We zitten in de bovenverdieping van de Kinky Star. Voor ons een stralende Ilayda Cicek. De Limburgse is dolenthousiast over het feit dat haar tweede ep Montage weldra het levenslicht zal zien. En wat meer is, met Cas Kinnaer en Sam Smeets aan haar zijde is het singer-songwriterproject niet alleen uitgedraaid tot een band, maar lijkt Ilayda ook meer dan ooit haar muzikale draai te hebben gevonden.
Ila is nu een band geworden, wanneer heb jij de klik gemaakt dat jouw muzikaal geesteskind een band moest worden?
Ilayda: Nadat ik besefte dat ik het beu was om backstage heel de tijd alleen te zitten. (lacht). Na een tijdje had ik het echt wel door dat dit zeer eenzaam was. Natuurlijk had ik ook het gevoel dat wanneer ik met meerdere mensen zou samenspelen, mijn muziek ook beter tot uiting zou komen. En toen ben ik op zoek gegaan naar de juiste mensen en kwam ik uit bij Cas en Sam.
Zijn Sam en Cas ook bij de songs betrokken of blijft ILA de muzikale spiegel van Ilayda Cicek?
Sam : Ilayda komt met ideeën af en die werken we dan samen uit. Zelf ben ik helemaal geen songwriter. Ik bedoel, ik kan wel nummers schrijven, maar die zijn niet in de stijl van Ilayda.
Cas : Vaak komt Ilayda met een melodie af en vullen wij die verder aan.
Ilayda: Vaak gaat het om een basis gitaarpartij, soms zelfs zonder vocals, en dan vraag ik aan Sam of Cas of dit hun aanspreekt. En lukt dat niet, dan doen we gewoon iets anders, en dat is voor mij een logische manier van werken.
Cas : Ilayda staat altijd heel open voor ideeën van ons, dus ook dat werkt.
Maar het is duidelijk, ILA is nu een groep.
Ilayda: Absoluut.
Ik vond jouw muziek altijd vrij donker. Meestal als singersong-writers een groep vormen wordt het wat lichter qua toon, bij jou is het er alleen maar donkerder op geworden.
Ilayda: Ik denk dat dit iets is dat in mij zit en er altijd wel zal blijven inzitten, ik zou het moeilijk hebben om iets anders te doen.
Cas : Duistere, depressieve muziek is gewoon mooier dan opgewekte muziek.
Sam : Vind ik ook.
Cas: In het begin heb ik uitgekeken naar welke richting Ilayda uit wilde gaan en ik had onmiddellijk door dat het de donkere kant ging worden. En toen ben ik ook maar donkerder beginnen spelen. (glimlacht)
Ilayda: Maar het zijn wel vrolijke jongens. (lacht)
Ik plak er wel het etiket donker op, maar vind je dat zelf ook?
Ilayda: Ik denk dat niet te ontkennen is. Ik ga niet beweren dat het duistere overheerst in mijn muziek, maar het zit er toch wel in.
Sam: Er hangt inderdaad wel een depressief kantje aan, vrolijke muziek kun je het bezwaarlijk noemen.
De teksten van ILA vind ik uiterst belangrijk, blijft Ilayda de teksten schrijven nu jullie met drie zijn?
Ilayda: Ik kan niet met dezelfde intensiteit songs op het podium brengen die ik niet heb geschreven.
Sam: En ik kan weliswaar goed Engels, maar ik kan geen teksten schrijven (lacht)
Cas: Ik kan dat ook niet.
Ilayda: Dan schiet er maar één persoon over die het moet doen, en dat ben ik. Ik kan me wel goed inleven in andere mensen, maar er is altijd een grens. Je loopt altijd wel tegen een muur, ik bedoel je kan nooit 100% voelen wat andere mensen voelen.
Cas : Een klank of een woordje toevoegen kan wel, maar los daarvan wil ik mij daar helemaal niet mee moeien.
Op één of andere manier lijkt iedere song van jou wel een verhaaltje, een filmscenario over één of andere ervaring. Is muziek jouw alter ego?
Ilayda: De muziek die ik speel gaat altijd over situaties waar ik of mijn omgeving hebben ingezeten. Het lijkt misschien wel alsof het in een verhaaltje is gegoten, maar het is geenszins fictief. Mijn nummers hebben sowieso een iewat vreemde structuur omdat ik zelden een refrein heb. Ik vertel soms veel met weinig woorden. Soms hoor je het verhaal ook in de stilte van de nummers, of in het instrumentale gedeelte.
