Ik weet niet wat het is, maar als ik aan het lopen ben in de natuur, en de shuffle kiest voor deze song, dan eindigt het altijd weer met natte ogen bij mij. (En dan doen alsof het de wind is in je ogen die het wat lastig maakt).
De liefde is mij – onder elkaar gezegd – gunstig gezind geweest. Ik deel ze nu 30 jaar met de vrouw die ik ondertussen toch wel de vrouw van mijn leven mag noemen. Ik hou van haar, maar vraag me niet waarom. Ik hou gewoon zielsveel van haar, maar ….. vraag me niet waarom. Ik hou gewoon ziels-zielsveel van haar.
Waarom dan zo’n triest liedje over de liefde? Het waren natuurlijk geen 30 jaren van ‘happy happy joy joy’. We waren soms wankel, we gingen soms weinig zorgzaam om met onze liefde, en op andere momenten beseften we maar al te goed dat de liefde tussen ons onze grootste parel, grootste rijkdom was. In zo’n periodes koesteren we onze liefde. En dan … plots weer even dat onachtzame. Zo gaat dat in het leven blijkbaar.
Ik ben daar zelf heel gevoelig aan. Het pijnlijkste voor mij aan de liefde is dat ik zo hard verlang om geliefd te worden. Dat zit diep in mij, dat verlangen….. en dat doet soms pijn. Met F r a g m e n t zijn we een nieuw nummer aan het afwerken: Slow Kill. Dat nummer gaat over zo’n periode waarin je (te hard?) hunkert naar geliefd worden, maar waarin de ander het op dat moment niet te bieden heeft, het even niet in zich heeft…. en jij, met je verlangen, kwijnt zachtjes weg.
Ik weet waar het over gaat, en ik voel het ook als Mark E. Everett zingt in The Longing met Eels:
“The longing is a pain
A heavy pressure on my chest
It rarely leaves
And my day becomes a quest
To try not to think about her
And all that she brings
Forget about her magic
All the beautiful things”
Zou hij het ook voelen als ik binnenkort op een podium Slow Kill inzet met:
“You’re taking me for granted
I’m losing my touch
You’re taking me for granted
In my hours of need”
Beluister de originele track, maar zeker ook die pianoversie.
