Industrial metal, het is een genre dat al jaren op sterven na dood ligt. Dat is toch ons gevoel. Zo nu en dan duikt een band op in het genre die meer is dan een doorslagje. Een band die probeert het genre met veel bravoure en poer in het gat nieuw leven in te blazen. Het is een taak die Hold Me Down op zich heeft genomen en ze weten ons zowaar te overdonderen met Devour.
Uit Richmond, Virginia komt de band, die eerder al de plaat Powerless (2022) op Sentient Ruin op de arme zielen der zwartmetalen runderen losliet. De band American levert een deel van de bandleden en die laatste is dan weer gespecialiseerd in blackmetal.
Die invloeden zijn zeker hier en daar aanwezig op de snoeiharde deuntjes die op Devour prijken. Denk een Amerikaanse versie van Godflesh, Pitchshifter of een uitermate uit de band gevlogen Skinny Puppy.
Snelle drumcomputers en overstuurde gitaren waarboven de schreeuwlelijk Jim Gullickson zijn frustraties uit het lijf tiert, dat is zowat Hold Me Down. Denk aan Uniform die meer industrial metal gaat maken dan oorverdovende noiserock, zonder dat die noise niet aanwezig zou zijn bij Hold Me Down.
Elf nummers in een hels tempo erdoor gejaagd, we zouden zowaar bijna vergeten dat tante covidia ons al twee weken lam legt. Oprotten die handel en nog een keer van Devour genieten.
