De derde dag W-festival beloofde drukte, want alle tickets voor zaterdag waren de deur uit. Er stonden heel wat bands op het programma die we wilden horen én we zaten ondertussen helemaal in festivalsfeer en beseften dat er naast het muzikale aanbod in de hal ook buiten heel wat mee te maken viel… De buitenruimte was niet altijd groot genoeg voor de 6500 bezoekers vandaag, maar werd wel optimaal benut: gezellig aangeklede bars met een uitgebreid aanbod aan drankjes en lekkere hapjes, waarbij het vegi-kraampje er voor ons als beste uit kwam. Voor de echte vegetariërs mocht het aanbod misschien wel iets uitgebreider zijn. Daarnaast kon je er ook terecht voor een massage, een heerlijk rustmomentje op bed van waaruit je de optredens binnen kon volgen, een knipbeurt bij de barbier of om een sleutelhanger te laten maken van je plastic leeggoed bij de Plastiekfabriek…
Maar ook de dj’s zorgden voor een echt festivalgevoel buiten. Aan de Bavik-tent werd er continu gedraaid en gedanst. Dagelijks werd daar o.a. een set gedraaid door Rusty Egan, ex-drummer van Visage, die we ook te pakken kregen voor een interview dat je binnenkort kan lezen op onze website. Maar het waren vooral de dj’s aan de ingang die ons soms van de optredens leken weg te trekken, want daar was het de hele dag door een feestje. Zelfs de regenbuien hielden de dansers niet tegen om er te gaan feesten met dj’s Zanni, Maxalto, Boo-Lee, VANOnoise en Mat Zwart, die ook de ochtenddeuntjes tijdens het ontbijt op de camping verzorgden.
Op diezelfde plek gingen ook de dagelijkse rooftopconcertjes van Dageist door. Het duo uit Lille kwam er dagelijks enkele nummers spelen om hun nieuwe album Sexy voor te stellen. In een leuke sfeer verzamelde een hele meute fans en nieuwsgierigen rond zanger Davide en bassist Fréderic, die afwisselend boven op het dak van de ingang of gewoon tussen het dansende publiek hun elektro-newwavenummers kwamen spelen.
“You got me under your skin like a tattoo that no one gets to see.” Sono wist de woorden goed te plaatsen en daar de gepaste sound bij te produceren. Zowel de uptempo dansnummers met new beat–invloeden als de traagzwoele tracks klinken goed, maar ondanks de 20 jaar ervaring en hun hit Keep Control, heeft dit standvastige trio onze aandacht slechts even kunnen vasthouden: te veel van hetzelfde goedje, weinig originaliteit… Ook bij het Duitse Escape With Romeo ervoeren we hetzelfde: de heren zetten een stevige gitaarsound neer en alles klonk wel goed, maar deze elektro-, postpunkband heeft weinig ‘anders’ te bieden dan zo vele anderen. Allemaal best genietbaar, maar niet memorabel. Ook Mesh voegen we jammer genoeg aan dit lijstje toe.
Hoewel de band ondertussen al meer dan 35 jaar een poppy wavesound laat klinken, zaten de heren van Schmutz niet stil. Vorig jaar brachten ze hun nieuw album Pillow Talk uit, waaruit we ook een aantal nummers konden horen. De stem van zanger Guy Peeters klonk sterk, toonvast en kwam volledig tot zijn recht bij het werk van de muzikanten, die nog steeds een knap evenwicht brengen van synths en gitaar. Dat ze er samen stonden als The Schmutz, daar hoef je ons niet meer van te overtuigen. Ze straalden passie en enthousiasme uit in wat ze daar op het podium brachten. En dat hóórden we dan ook in o.a. Life Is A Merry Go Round, Straight From The Heart, Living It Up! en de expohal kroop mee in de speelsheid van de hit Love Games.
Martin Degville met visnetmasker en pluimenhoed: er zijn nog zekerheden. Tegenwoordig optredend onder de naam Sigue Sigue Sputnik Electronic herinnerde hij aan wat destijds cyberpunk gedoopt werd. Een mix van synthpop, glamrock en Mad Max. Moeilijk te vatten dat Sigue Sigue Sputnik in de jaren tachtig als provocerend en vernieuwend werd aanzien. Door de mainstream media dan toch, zo gaat dat met hypes. De Gilles van Binche ogen gevaarlijker, maar wel plezant uiteraard om die gigantische hits Love Missile F1-11 en 21st Century Boy nog eens door de boxen te horen denderen.
Net na de koffie een portie Tyske Ludder. Er had iets sterks bij gemogen, want deze Duitse band rond zanger Clåus Ålbers vinden wij nog steeds heerlijke, straffe kost! En we waren niet alleen. De rauwe stem en de hevige dubbele portie drums zorgden voor een hoge energie op het podium en een lading EBM en industrial die niet voorgekauwd en afgelijnd lijkt. Ze droegen ook een nummer op aan Rutger Hauer (Blade Runner-acteur) die in juli overleed. “Don’t forget to sweat and cry!” klinkt het, waarna de band zijn anti-fascistische oproep deed. Je kon alleen maar houden van deze attitude, deze muziek, deze sfeer. De massa in het publiek was – op enkele lieflijk anarchistisch ingestelde dwarsliggers na – erg volgzaam en even enthousiast, want ging op vraag van Ålbers tegen de grond gedrukt, om dan (een tel te laat) in massa recht te springen. Wanneer Tyske Ludder aankondigde dat ze wel fan zijn van een bepaalde Belgische band, blijkt dat TC Matic te zijn en laten ze hun ruwe coverversie van Oh La La La horen.
