Dit jaar strijden 144 artiesten in het muziekconcours Sound Track voor de grote prijs. Of ze winnen, hangt grotendeels af van hun vermogen om het publiek te overtuigen. Luminous Dash heeft zich tot missie gesteld om alle 144 deelnemers via een interview aan je voor te stellen. Duik met ons mee in de Sound Track-files…
Tussen intimiteit en openhartigheid: zo omschrijft Liz, het project van de 20-jarige singer-songwriter Lies Neyrinck uit West-Vlaanderen, haar muziek. Met een eigenzinnige mix van folk, indie en pop laat ze poëzie samenvloeien met persoonlijke thema’s als schuld, verdriet en de zoektocht naar jezelf. Haar nummers klinken klein en kwetsbaar, maar tegelijk krachtig genoeg om een publiek te raken. Op 11 oktober staat ze in Cactus Club in Brugge. Wij spraken haar over haar inspiratie, dromen en de weg die ze tot nu toe aflegde.
Wie of wat inspireerde je om met muziek te beginnen en op welke manier?
Muziek is er altijd geweest in mijn kindertijd. De cd-collectie van mijn papa, de klassieke muziek bij mijn grootouders en de mondharmonica van mijn opa. Ik herinner me mijn roze radio en de vele cd’s die ik toen had, van K3 tot Birdy. Stiekem droomde ik ervan om zangeres te worden. Ik vroeg aan Sinterklaas een keyboardje en daarop schreef ik mijn eerste ‘liedjes’. Mijn gitaarverhaal begon dankzij een meisje dat met haar vriend de wereld rondzeilde en daar filmpjes van maakte op YouTube. Ze zong en speelde gitaar. Omdat ik dicht bij de zee woon, leek een gitaar me ideaal om na het zwemmen of surfen te jammen met vrienden. Dat hebben we ook vaak gedaan. Toen ik het moeilijk vond om mijn plek op school te vinden, werd muziek mijn uitweg. Ik schreef erover en bleef schrijven. Dat was echt mijn redding.
Hoe zou je de muziek zelf omschrijven?
Toegankelijk voor wie houdt van indiefolk en indie pop. Mijn muziek is door de jaren heen veranderd, maar de rode draad in mijn teksten blijft poëzie. Ik steek het meeste werk in mijn teksten. Dat is ook wat me in andere muziek het meest raakt: ik moet het echt voelen. Daarom heb ik altijd een klein boekje bij me om te schrijven. Thuis liggen overal verfrommelde briefjes met zinnen die later in een nummer belanden, of een gedicht blijven.
Heb je eerder al iets muzikaal gedaan?
Ik heb al prachtige kansen gekregen: zo mocht ik in het voorprogramma spelen van artiesten als Alice Mae en Portland. Daar ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor.
Wat zijn je dromen?
Voorprogramma’s spelen of samenwerken met muzikanten naar wie ik opkijk. Daarnaast wil ik een album opnemen en er zoveel mogelijk mensen mee bereiken.
Iedereen die meedoet aan Sound Track wil natuurlijk winnen, dus wat zijn je sterke punten?
Mijn nummers ontstaan heel intiem, vaak klein geschreven in mijn slaapkamer. Live krijgen ze meer kracht, maar dat persoonlijke blijft. Ik neem geen standaard bandopstelling mee, wel twee van mijn lievelingsinstrumenten. Zo blijft het publiek dicht bij mijn wereld en de persoonlijkheid van mijn muziek.
Zou je zonder muziek kunnen leven?
Oprecht niet. Soms voel ik de nood om me af te zonderen, gewoon om met mijn koptelefoon muziek te luisteren.
Met wie zou je graag mee op tour gaan?
Met Glen Hansard, zonder twijfel. Geen enkele andere artiest kan me zo raken en inspireren. Ik ontdekte zijn muziek via mijn beste vriendin. Ik zou gerust triangel spelen in een hoekje, al zou ik vooral dankbaar zijn om elke show van zo’n muzikant van dichtbij mee te maken. Dat lijkt me een enorme leerschool.
Welke artiest kan je ontroeren?
Muziek raakt me altijd. Artiesten als Lizzy McAlpine, Frank Boeijen, Bon Iver, Glen Hansard en nog zoveel meer. De eerste keer dat ik Glen Hansards Bird of Sorrow live hoorde, begon ik spontaan te huilen. Voor mijn verjaardag, een jaar later, kreeg ik van dezelfde vriendin de plaat waar dat nummer op staat. Nog steeds een van mijn meest dierbare cadeaus.
Heb je ooit voor de spiegel staan zingen?
Haha, soms kan je spiegels gewoon niet ontwijken.
Wat is het leukste aan muziek spelen?
Wanneer ik speel, kom ik in een flow. Omdat mijn muziek zo persoonlijk is, voelt het als een vorm van coping. Ik schrijf eerlijk, maar toch vaag genoeg zodat anderen hun eigen verhaal erin kunnen herkennen. Mijn grootste hoop is dat mijn muziek iemand anders kan raken of helpen. Daarom ben ik zo blij dat ik via Sound Track de kans krijg om dit te laten zien.