Zondag hadden we geen tijd voor paaseitjes en de lentezon waarop niemand zat te wachten, want we werden verwacht voor de Paasmis in de Brusselse AB. Maar we waren mis. Er werd daar iets anders ‘gebroadcast’, BRDCST Festival natuurlijk. Toen we de grote zaal binnenstapten was het festival al aan dag 3 toe, meteen ook de slotdag van het festival dat zich ook dit jaar manifesteerde als een avontuur voor de muzikale meerwaardezoeker die en passant ook doodleuk een wereldreis kon maken, een hele waaier culturen kon ontdekken en muzikale genrepaden durfde betreden die hem of haar vreemd waren. Het mag tevens onderstreept worden dat de clubzaal en de main stage op heerlijke wijze voorzien werden van de kenmerkende BRDCST-logo-visuals.
Veel tijd om rond te kijken was er niet want daar diende Dienne zich reeds aan. Dienne Bogaerts kennen we uiteraard als één van de zusjes van Lili Grace en ze houdt van de kracht van de stilte. Ze kwam met haar intrigerend arsenaal aan instrumenten haar debuut Addio voorstellen. Addio staat voor adieu en is opgevat als een eerbetoon aan haar overleden grootmoeder wiens heengaan ze nooit op voldoende serene manier kon vieren door de beperkingen van de pandemie. De plaat is ook tijdens die periode geschreven en weerspiegelt hoe ze zich in die periode voelde. Ons inziens was dat deels verward want vaak hoorden we vanalles door elkaar. Geluidsfragmenten – opnames van de stem van haar grootmoeder vermoeden we – in de mix met ambient geluiden, flarden fluit of episodes hobo en haar geweldig stembereik. Dienne leek vaak handen te kort te komen maar slaagde er net als bij Lili Grace in complexe songs om te toveren in beklijvende en vooral ontroerende meesterwerkjes waarin we afwisselend dachten aan Aphex Twin (Come To Daddy) en het minder toegankelijke Radiohead. Het volledig vocale Di Saluti werd in een loop gezwierd en leek op een straf meerstemmig einde. De straffe toon was hoe dan ook gezet.
Evidente en vlot toegankelijke muziekjes hoefden we niet te verwachten en daarvan was Slumberland featuring Sainkho Namtchylak de perfecte weerspiegeling. Jochen Baelus had zijn eigenzinnige en bizarre instrumentenatelier meegenomen en zijn mix van avant-garde jazz en psychedelische electro en laagjes industrial werd verrijkt met de bizarre gezangen van de 66-jarige Russische van origine. Sainkho heeft geen boodschap aan de trend om gekleurd vinyl te promoten want de vinylplaat op haar hoofd blijft onverminderd zwart. Misschien kreeg ze die gewoon niet meer verwijderd, alhoewel…. In tegenstelling tot op Sonic City een paar jaar geleden had ze nu haar nylonkousen over het hoofd getrokken. Dit duo maakte alweer indruk, we hadden niets anders verwacht.
Eindelijk was het moment aangebroken om MDCIII live aan het werk te zien en het mag gezegd worden, dit trio rond boegbeeld en verantwoordelijke voor de naam van de band, Matthias De Craene, bracht een sfeervol en ijzersterk concert. Als een hogepriester maakte hij diep indruk op sax en de drie blanke Gentenaars brachten de meest Afrikaans klinkende nummers op deze slotdag. Dat lag natuurlijk vooral aan de dubbele drums en meervoudige percussiemogelijkheden van het geweldige duo Lennert Jacobs en Simon Segers. Heerlijk hoe de songs een warme rustige avond in de Afrikaanse steppe leken weer te geven, heerlijk ondersteund door een sfeervolle lichtshow en subtiele geluidjes die door Segers en Jacobs bijna strelend werden gemaakt. We waren meteen voldoende zen om de trappen omhoog naar de club te nemen om daar de verstilde schoonheid van een Japanse zangeres/gitariste mee te maken.
