Wat heeft Aster Piazolla te maken met het Nederlandstalige lied; kleinkunst of rock? De kans dat deze Argentijnse bandoneonist en componist ooit iets van Gorki, Boudewijn de Groot of Eva De Roovere heeft gehoord is allicht onbestaande. Mocht hij nog leven was hij allicht aangenaam verrast met hoé Ensemble Astor hun passie voor de tango beleiden én deze muziek naar de Lage Landen bracht.
En Ensemble Astor gaat verder in hun missie, zo herwerken deze gepassioneerde muzikanten Nederlandstalige klassiekers tot tango’s, milonga’s en walsen. De Tango Van de Lage Landen streek zaterdagavond 26 juli neer in Het Predikheren in Mechelen. Samen met saxofonist Dieter Vaganée en zangeres Eva de Roovere zette het ensemble Vlaamse en Nederlandse pareltjes op meesterlijke wijze naar tango-hand. Steevast waarde ook de geest van Aster Piazolla erin rond. Een bijzondere avond werd het, met een prachtig zingende De Roovere, machtige soli van Vaganée. En die zalige Argentijnse muziek op ‘onze’ klassiekers.
De muzikanten betraden het podium en de eer was aan Dieter Vaganée om in te zetten, die blies dan maar meteen ‘gewoon’ geniale noten uit diens sax, vooraleer de band inviel. Dan weerklonken weemoedige zuiderse klanken.
Toen Eva De Roovere inzette op zang, had menigeen al Iedereen Is Van De Wereld (The Scene) herkend, anderen deden dat zodra De Roovere dat o zo gekende refrein zong. Of we meezongen? Misschien wel, het mocht alleszins van Eva!
“Het is volop zomer, en daarom bengen wij nu een typisch winterlied”, grapte De Roovere, nadat ze ons had verwelkomd. De Eerste Sneeuw van Jan De Wilde (eigenlijk van Lieven Tavernier), klonk nooit eerder zo zomers en zuiders. Met prachtig bandoneonspel van Stijn Bettens, de sax van Vaganée die als machtige tweede stem klonk. En er waren natuurlijk ook de zachte vocalen van De Roovere. Het had wel iets aparts, mee-hummen op een winterlied dat zomers klinkt.
“Als je wil mag je meezingen met deze”, moedigde Eva ons nog eens aan. De de herwerking van Boudewijn de Groots Jimmy, klonk haast onherkenbaar en toch ook weer héél vertrouwd. Vaganée speelde meesterlijke de gitaarpartijen op diens dwarsfluit, het publiek zong zachtjes de “maar liever dat nog, dan een bord voor zijn kop van de zakenman want daar wordt hij alleen maar slechter van” mee.
“We hebben geen drummer bij, dus hebben ze gevraagd om wat percussie te doen”, aldus De Roovere, maar er was natuurlijk ook het prima baswerk van Christophe De Visscher, een vaste waarde in de jazzwereld én bij Ensemble Astor.
Hij leek haast onzichtbaar, maar hij was er wel, Inti De Maet, die voor subtiele gitaartoetsen zorgde, nooit prominent, maar discreet aanwezig en evengoed onmisbaar. “Net als Dieter speelt Inti vandaag voor het eerst met ons mee”, wist De Roovere ons te vertellen.
Een hele avond lang was onze aangename verbazing groot bij die knappe arrangementen, die zo mooi onze klassiekers met de tango en aanverwanten verzoenen, het werk van Ensemble Astor-pianist Marijn Goossens. Maar ook de meester zélf werd geëerd, ingeleid door Goossens. En zo werd Minor B Longa van Astor Piazzola gebracht door het gezelschap, met weer prachtige saxpartijen van Vaganée
In het refrein zong De Roovere de sterren van de hemel, maar de praat-zang in de strofen bij Kris de Bruyne’s Amsterdam vonden we minder geslaagd. De muzikale omkadering was fantastisch, maar ergens wrong er iets en voor ons een minder momentje in de set.
Een subliem Twee Meisjes van Raymond van het Groenewoud, hemels gezongen door De Roovere en met een weerom straffe sax-partij van Vaganée werd voorafgegaan door een kort gedicht, gebracht door De Roovee en meesterlijk ingeleid door de sfeervolle, weemoedige klanken die Stijn Bettens uit diens bandoneon tevoorschijn toverde. Magisch!
Hét kippenvel van de avond zou nog komen, als ultieme besluit, maar hoe aangrijpend was ook de bloedmooie interpreatie van Mia, van Gorki uiteraard. Hoe typisch Argentijns het plots klonk, zo dichtbij het origineel van Luc De Vos het toch bleef, met een wonderlijk mooi zingende De Roovere en Vaganée die prachtige dingen deed op de dwarsfluit.
“We zijn al toe aan ons voorlaatste liedje” moest Eva De Roovere ons teleurstellen, “we doen er eentje voor ons land”. En een weinig later herkenden we België van Het Goede Doel. Dieter Vaganée speelde hier formidabele sax-soli, bij wat eigenlijk niet een lied voor, maar over België is. Toegegeven deze versie klonk een stuk frisser dan zonder die nu gedateerde keyboards in het origineel.
Tot besluit was het opnieuw tijd voor werk van de Meester zelf. De Piazolla-compositie Che Tango Che, in een hertaling van Eva De Roovere, dat werd dan De Tango Weent, en Nee Tango, nee, als we goed opgelet hebben toch. Alleszins een mooie keuze als slotakkoord.
Amper een uurtje na aanvang waren we dus al aan het eind van een wonderlijk parcours toegekomen. Het luide applaus hield aan, en de muzikanten kwamen toch nog terug voor een bis. “Ik heb dan ook maar een arrangement gemaakt voor een liedje van Eva”, aldus Marijn Goossens, “haar mooiste, wat mij betreft”. Gestart als typische tango, herkenden we dit inderdaad bloedmooie nummer van De Roovere niet meteen.
De Roovere gaf teken aan Inti De Maet die op gitaar inviel, waarop de song een andere wending nam en de aha-erlebnis kwam. Slik. Dan al. De Roovere viel in, de song ontwikkelde zich en we hielden het amper nog droog. Wat een doorleefde en pakkende versie van Zoals In Dat Ene Liedje, een wereldsong als je het ons vraagt. En niet omdat De Roovere ook verwijst naar Je Suis Venue Te Dire Que Je M’En Vais van Serge Gainsbourg, hoor.
Of hoe de chanteuse zich met klasse op werk van anderen smeet, zij het dan in Argentijnse stijl, om dan ook met haar inderdaad allermooiste eigen liedje, nog eens ultiem te schitteren. Ook in die Ensemble Astor-versie een echt tearjerker. Die krop in de keel zit er nog, verdorie!
Als je het programma De Tango van de Lage Landen nog ergens kan zien, en vooral horen, niét twijfelen!
ASTOR ENSEMBLE: facebook
EVA DE ROOVERE: facebook
DIETER VAGANEE: facebook • instagram