Sense & Nonsense. Schrijf eens een plaat over de zin en onzin van het leven. Laat dit over aan Fien Deman. Haar debuutplaat kreeg deze titel mee en we raakten er nogal verslingerd aan de voorbije weken. Hoe leuk dus om de – in onze oren gerodeerde – plaat live te horen op de fraaie planken van de balzaal in VierNulVier. Haar soloproject rijpt al 7 jaar en er wordt nu eindelijk geoogst na ondermeer de ep The Light in 2019. Het is overigens interessant om de evolutie te lezen en horen. Dat kan bijvoorbeeld hier al. Haar band heet Ivy Falls, is en blijft volledig haar geesteskind, maar op een podium werd ze ook in de balzaal opnieuw verenigd met haar favoriete muzikanten Trui Amerlinck (Tsar B, Mayorga), Jasper Morel (Black Box Revelation), Simon Raman (Steiger) en Anton De Boes (Philemon).
Er kwam een voorprogramma uit Antwerpen afgereisd met de leuke bandnaam I’m The Hug. En óf ze knuffelbaar waren. I’m The Hug is Mathilde Luijten (zang), Abel Ghekiere (gitaar en klarinet), Simon Mitxelena (drums) en Orlan Ghekiere (synths). We kenden ze niet en hadden indiepop in gedachten maar werden verrast door een rustgevende indiepopsound met vleugjes jazz. Mathilde en Orlan beschermden zich met een petje tegen de spots en drummer Simon was goed gemutst. Nog vóór het goed en wel begonnen was liet Abel zijn klarinet vallen, met bijna verstrekkende gevolgen. We houden de milde spanning er nog even in. Ze zoeken het doorgaans niet al te ver. Zo heet hun in december uitgebrachte debuut ep Four Songs, en dat is juist geteld.
Invloeden zijn hoorbaar en situeren zich bij Adrianne Lenker en Big Thief. De band is vooral fan van heuse folk en zangeres Mathilde dweept met Keaton Henson. Ze speelden uiteraard méér dan die 4 nummers, zoals Forget Me Not en aan het einde Near. Mathilde heeft een dromerige en heel aangename stem. Je zag de band ook intens genieten van deze kans voor toch een behoorlijk goed volgelopen balzaal. Lullaby For Driving zweefde mooi en My House liet de variatie horen in de zanglijnen van Mathilde. Voor het afsluitende nummer, de cover The John Wayne van Little Green Cars ging ze zelfs rechtstaan en werd het een euforisch slot waarbij ze het publiek mee aan het schreeuwen kregen. Heerlijke kennismaking en een fraaie opener voor het echte werk.
Ivy Falls kwam op en Fien Deman was getooid in een prachtige jumpsuit. Het zou lang niet het laatste zijn dat we van het label “pracht en praal” mochten voorzien. Op twee nummers na was de aandacht volledig gevestigd op Sense & Nonsense. Opener Golden was ook de starter in de Balzaal. “I think I’m getting stronger”, klonk erg emotioneel en we waren meteen erg gepakt door de wondermooie stem van Fien. Golden stelt de beperkingen van maatschappelijke normen en verwachtingen in vraag. Doorheen het hele optreden viel op hoe introvert ze lijkt ondanks het persoonlijke karakter van veel teksten. De melancholie die haar stem uitstraalde, zagen we ook in haar ogen weerspiegeld. Het maakte de emotionele dromerige nummers erg geloofwaardig.
Onze woorden waren nog warm in onze hoofden en we kregen al bevestiging tijdens Willing, met een overigens briljant hoog uithalende Fien in het refrein. “I’m not an angel, I’m not the kind who shares my emotions no matter who’s in line”. Not Cool deed ons op plaat al denken aan de evenzeer geweldige Noa Lee en het zorgde voor een meer gitaargerichte impuls. Trui speelde vaker bas dan contrabas. Fien omgordde voor dit nummer de gitaar. Het was dan ook het nummer waarvoor ze gitaar had leren spelen. Het gaat over grenzen stellen en keuzes maken die je leven en relaties overhoop gooien.
Voor aanvang van Lists vertelde Fien dat Abel van I’m The Hug meespeelde op de plaat en ze vroeg hem het nummer met een klarinette een extra touch te komen geven. Er was echter een soort reanimatie backstage aan voorafgegaan vermits de pijnlijke val van de klarinet er bijna anders had over beslist. Stevige lijm deed wonderen. Het nummer liet bij aanvang de halve band pauzeren terwijl Fien gejaagd zong over een rustig duel tussen klarinet en een simpele pianotoets van Anton. De andere drie vielen in tijdens het fantastische refrein met de beklijvende woorden “Is this what you came for, is this what it’s meant to be, is this what you planned then?”. Het werd een absoluut hoogtepunt dat werd gevolgd door een ander hoogtepunt.
Dit hogedrukgebied werd echter in pure solo-schoonheid gevormd. Strange Way speelde en zong Fien op haar eenzame eentje met een eenvoudige gitaarriff als enige ondersteuning. We hielden een hele avond van haar manier van zingen maar hier klonk ze zo mooi en vastberaden dat we haar melancholie omarmden als een zegen. Nochtans is de raadselachtige tekst vermoedelijk een pijnlijk relaas van een stukgelopen relatie. Fien stond echter haar Demannetje…. Fight Me werd geplukt uit de periode dat enkel drummer Simon al aan haar zijde stond. Ze maakte zich alvast sterk dat een volgende plaat geen dik lustrum op zich zal laten wachten. Het optreden werd luchtiger afgerond met Time, een perfecte popsong die op plaat ergens middenin een heerlijke remedie tegen pijn en smart vormt.
Onze andere favoriete song, Lemons, werd opgespaard als bisnummer. De logica werd gerespecteerd want de avond opende met de opener van de plaat. Afronden hoorde dus met de afronder van de plaat te gebeuren. Vrolijk kan je van dit nummer natuurlijk nooit worden met een tekst als “It makes me feel alone, it’s the knife in my heart, it’s the pin through my brain”. Het mooie is echter dat de tekst inderdaad fruitiger wordt met het verstrijken van de minuten. Aan het einde hoorden we namelijk “I’ve got multiple occasions now, and I’ll wear that shirt and I won’t paint it black”. Vocaal deed Fien ons hier aan Lana Del Rey denken maar eigenlijk doet elke fantastische zangeres ons tegenwoordig aan haar denken. We kunnen dan maar hopen dat Fien hiervan vrolijk wordt, net zoals wij dat werden van haar band Ivy Falls. Twee uur later zongen we nog over ‘multiple occasions’. En zo werd deze onzinnige avond juist erg zinvol.