Ichiko Aoba is een Japanse singer/songwriter zoals we in het westen niet ‘singersongwriteren’. In termen van zoetgevooisdheid slaat de 33-jarige uit Urayasu gensters. In een prachtig Japans gewaad nam ze plaats op een stoel met haar akoestische gitaar en werd een afgeladen volle club bedwelmd door haar stem die klonk als lente en honing. Ambient pop en alternatieve folk komen aardig in de buurt om de sound van haar minimalistische songs te beschrijven. De Japanse heeft in een tijdspanne van slechts 13 jaar zomaar even 12 albums uitgebracht, waarvan de helft live. Spelden horen vallen was geen probleem maar wij ervaarden een gebrek aan variatie om ons een uur lang in de ban te houden.
Zoals je merkt werden we van de ene auditieve ervaring of beproeving in de andere geslingerd en wat dan gezegd van de prestatie van het trio dat luistert naar de bizarre naam The Dwarfs Of East Agouza. Agouza is een district in Caïro en de band werd zowat tien jaar geleden opgericht door de Egyptenaren Sam Shalabi en Maurice Louca (synths en diverse knopjes) die hun krachten bundelden met de Amerikaan Alan Bishop. Bishop is een begenadigd gitarist en saxofonist die een imposant duel uitvocht met de fenomenale gitarist en snarenvervormer Shalabi. Electronica en freejazz werden tot in het extreme uitgedaagd. Feit is dat de 3 elkaar compleet leken te negeren en elk een ander geflipt nummer speelden, waardoor we luisterden naar een soort Interstellar Overdrive in overdrive. We hoorden effectief de psychedelica van het debuut van Pink Floyd vermengd worden met de oosterse klanken van Velvet Underground, maar dat alles in een krautrockversie die wat Black Sabbath-flair had. The Dwarfs waren erg vermoeiend waardoor we na een half uur beslisten in de wachtrij post te vatten voor de doortocht van een band die al twee keer had opgetreden deze editie.
De verklaring hiervoor is nogal eenvoudig. Taqbir speelt korte sets die nog niet de kaap van 20 minuten ronden en dat bleek nadien maar best ook. Victory Belongs To Those Who Fight For A Right Cause is de naam van de debuut-ep van dit Marokkaans guerillaleger. Vier nummers voor zeven minuten. Het is een orkaan met allesvernietigende impact. Een dreigende intro van een viertal minuten werd gevolgd door een druppelsgewijze inname van de podiumposities door het vijftal dat volledig gemaskerd en gesluierd door het concertleven wandelt. Het ergste is dat dit geen gimmick is maar een vorm van zelfredzaamheid want de bandleden moeten onherkenbaar blijven. De zangeres heet Aicha, maar dat is niet haar echte naam. Gevangenisstraffen of erger zijn schrijnend potentiële realiteit want de Marokkaanse band veroordeelt sexisme, homofobie en racisme in hun thuisland.
Echt opletten tijdens hun optreden bleek onmogelijk. We hebben het gelukkig nooit ervaren, maar hun acte de présence zou wel eens hard kunnen lijken op het moment waarop een passagiersdeur in een lijnvliegtuig in volle vlucht wordt weggerukt en alles wordt weggezogen. We werden op de voorste rij getrakteerd op ellebogen, vliegende ledematen en volle pinten in de rug om uiteindelijk in een kolkende moshpitzee op het podium in de club te worden gegooid. Geen paniek, we hebben de monitor terug op zijn plaats gezet. Aicha spurtte van links naar rechts en omgekeerd over het podium, half gebogen als een panter die haar prooi wilde verslinden. Muzikaal en zangmatig is de vergelijking met Cocaine Piss absoluut verdedigbaar. Taqbir is dé essentie van punk in een notedop, een vernietigend statement tegen het regime en dus dé reden waarom brandend hete hardcore punk steeds meer zieltjes wint.
