Fotografie: Hannelore Dieleman
Eclectisch worden ze genoemd, het Britse Honeyfeet, de partyband rond Ríoghnach Connolly. In het verleden werd ze als zangeres reeds uitgeroepen tot “BBC Radio 2 Folk Singer of the Year”. Naast Ríoghnach is de Honeyfeet line-up als volgt: Lorien Garth Edwards (bas), Ellis Davies (gitaar), John Ellis (keyboards), Biff Roxby (blazers) en Phil Howley (drums).
Honeyfeet kwam helemaal uit Manchester voor enkele shows naar de Belgische cultuurcentra, Cultuurcentrum Lokeren was er één van. Ze brengen een sound die varieert van uitbundig tot subtiel, met invloeden van bigband swing tot Alabama-blues. De zangeres zou klinken als een mix tussen Beth Ditto van Gossip en Amy Winehouse. Na hun eerste album Orange Whip in 2018 schreef de band tijdens corona heel wat nieuwe nummers, met als resultaat het album It’s Been a While, Buddy in 2022.
We wisten eerlijk gezegd niet goed wat te verwachten die avond in Lokeren. De band was voor ons onbekend, maar dankzij wat voorbereidend opzoekingswerk waren onze verwachtingen toch ook redelijk hoog. De zaal, spijtig genoeg, was niet eens half gevuld, wat de uitdrukking ‘onbekend maakt onbemind’ dan weer alle eer aandeed. Maar ook hier hadden de afwezigen ongelijk.
Ríoghnach’s krachtige stem en aanstekelijke Britse humor domineerden de avond, omhuld door het warme deken van de muzikanten die een indrukwekkende eenheid vormden. Hoewel het begin nog wat roestig aanvoelde, de sfeer er nog wat in mocht komen, zowel bij band als muzikanten, en we de eerste nummers twijfelden of we wel een goede beslissing hadden gemaakt onze avond hier te spenderen, werd snel duidelijk dat eens opgewarmd de band steengoede kwaliteit afleverde en nummer na nummer naar een climax, een explosie van innemende sfeer en geluid toewerkte.
De dwarsfluit van de zangeres zorgde voor een extra laag in de muziek en het was opvallend hoe vlot ze kon schakelen tussen het zingen en het instrument. Tussen de nummers door kregen we humoristische oneliners, die soms een maatschappijkritische ondertoon hadden. Ríoghnach wandelde rond op het podium, verdween geregeld, dronk uit een tas,…Een muzikaal intermezzo naar het einde toe werd dan ook gebruikt om op een humoristische, entertainende manier de merchandise door de band te laten promoten.
Aan “bisnummers “encores” deden ze niet, wel no-cores, zei de zangeres. Duidelijk waren ze, nog 3 nummers te gaan en dan was het einde onvermijdelijk. De muzikanten werden voorgesteld, een dankwoord aan Frederik, die de programmatie van het Cultuurcentrum verzorgt en een krachtig einde van de set. Meer dan terecht werd de band bedankt met een staande ovatie.
Instagram – Facebook – Website
