten zo bleek. Een geweldig optreden van een zwaar onderschatte band.
Het was al een tijdje stil rond Hydrogen Sea tot Birsen Uçar en PJ Seaux recent lieten weten dat hun derde langspeler dit najaar verschijnt. We kregen er al de knappe single Candy uit. Spijtig genoeg had het duo – voor de zoveelste keer – last met hun laptop, een toestel dat in het verleden ook al voor problemen zorgde. Deze keer hebben ze zich er echter heel goed uitgeslagen, waardoor het nauwelijks opviel dat de rekenaar de geest had gegeven. Gelukkig zakte er deze keer meer volk af naar het Dageraad podium en zo kreeg het publiek een prachtige set van Hydrogen Sea. Eerst speelden ze enkele diamantjes uit de Symbiosis ep waarop Birsen en PJ de neoklassieke toer op gaan. Een mooie combinatie met de feeërieke zang van Birsen. Vervolgens kregen we een bloedmooie versie van Nick Drake’s Song To The Siren, die minstens even stevig binnenkwam als de versie van This Mortal Coil. Ook Candy stond op de setlist en klonk live nog intenser dan op de plaat.
Het is nog even wachten op dat derde album, maar na dit prachtige voorproefje zijn we erg benieuwd om de andere nieuwe tracks live te horen op 22 november in de Brusselse Ancienne Belgique.
Het is dit jaar 30 jaar geleden dat de naamloze debuutplaat van Suede verscheen. Ondertussen overleefde de band meerdere personeelswissels en een break-up. Vorig jaar verscheen hun negende studioplaat Autofiction waarop Brett Anderson en band nog even fris en fruitig klinken als bij hun debuut. Ook deze Britten zetten hun meest recente plaat echter niet in de schijnwerpers. We kregen er slechts drie nummers uit, ook zij speelden een “best of” set. Natuurlijk heeft de band echt wel wat hits in huis waar je een geweldige set mee kan volmaken en de boel mee op stelten zetten. Anderson zei dat deze temperaturen perfect zijn om snelle songs te spelen en vuurde die dan ook een voor een op het publiek af.
De 55-jarige frontman had geen last van de hitte en kroop en rolde over het podium. Hij liep het publiek in en zong met veel overtuiging onder andere Filmstar, Trash, Beautiful Ones, Animal Nitrate en So Young. Dat Mat Osman even problemen had met een kapotte kabel, waardoor zijn bas kort wegviel, was een klein minpuntje dat gelukkig snel werd verholpen. Suede was de eerste band van de dag die echt een bommetje loste en waar het publiek heel enthousiast op reageerde.
Tom Van Laere alias Admiral Freebee zit, naar eigen zeggen, wat in een zoekende fase. Na meerdere rockalbums maakte hij in 2021 het album The Gardener waarop “Den Admiraal” flirt met elektronica. Nu is er de ep Avant Gardener Sessions waarop hij zijn liedjes in een akoestische jasje verpakt. Perfect materiaal voor het Dageraad podium leek ons. Op de affiche stond dat Tom een solo-optreden zou geven maar de man bracht Senne Guns mee ter versterking. Van Laere was de enige artiest op het Dageraad podium die veel volk voor zich zag staan. Zijn set klonk als een aangename verfrissing. Admiral Freebee bracht klassiekers in een nieuw elektronisch jasje met af en toe een streep gitaar of piano. Veel diepgang had het allemaal niet, maar als wachtmuziek voor dEUS viel het nog wel mee.
We moesten er bijna tien jaar op wachten maar dit jaar kregen we eindelijk de nieuwe van dEUS How To Replace It voor de kiezen. Een album waarmee de Antwerpse band bewijst dat ze na al die jaren nog even avontuurlijk uit de hoek kunnen komen en aanstekelijke songs afleveren.
Op Live /s Live speelden ze een thuismatch. Dat bleek ook uit de opkomst voor het podium want voor het eerst die dag stond het echt bomvol. Of Barman en co er veel zin in hadden, konden we niet van hun gezichten aflezen, nergens was er een glimlach te bekennen op het podium. 100% focus om een perfecte set af te leveren was er wel en dat lukte ook helemaal. De Antwerpse band mocht langer dan een uur spelen wat hen de mogelijkheid gaf om How To Replace It wat extra aandacht te geven.
Het vijftal begon met een verschroeiend strakke versie van het titelnummer van de nieuwe plaat, met basgitarist Alan Gevaert op de drums en Stéphane Misseghers op percussie. Een binnenkomer van formaat. Het vuur in het publiek ging echter pas echt aan tijdens The Architect, W.C.S.(First Draft) en zeker bij de outro van Instant Street die voor een kleine aardbeving zorgde. Wat klonk de band strak! dEUS op zijn best!
Als extraatje hadden Barman en co nog iets speciaals in petto: de première van de clip bij How To Replace It. Een heel bijzondere, psychedelische clip waar we dEUS zien als zeedieren en waar Antwerpen een belangrijke rol in speelt. Zeker de moeite om eens te bekijken.
Grace Jones werd onlangs 75 jaar maar ze denkt nog steeds niet aan stoppen. Haar laatste studioplaat Hurricane dateert alweer van 2008, maar nog elk jaar kan je haar aan het werk zien op één of ander festival. La Jones zal niet meer veranderen en wil nog steeds shockeren en moeilijk doen. Uiteindelijk moesten we 25 minuten wachten tot het optreden van start ging, ook al stonden haar muzikanten al klaar op het podium. Ook gaf ze pas enkele minuten vóór ze op het podium verscheen de persfotografen haar akkoord om te fotograferen.
Het begon allemaal veelbelovend met een zevenkoppige band die een retestrakke dubsound produceerde met een geweldige ritmesectie en backings. Ook Grace is nog steeds geweldig bij stem en komt nog steeds extravagant uit de hoek met haar kleding en podiumact. Na elke song volgde een kledingwissel wat spijtig genoeg iedere keer opnieuw de vaart uit het optreden haalde. Die kledingwissels vulde ze op met wat gevloek en andere nonsens. Ze vond het blijkbaar ook nodig om te laten zien dat ze nog steeds fit is. Ze bracht wat vreemde en waarschijnlijk sexy bedoelde “dancemoves” aan een stok. Wij, en wij niet alleen trouwens, konden een meewarige glimlach moeilijk onderdrukken.
De muziek dan, want daar draait het uiteindelijk toch om. Alle lof gaat hier naar haar begeleidingsband die waarlijk perfect klonk. We kregen geweldige versies van Private Life, My Jamaican Guy en Williams Blood, maar helaas ook een inspiratieloze cover van Love Is A Drug van Roxy Music.
Tijdens Amazing Grace verplichtte Jones het publiek om mee te zingen; wie niet meedeed kreeg een kwaaie blik terug waardoor het meezingmoment eigenlijk volledig in het water viel. Wat volgde was een veel te lange maxi uitvoering van Pull Up To The Bumper waarin Jones zich vooral focuste op de show. Ze werd naar het publiek gedragen om handjes te schudden terwijl zeepbellen de lucht werden ingeblazen. Omdat ze veel te laat aan de set begon, werd de show toen door de organisatie stopgezet en misschien hadden ze dat al vroeger moeten doen… Grace Jones is anno 2023 leuk voor de show, muzikaal stelt het helaas niet veel meer voor. Een beetje een sneu einde dus van een heerlijke tweedaagse in Antwerpen.
Ondertussen maakte Live /s Live trouwens bekend dat het festival volgend jaar opnieuw op dezelfde locatie in Antwerpen zal plaatsvinden en wel op 28 en 29 juni. We zien jullie dan graag terug!