Een op en top eightiessound kregen we van de synthpoppers Rational Youth. In 1982 waren ze als grote Kraftwerkfans de eersten om in Canada synthpop uit te brengen. De sterk elektronische sound met uptempo beats en uitgesproken synths deden de luisteraars onvermijdelijk bewegen. Het dankbare koppel Tracy (synths en zang) en Gaenor (zang) Howe vroegen zich dan ook af waar dit publiek hun hele leven lang gezeten heeft. Misschien niet de meest dynamische muzikanten, die minder belang hechten aan het showgedeelte, maar muzikaal onder andere met Western Man en I Want To See The Light, nog steeds fijn om mee te maken.
Zeventig lentes heeft ze er op zitten en ze straalde opnieuw op W-fest! Lene Lovich en haar band die haar met synths, gitaar en vaste waarden Morgan King aan de drums en zangeres / bassiste Valkyrie volledig tot haar recht liet komen. Ravissant, extravagant en als een gekwetste vogel kwam ze met een rode sjaal rond haar hoofd gewikkeld op, die tijdens het eerste nummer een prachtige hoofdtooi bedekte. Een nachtegaal? Een punkversie ervan… die in alle schoonheid zingt, brult en piept. Zowel met haar stem als met haar saxofoon. Met nummers die een verhaal vertellen zoals The Bird Song, Lucky Number en Angels hield ze alle blikken op haar sprankelende, soms angstaanjagende ogen gericht. Haar vocalen klonken eclectisch, “operesk” theatraal en de postpunknewwave die deze dame voortbrengt blijft, zelfs na al die jaren, artpunky-uniek in zijn soort.
Bij het optreden van Blutengel zagen we ook heel wat Duitse fans richting podium trekken. De aantrekkingskracht is groot: een overgepromote Duitse band, geluid dat ruw, maar erg afgewerkt klinkt, visuals waarin de vrouw als aantrekkelijk lustobject tentoongesteld wordt, verleidelijke dansacts… het werkt blijkbaar. Maar niet voor ons. Hun album Seelenschmerz kon ons destijds nog bekoren, maar ondertussen hebben we het wel gehad met deze futurepopsound, die bij elk nummer gewoon weinig gedifferentieerd weerkeerde. We kregen een mooi opgevoerde show te zien, die weinig passie of emotie overbracht. Eentje dat er toch uit sprong? Teufelswerk, één van hun recente nummers van op het laatste Blutengelalbum Un:Gott. Voor de tweede keer dit weekend kregen we ook een dans met lichtgevende vleugels te zien door Audrey bij het nummer Engelsblut.
Misschien wel hét optreden van de W-fest-editie 2019 moet Killing Joke geweest zijn! We lieten ons met opengesperde ogen en mond aan de grond nagelen door één van de meest intense shows die we ooit ervoeren. IJzersterke nummers met een geluid dat in ons bloed bleef nazinderen. De blik van zanger Jaz Coleman duikt nog steeds bezwerend in onze dromen op. Met rauwe schreeuwen opende Killing Joke met Tomorrow’s World de knap brutale – eerder onvoorspelbare – setlist die de 40-jarige carrière van de band overspande. Er werd hevig bewogen op Wardance, Eighties, Seeing Red, het synthmetalnummer European Super State, Total Invasion, Loose Cannon, Exorcism, het van uptempobeats voorziene Pssyche, The Wait en Pandemonium. Teleurgesteld dat ze hun grote hit Love Like Blood niet speelden? Wij ervoeren geen seconde teleurstelling! Hoewel het wellicht alles te maken heeft met contractuele afspraken wat betreft dit nummer, ervoeren we het eerder als een statement van een band die zijn grootste hit helemaal niet nodig blijkt te hebben om te overdonderen.
De stijlbreuk met The Human League kon niet groter zijn… Pijnlijk groot. Eerst en vooral lieten ze zo’n 20 minuten op zich wachten, hoewel de W-fest-planning tot hier toe tot op de minuut strikt gevolgd kon worden. Daarna kregen we ook hier een mooi, glad opgevoerde show te zien, waarin toch wat emotie ontbrak… De band, de kledij, de danspasjes… glitters, glamour in een glorie van nostalgische klanken in onder andere Love Action, (Keep Feeling) Fascination en de hit Don’t You Want Me, waarmee ze afsloten, baby!
Zou het nu allemaal de schuld zijn van de overweldigende passage van Killing Joke of aan het late uur waarop ze aantraden gelegen hebben? Want ook Nitzer Ebb kon ons slechts enkel bij de eerste twee nummers Blood Money en For Fun fascineren.
Verslag door Nel Mertens en Peter De Bruycker. Foto’s door Karim Hamid.Bekijk zijn volledige fotoverslag van dag 3. Lees ook onze W-fest-verslagen van Dag 0, Dag 1 en Dag 2.