Ze zijn met drie en hebben een derde plaat uit. TROIS werd dan ook de logische titel. De juiste woorden vinden om HEISA te omschrijven is al even moeilijk als het antwoord op de vraag verzinnen waarom de wereld van vandaag vierkant lijkt te draaien. Op 5 september staat het drietal op het podium van Free Open Air 9030. En dat na een paar weken nadat ze de Pukkelpopweide verschroeid hebben achtergelaten. We gingen bij frontman Jacky Willems langs om wat urgente vragen te stellen over TROIS en over noise…
TROIS is jullie derde plaat. Er zit natuurlijk wel de vaste HEISA-sound in jullie drie platen, toch lijkt het erop alsof jullie met iedere plaat net iets verder willen gaan. En dat hoor ik het sterkst op TROIS. Klopt dit?
Jacky: We wilden vooral de volle sound iets beter brengen, wat wel gelukt is denk ik dankzij de expertise van Sebastian Omerson bij Number Nine Studios. Qua songwriting zijn we iets minder experimenteel gegaan en hebben we de songs iets meer instinctief tot stand laten komen.
Het is misschien een cliché maar ergens ligt TROIS tussen de apocalyps en de hoop. Heeft dat iets te maken met de wereld waarin we vandaag leven of heeft het er eigenlijk niks mee te maken?
We laten ons niet zo veel beïnvloeden door wat er in de wereld speelt. Niet op politiek of muzikaal vlak. We kijken vooral inwaarts.
Niet dat hokjesdenken moet, maar vaak wordt HEISA beschouwd als een noiseband, maar jullie zien zichzelf niet als een noiseband. Leg uit!
Goh ja, ik heb onlangs onze biobeschrijving aangepast naar: alt-noise with pretty melodies. Iedereen noemt ons een noise band, dus dan zullen we het maar omarmen zeker. Ook al vind ik ons verre van noisy. Het is maar wat je gewoon bent.
Wie weet vraag ik dit omdat ik zelf geen noot muziek kan spelen, maar mij lijkt het alsof de songs van HEISA een vrij ingewikkelde structuur hebben waar heel lang over nagedacht is. Bijna progrock zonder dat het progrock klinkt. Is dat zo?
We maken muziek waar we zelf graag naar zouden luisteren, we houden van verrassende overgangen, contrasten in zang en muziek, dingen die niet te fel voor de hand liggen. Dus over die dingen wordt zeker goed nagedacht. Niet meer zo lang als tijdens onze begindagen, maar dat komt waarschijnlijk omdat het een soort van tweede natuur is geworden.
Vaak lijken jullie platen op een trip, eerder dan losstaande nummers. Wordt een plaat ook in zo’n geest opgenomen, in die zin dat het een samenhangend geheel is?
Niet echt, we denken wel lang na over de volgorde van de tracklist, zodat de plaat goed flowt. Dat lukt ons vaak wel grotendeels al zitten er in elke plaat wel wat buitenbeentjes.
Muzikaal valt het wel niet te vergelijken, maar bij HEISA denk ik vaak aan Radiohead, in die zin dat bij HEISA alles kan en dat je je steeds aan iets anders mag verwachten, ook al klinkt het altijd HEISA.
Dat is een heel groot compliment. Het is in ieder geval iets waar we naar streven, dat onze aanpak, sound en energie zich kan vertalen naar veel verschillende sferen en instrumentatie. We hebben nu ons luide gitaren drieluik achter de rug, dus ik kijk er naar uit om het op de volgende plaat over een andere boeg te gooien zonder in te boeten aan onze trademark energie.
Weinig noisebands – ja, sorry! – kunnen hun live-vibe op plaat zetten. Ik vind dat dit vooral enorm goed gelukt op TROIS.
Vind ik moeilijk om op te antwoorden want ik heb niet echt een idee hoe we live klinken, ik sta altijd aan de andere kant van de PA speakers.
Ik kan in België – en ook daarbuiten – geen enkele band bedenken die klinkt als HEISA. Zeg maar een eigenzinnige unieke sound. Is dat commercieel gezien een voor- of een nadeel?
Beide, een voordeel in de zin dat je sneller wordt opgemerkt tussen de duizenden actieve bands in België, en een nadeel omdat je moeilijker te marketen bent en moeilijker je scene vindt met dedicated fans. Maar over het algemeen zou ik het niet anders willen. Onze favoriete Belgische bands waren altijd Madensuyu en BRNS, twee bands die ook in dat schuitje zaten.
Het is een moeilijke vraag, maar ik ga ze toch stellen. Ik vind zelf dat het moeilijke tijden zijn voor Belgische undergroundbands, ik merk zelfs een verschil voor en na corona. Wat denk je daar zelf van en hoe kunnen we ons daar tegen bewapenen?
De corona-situatie heeft er zeker voor gezorgd dat programmatoren minder snel risico’s nemen en sneller voor veiligere opties gaan. Wat we daar kunnen tegen doen weet ik niet, gewoon goeie muziek blijven maken die mensen iets laat voelen en dan komt het hopelijk wel allemaal goed.
Een wapen kan Nederland zijn. Ramkot doet het prima daar en jullie gaan met hun op tour. Een opportuniteit neem ik aan?
Nederland bezwijkt eind 2025. Daar twijfel ik niet aan.
Jullie schitterden dit jaar op Pukkelpop. De kritiek is dat er te veel TikTok-artiesten waren, maar jullie toonden wel dat een undergroundband die ver weg staat van het commerciële circuit, wel een wei kan platspelen. Gitaarrock is nog lang niet dood?
Gitaarrock kan me eerlijk gezegd gestolen worden. De meeste gitaarrock wiegt me in slaap. Ik wil gewoon originele en verrassende muziek horen, of het nu met een gitaar, synth, hamer of bezemsteel gemaakt wordt. TikTok jah… ik heb onlangs een post gezien van iemand die zei dat festivals altijd de commerciële kaart hebben getrokken, in de 90’s was de underground nu eenmaal commercieel, en ik kan hem daar niet in tegenspreken. Het enige wat ik zou willen is dat de decibellimiet in de vuilbak wordt gegooid. Je ziet dat de beleving bij luidere bands in België een stuk minder is dan in landen waar de dB hoger ligt. Als je naar een luide band gaat kijken op een festival en je kan ondertussen moeiteloos een conversatie hebben met degene die naast je staat, dan scheelt er iets
Stomme vraag, maar ik heb ze jullie nog nooit gesteld. Maakt HEISA heisa?
Koen, Jonathan en ik. Vervang 1 van ons en je krijgt een compleet andere band..