BRDCST wil haar bezoekers tot het uiterste uitdagen en een stevig dooreengeschudde club werd nog geen minuut later in de grote zaal op een compleet tegenovergestelde manier overdonderd. Een paar jaar geleden waren we op Sonic City al onder de indruk van een zekere Hatis Noit, maar wat de Japanse voor een volle AB presteerde kan je terugvinden in de bakken met de titel ‘buitenaardse schoonheid’. De ene Japanse is de andere inderdaad niet. Hatis Noit betekent lotusbloem en ze had op het grote podium het aura van een godin, een fee. Niet geheel onlogisch dus dat ze haar debuutplaat vorig jaar als titel Aura gaf. Ze werd muzikaal gevormd door Japanse klassieke muziek (Gagaku), opera, Gregoriaans en Bulgaars gezang, maar ook avant-garde en alternatieve pop. In een prachtig lang kleed nam ze veerkrachtig en blootvoets plaats tussen twee microfoons. Het woord veerkrachtig valt hier letterlijk te nemen want wie er bij was weet dat ze een dubbele veer onder de neus draagt. De beide microfoons deden denken aan Nuha Ruby Ra maar hier zijn ze anders ‘gewired’ wat haar gezang afhankelijk van de gebruikte micro een gans andere klank bezorgde.
Hatis is afkomstig van het Japanse eiland Hokkaido, maar woont in Londen. Op het podium maakt ze – op één nummer na – uitsluitend gebruik van haar stem. We horen geen instrumenten, enkel haar stem. En die stem hield een volle AB een uur lang in een wurggreep. Uiteraard zijn de microfoons verbonden met een loop-‘bakje’ dat getuned werd en zorgde voor de nodige echo’s, vocale backings en reverb. Los hiervan kregen we een zangeres te horen met een stem waarvoor geen glasraam veilig is. Noit klonk nu eens als een indrukwekkende operazangeres, een andere keer als een getormenteerde ziel die rochelend uit de goot kroop, maar evenzeer klonk ze als een zeldzame vogel in een tropisch woud en als een jodelende Heidi op haar Oostenrijkse bergflank. Bij Taqbir werden we letterlijk omvergeblazen, nu was het figuurlijk het geval.
De enige song ‘met begeleiding’ was Inori. We schrijven 11 maart 2011, de datum van het nucleaire drama in Fukushima. Hatis bezocht de gemeenschap en kwam schrijnende taferelen tegen van mensen die willen terugkeren naar hun roots maar dat niet meer kunnen. Ze vertelde dit wellicht al vele malen maar in de AB was ze toch weer erg ontroerd bij de herinnering aan dat moment op het strand toen ze het geluid van de aanzwellende golven opnam. Deze “field recording” gebruikte ze nu als industrial achtergrond bij haar gezang terwijl ze sereen en bijna ritueel op indrukwekkende manier het volledige podium bestreek. Slotnummer Sir Etok is een nummer over het stadje in Hokkaido waar ze woonde. Het helpt haar vandaag om heimwee af te wenden en haar de nodige kracht en energie te geven. We werden aan het einde van dit epische optreden opgeschrikt door Hatis die plots naar de rand van het podium rende en op fenomenale wijze een soort wild dier uit haar frêle lijf liet komen. Hatis Noit was in die mate indrukwekkend dat we ervoor opteerden het volgende optreden te laten voor wat het was, rust te nemen om dit onvergetelijke optreden te laten doordringen en aan te schuiven aan de merchandise stand om vast te stellen dat die een kwartier na het optreden al volledig uitverkocht was. Het was veelzeggend.
Na een deugddoende pauze gingen we terug de grote zaal in om te worden opgeslorpt door een enthousiaste progressieve Turkse gemeenschap die kwam meezingen en vieren met Gaye Su Akyol, de allereerste Turkse headliner ooit. Deze 38-jarige zangeres met de looks van een diva annex buikdanseres sprak het publiek afwisselend in het Turks en het Engels toe. De meest saillante aanklachten tegen het regime van Erdogan werden wellicht in het Turks geformuleerd. Ze is een belangrijke figuur in de strijd voor de LGBTQI+-gemeenschap en samen met haar bandleden (met Zorro-maskers, voor de onherkenbaarheid?) smeedde ze een interessante cocktail van Turkse traditionele muziek in de mix met iets dat neigt naar Arctic Monkeys. Zelfs Iggy Pop is fan.