ILA is een jonge band, en de meeste van hen doen gretig mee aan wedstrijden. Hoewel jij ooit op Limbomania stond, heb ik het gevoel dat jij het parcours van wedstrijden absoluut niet wil volgen. Juist?
Ilayda: Ik deed mee aan Limbomania om mezelf te testen of er wel iets in mij zat, en dat heeft mij toch wel vooruit geholpen. Dus ik begrijp wel waarom jonge bands daaraan mee doen. Het opent deuren. Nadat je zoiets wint heb je zelf ergens het parcours in de hand. Moest het eens gebeuren zouden we het op een of andere manier zo organisch mogelijk proberen te houden.
Je teksten zijn zeer direct. Ergens denk ik daardoor de innerlijke Ilayda te kennen, heb je daar geen schrik van?
Ilayda: Goh, door op een podium te staan geef je sowieso een stuk van jezelf bloot. Ergens is dat eng. Je weet niet hoe anderen of ikzelf daarop ga reageren, maar voor mij werkt dat. Als ik op een podium sta dan voel ik mij sterker doordat ik die verhalen kan vertellen. Ik krijg de kans om achter de micro te zeggen wat ik voel, en dat zorgt ervoor dat ik sterker op mijn benen kan blijven staan.
Je zit nu bij het bookingskantoor Toutpartout en onder de vleugels van Noisesome. Het lijkt wel alsof ILA zeer serieus begint te worden.
Ilayda: Met Toutpartout en Christophe van Noisesome erbij werd het inderdaad plotseling gek. Ik heb nooit het doel gehad om ergens te geraken, gewoon muziek maken was wat ik wilde. Als ik mails verstuur dan verwachtte ik eerlijk gezegd niet snel iets terug, maar van Christophe kreeg ik vliegensvlug een sms en ik toonde enthousiast aan de jongens wat er aan het gebeuren was. We hebben een sterk team kunnen vormen en daar zijn we heel blij, maar vooral heel dankbaar om.
Kan je iets over de nieuwe ep vertellen?
Ilayda: Er staan vijf nummers op en die zijn opgenomen met Bert Vliegen in de Robot Studios in Gent. Het opnameproces was heel tof. We waren vijf dagen samen, we hebben een airbnb gehuurd en namen de nummers op zonder enige druk of stress.
Cas: Er is in Robot Studios een zeer heerlijke sfeer. Terwijl we bezig waren met een gitaar of zo, zat een beetje verder naast ons Eefje De Visser over haar tabloids gebogen.
Ilayda: Het is een woonkamer, de drum staat in de keuken (lacht)
Sam: We hebben nooit de druk ervaren dat we absoluut een ep moesten opnemen. Het zijn de kleine dingen die het allemaal zo plezant hebben gemaakt. Dezelfde wandeling die we iedere dag maakten of gewoon een documentaire die we samen met Bert hebben bekeken.
Ilayda: Misschien was het qua vocals iets meer stresserend. Het eerste nummer van de ep heb ik om half negen ’s morgens met mijn ochtendstem ingezogen.
Heeft Bert een invloed gehad op het geluid van die ep?
Cas: Bert heeft vooral goede ideeën, bijvoorbeeld samples die hij eraan toegevoegd heeft of hoe bepaalde leegtes opgevuld moesten worden.
Ilayda: Voor we de studio ingingen hadden we met elkaar afgesproken dat het rauw en eerlijk moest blijven. We wilden niet te veel extraatjes toevoegen, vooral omdat we wilden dat de muziek op de ep ook live zo gebracht kon worden. Het moest vooral echt blijven. Ik zie nog altijd liever een band aan het werk die fouten speelt maar met gevoel op het podium staat, dan een perfecte band zonder enig gevoel. Het is dat wat het spannend maakt en dat is datgene we op onze ep wilden laten horen.
Wat mogen we in de Muziekodroom verwachten?
Ilayda: We gaan vooral het feit vieren dat onze ep uit is en doen wat we altijd doen. Maar het is ook vooral uitkijken naar de vernieuwde zaal van de Muziekodroom. Mensen hebben die via het Play-festival voor het eerst kunnen zien en wij zijn één van de eerste bands die er mogen spelen.
Hoe zie je de toekomst van ILA?
Ilayda: Veel spelen.
Sam: Absoluut, iedere mogelijkheid die je krijgt om te spelen moet je meepakken. Laten we misschien als plan nemen dat we alle streekbieren van ons land proeven. Iedere plaats dat zijn eigen biertje heeft mag ons uitnodigen, op die manier hebben we alle streekbieren van het land geproefd en hebben we in het hele land gespeeld! (lacht)