Foto’s: Hannelore Dieleman
De History of Britpop, een productie van Compagnie Maandacht i.s.m. Willy, tourt momenteel langsheen de Vlaamse culturele centra. Wij waren erbij in Cultuurcentrum Lokeren. Ergens voelde het wel wat wrang, Britpop aanschouwen vanuit een zittende zaal, in plaats van het al wild meespringend te beleven. Het klopt, zij die het hoogtepunt van de Britpop-periode meemaakten schommelen nu rond eind de 40 of zo, maar dansen kunnen ze nog me dunkt.
De songs werden vakkundig aan een gesmeed door Luc Janssen met een vleugje geschiedenis en entertainende anekdotes, en de vertolking gebeurde door Filip Heylens (zang/ gitaar), Leen Diependaele (zang, keyboards), Kris Delacourt (gitaar, zang), Bart Van Lierde (bas) en Ron Reuman (drums).
Lichten uit en de startdeunen van Song 2 van Blur dreunden door de ruimte. De band vloogt erin en de zo goed als volle zaal was onmiddellijk mee in het verhaal. Een gigantische Britse vlag was het decor van de avond. Britpop is actueler dan ooit, met de reünie van Oasis en hun geplande concerten. Ook daar alludeerde Luc Janssen op. Of er mensen in de zaal waren die een Oasis-ticket hadden kunnen bemachtigen? Eén eenzame ziel durfde er positief op te reageren en werd erna geridiculiseerd. Na Blur, uiteraard met de beroemde Blur-Oasis vete van de jaren 90 in het achterhoofd, volgde Wonderwall van Oasis. Her en der zagen we mensen meezingen.
Luc bleek absoluut geen fan te zijn van Blur, en vertelde een anekdote van hoe ze op Pukkelpop een Engels ontbijt eisten, dat er toen nog niet was, en achteraf klaagden over buikpijn door de confituur die ze hadden gekregen. En de verhaaltjes wisselden af met nummers zoals Lazy Sunday Afternoon van The Small Faces, The Only One I Know van The Charlatans, This Is How It Feels van Inspiral Carpets, Sit Down van James. Ook Suede, Elastica, Cast, Pulp en zo passeerden de revue. De zang soms door Filip Heylens, soms door Kris Delacourt (die onder meer met Common People van Pulp een indrukwekkende perfomance neerzette) en een enkele maal kwam de eer aan Leen Diependaele.
We werden als het ware terug gekatapulteerd naar de jaren ’90 waar Britpop een belangrijk deel van uitmaakte en dat voelde zowel nostalgisch als hoopgevend, want Britpop leeft nog steeds.
Net toen we dachten dat er een einde was gekomen aan dit Britpopbad en de band het podium had verlaten, kwam Filip Heylens terug met enkel een akoestische gitaar in de hand. Eén spot op hem gericht, gezeten op de rand van het podium hoorden we de start van een ingetogen versie van Tender Is The Night van Blur. Kippenvelmoment. Het was eerst muisstil in de zaal, waarnaar meer en meer mensen zachtjes, bijna fluisterend mee begonnen zingen. Subliem.
En dan klonken opeens terug meer instrumenten, en trommels en kwamen de andere bandleden, inclusief Luc Janssen fanfaregewijs het podium op. Wat een afsluiter van een topavond.
Wie zin heeft om deze bende ook aan het werk te zien met History Of Britpop kan hen nog zien in de culturele centra tot januari.
Meer info, data en locaties vind je hier: History Of Britpop