Met heel hoge hakken en een elegante sluier kon ze haar ranke silhouet en mooie verschijning uiteraard extra benadrukken. Ze werd vier jaar geleden al voor verhoor opgepakt wegens haar aanhoudende kritiek op het regime. Muzikaal gezien vonden we het behoorlijk lastig ons in te leven in een wereld die de onze niet is, maar haar verhaal is ijzersterk en alleen daarvoor al bleven we ons gewillig onderdompelen in hààr regime.
Hadden we alle facetten in de muziekbusiness al de revue zien passeren? Neehoor, we hadden als afsluiter een bijzonder uitvergrote vorm van puberale nonsens tegoed. Postpunk hadden we nog niet gehad en daar zorgde Fat Dog uit Londen voor. Ze tekenden onlangs een platencontract hoewel ze die stap lang uitstelden en dus geen backcatalogue in hun bagage meenamen. Ze namen wel een enorme live-reputatie mee en dat hebben we geweten. Als er één optreden van BRDCST 2023 is dat we nooit zullen vergeten, dan is het dit wel. Ze worden in één adem genoemd met alle opwindende Britse bands van het moment zoals Black Midi, Black Country, New Road en Squid. Daar valt muzikaal veel voor te zeggen, maar voeg daar vooral veel Birthday Party en Shame aan toe. Hebben ze songs? Goh, jawel, een paar, maar daar is nog werk aan.
Hun optreden was echter van die orde dat we op de duur vergaten luisteren naar hun songs want er was teveel te zien op het podium maar vooral ook in de zaal. Als de toetsenist al tijdens het tweede nummer de bassist in het publiek achterna rent om dan een soort pogo-versie van een tango uit te beelden, dan komen spontaan vergelijkingen met Shht naar boven. Die bassist had overigens irritante materiaalpech want de riem van zijn bas was nog voor de eerste noot stukgesprongen. Bas spelen gebeurde hierdoor op de grond of op een stoel. Dat is dezelfde stoel waarop de bandleden de saxofoniste en enige vrouw in het gezelschap gevangen hielden om haar dan tijdens het optreden de lucht in te tillen. De zanger was volledig in het wit gehuld, nuja, zijn broek vertoonde nogal wat sporen van een exuberante levensstijl. Toen hij zijn blikje bier eerst als penisvervangend middel gebruikte om het dan over zijn hoofd uit te gieten was het hek van de dam.
Onder aanvoering van het geheime zesde bandlid, een zekere Kurt Overbergh, werd een lawine aan moshpits opgestart en was er van een normaal optreden al lang geen sprake meer. Zalig natuurlijk hoe een artistiek directeur van één van de grootste concertzalen in ons land zich niet onbetuigd liet en ‘the lust for life’ en zijn ‘liefde voor muziek’ op overtuigende wijze kracht bijzette. De volslagen gekte op het podium werkte uiteindelijk erg besmettelijk en er was een kolkende zee aan dansende, springende, moshende en biermorsende festivalmenigte waar te nemen op de eerste verdieping van de Ancienne Belgique. De band werd eigenlijk bijna verplicht te bissen hoewel ze door hun voorraad nummers zaten. Zelfs een onenigheid op het podium over welk nummer ze voor de tweede keer zouden spelen drukte de pret niet. Paaszondag 9 april 2023 was hoe dan ook dikke vette reclame voor het BRDCST-verhaal en we kijken nu al reikhalzend uit naar de editie 2024. We zijn tenslotte ‘noit’ te oud om te feesten toch?
DIENNE: Facebook – Instagram
SLUMBERLAND : Facebook – Instagram
MDCIII: Facebook – Instagram
THE DWARFS OF EAST AGOUZA: Facebook
ICHIKO AOBA: Instagram
GAYE SU AKYOL: Facebook – Instagram
HATIS NOIT: Facebook – Instagram
FAT DOG: Facebook – Instagram
TAQBIR: Instagram