De heren van Nada Surf vieren dit jaar hun 32ste verjaardag. Wie had ooit gedacht dat de powerrockers, die scoorden met hun hitje Popular, in 2024 nog zouden bestaan? Het bleef trouwens bij dat ene hitje maar wat maakt het uit, Matthew Caws en co maken nog steeds aanstekelijke songs. Dit jaar brachten ze hun 10de langspeler Moon Mirror uit waarop te horen is dat er anno 2024 nog geen sleet zit op de Nada Surf formule.
Nada Surf kwam de nieuwe plaat voorstellen met het Nederlandse gezelschap Elephant in het voorprogramma.
Het Rotterdamse viertal maakt catchy, melodieuze liedjes met een dromerige 70’s vibe. Op hun tweede plaat Shooting For The Moon werkten ze in het nummer The Morning trouwens samen met Meskerem Mees. Volgend jaar verschijnt de derde plaat van Elephant waar we al de geweldige single For A Friend uit te horen kregen.
Omdat de Nederlanders door iedereen verstaan wilden worden, deden ze hun bindteksten in het Engels, sympathiek.
De warme stem van Frank Schalkwijk stond op het voorplan terwijl Michael Broekhuisen en Bas Vosselman zorgden voor een zeemzoet backingkoor. Michael en Bas speelden afwisselend bas en gitaar en zorgden om beurten voor een stevige gitaarsolo terwijl drummer Kaj van Driel heel strak het ritme aanhield.
De set was veel te kort en bestond uit een paar nummers uit Big Thing en Shooting For The Moon, de nieuwe single For A Friend en het gloednieuwe Trust Me. Wij kijken al uit naar de nieuwe plaat van dit boeiend viertal en naar 6 mei want dan staat Elephant in Het Depot in Leuven waar ze ongetwijfeld een veel langere set zullen spelen.
Terwijl de heren van Elephant het publiek in het Engels aanspraken deed Nada Surf dat in het Frans. Zanger/gitarist Matthew Caws en bassist Daniel Lorca leerden elkaar kennen op de Franse middelbare school in New York en studeerden samen in Frankrijk en in ons land. Caws had last van een verkoudheid maar gelukkig was dat nauwelijks aan zijn stem te horen, alleen in de hoge stukken viel zijn stem een beetje weg. Lorca was dan weer zijn sympathieke zelf en zag er nog steeds uit als een Jack Sparrow lookalike. Drummer Ira Elliot en keyboardspeler Louie Lino hielden zich op de achtergrond en focusten volledig op de muziek.
De band begon vrij ingetogen met Inside Of Love (uit het album Let Go uit 2002 waar ze nogal veel liedjes uit speelden) waarop ze veel steviger uit de hoek kwamen met Hi-Speed Love (ook uit Let Go) en het aanstekelijke In Front Of Me Now uit de nieuwe plaat. Zo werd er afgewisseld tussen nieuw en ouder werk dat allemaal even sterk klonk. De band schreef eigenlijk heel wat straffe songs bij elkaar die een voor een veel beter klinken dan het hitje Popular.
Tijdens Là Pour Ca mocht Daniel Lorca mocht even frontman spelen. Hij zette de bas opzij en nam de leadvocals voor zijn rekening. Hij deed dat zeker niet slecht, ook al is het een atypisch, akoestisch nummer. The Plan, van het debuutalbum High/Low, was nog steeds een publiekslieveling. De band speelde na al die jaren nog steeds met veel energie. De nieuwe nummers klonken allemaal iets subtieler dan de oudere maar pasten wel perfect in de set.
Pas tijdens afsluiter Hyperspace ging het publiek helemaal uit zijn dak en het was dan ook logisch dat er nog een bisronde werd afgedwongen. Die opende met Popular, dat uiteraard werd meegebruld, gevolgd door Always Love dat in sommige landen een hitje werd maar bij ons werd genegeerd. De band sloot als vanouds af met een akoestische versie van Blizzard Of ’77; Caws in het midden met zijn gitaar en de andere bandleden rond hem. Het was in Brussel niet anders.
Het was mooi om te zien hoe de jonge band Elephant heel wat harten veroverde in de Rotonde van de Botanique en hoe Nada Surf nog steeds een zaal in vuur en vlam kan zetten.
Elephant: Facebook – Instagram
Nada Surf: Facebook –Instagram