Op een heuse pretraket, in een kaarsrechte baan langs inhoudsloze planeten die vanop afstand verdacht veel op Lloret De Mar lijken, bevindt frontvrouw Elibath Stokes zich niet. Wel op een knusse plek waar ze in gezelschap vertoeft van zij die het vermogen hebben om op een begripvolle manier aan zelfreflectie te doen. Het leven is geen eenrichtingsbaan waar obstakels door middel van een arcade joystick vermeden kunnen worden.
Straight Line Was A Lie is een vicieuze cirkel, een beetje zoals bij Monopoly “Ga direct naar de gevangenis en passeer niet langs start”. Keer na keer. Een schakel die enkel kan doorbroken worden door de vinger op de juiste wonde te leggen. Elisabeth lijkt op dit album dieper te graven dan voorheen door haar spiegelbeeld op een eerlijke wijze te absorberen tot een spons waar ze de essentiële druppels weet uit te wringen.
De plaat trapt dan ook af met de twijfel van een heel oude Deux Chevaux die pruttelend de straat op rijdt tussen vlekkeloos startende en blinkende bolides. Binnen de tien seconden trekt de plaat op kruissnelheid langs een actief wagenpark waar er achter menig stuur digitale lampjes oplichten die verwijzen naar mechanisch onvermogen. Om maar te zeggen dat Elisabeth haar problemen van alle tijden zijn en geen uitzondering maken over wie ze kan overkomen.
“No Joy, no joy, no joy”, het aanwezige speelplezier verdoezeld frequent de boodschap dat het leven weinig meerwaarde biedt als je dat niet met een vergrootglas blootlegt (No Joy). Metal laat vervolgens weten dat oxidatie de levensaderen laat dichtslibben. Ondanks dat er nu wordt gezongen over fysieke, mentale (Roundabout) of relationele problemen (Mother, Pray For Me), blijft het gitaargeluid schatplichtig aan wat The Byrds de geschiedenisboeken heeft in gefloten. Giet daar nog wat Beach Boys-achtige refreinen over, en we krijgen pakkende riffs, meezingrefreinen, oprechte ballads en uitbundige rockers voorgeschoteld die ons een wisselwerking tussen hoop en wanhoop laten horen.
The Beths slagen er met deze plaat in zich van hun meest veelzijdige kant te laten horen. Niet in het minst op afsluiter Best Laid Plans, waarop ze losgaan met bongo’s en conga’s. Dat Elisabeth de komende tien jaar mag blijven overdenken, het zal ze in de toekomst zeker nog mooie platen opleveren.