Als er in België één zaal is die steevast uitpakt met tot de verbeelding sprekende showcases en nichefestivals dan is het toch wel de Botanique. In samenwerking met Tumult stampte de legendarische Brusselse concertzaal een heus tweedaags metalfestival uit de zware gitaargrond. Het doel was de diversiteit van de hedendaagse metalscene uit te lichten met aandacht voor black metal, stonerrock, doom metal, postpunk en metalcore. Omdat wij zaterdag voor Mclusky opteerden kwamen we enkel op zondag ons licht opsteken in het Museum en de Orangerie. We reden na afloop met gemengde gevoelens huiswaarts want we zagen straffe metal uit Rotterdam en Denemarken en vonden vooral de Belgische bands door het zware ijs zakken.
Maar dan is dat zonder de waard gerekend en die kwam zondag uit Gent en mochten we aanspreken met Modder. De Gentse sludgemetaltrots hield op zijn eentje het spervuur van Belgisch eremetaal recht en was origineler dan de helft van de bands samen. We stonden niet ‘modderziel’ alleen om de Gentenaars aan te moedigen want hoe beperkt de uiteindelijke opkomst ook was, de metalfans tekenden al vroeg present. Afgelopen vrijdag kwamen de nieuwe platen van Pommelien Thijs en Taylor Swift uit, maar ook Destroying Ourselves For A Place In The Sun van jawel, Modder. Ze beperken zich geenszins tot het nieuwe werk want Doom Denker uit 2023 zat voorin in de set en etaleerde de veelzijdigheid van de Gentenaars.
Van de nieuwe plaat maakten in het slot Stone Eternal en Type 27 danig indruk. Een waanzinnig salvo aan gitaarriffs beukte de fans ongenadig tegen het canvas met een onverwachte glansrol voor de techno-intermezzi van Simon Felix. Bassist Maurice van der Es joeg zijn troepen feilloos aan. Gregory Simons mocht denkbeeldige verjaardagskaarsjes uitblazen en gitaristen Mathlovsky en Jamal Talibi stonden scherp te acteren. Er gebeurde van alles en de band wist perfect het midden te houden tussen bezwerende sludge-recitals en onverwachte breaks, dreunende bassen, snijdende jankende gitaarpartijen en techno-‘boenke boenke’.
Voorwaar orakelen wij dat we zelden inventievere metalbands aan het werk zagen, een onvervalste Great Liberation Through Hearing. Van die plaat plukten ze finaal nog Belly Ache. Knetterende moddervette gitaren op een bedje van angstaanjagende drum-chaos en dampende sludge.
Het contrast met de eerder fletse aanblik van de daaropvolgende bands kon nauwelijks groter zijn, ondanks de adelbrieven en aandacht die deze bands kregen. Ice Sealed Eyes is Brusselse metalcore die constant varieerde tussen atmosferische lappen metal, melodieuze en bijwijlen erg forse harde nummers en enerverende tempoverlagingen waaraan geen einde kwam. De band lijkt ook teveel aandacht te stoppen in hun kledinglijn en surft teveel op de golven van de vernieuwde Linkin Park revival. De meeste nummers misten samenhang. Luister maar eens naar As We Collide. Het kan echter nog erger.
Uit Antwerpen kwamen drie kabouters het podium opgeklauterd en de vraag rijst of ze zich eerst Gnome noemden en dan de kaboutermutsen zochten, of het een omgekeerd verhaal betreft. Er is een buzz rond die band die zich bekwaamt in stonerrock. De krachtdadigheid van Modder en de ambitie van Ice Sealed Eyes indachtig vonden we Gnome over de hele lijn tegenvallen. Stonerrock uit een pakske – aanlengen met flauw water en goed roeren – met een lage graad aan bezieling en voorbij waaiende melodieën en zangpartijen.
Over naar Parijs dan voor Ashen. Deze Franse melodische metalband kwam hun gloednieuwe plaat Chimera voorstellen en die kunnen we warm afraden als je niet kickt op melodische metalcore. Let op, als het gaat over energie, geestdrift en zin voor show haalden ze probleemloos goud binnen. Maar wat baten show en performance skills als de metal-uil geen goeie nummers oehoet?
Crystal Tears maakte ook duidelijk dat we opnieuw verdwaalden in Linkin Park. Er werd beperkt maar wel overtuigd gemosht maar de withete fragmenten trokken het concert nooit echt over de streep. Desondanks bleven we langer dan verwacht hangen want er viel veel te zien. Springende enthousiastelingen liepen elkaar bijna van het podium en er werd zelfs een sitdown georganiseerd. Smells Like Teen Spirits is best een grappige songtitel en Cover Me Red was een brutale lap metalcore waarbij we hoopten dat Poppy plots kwam meebrullen. Ashen was ons ding niet maar fans van het genre zullen de plaat Chimera zeker kunnen smaken. Live zijn ze sowieso erg onderhoudend.
Hoogtijd dan voor de redding van de avond en het serieuze werk. We zeiden het al, “de eerste band uit Rotterdam die niet geweldig is moeten we nog aan het werk zien”. De toppers kwamen furore maken in de Orangerie. Eerst aan de beurt was DOOL. ‘A decade of DOOL’… tien jaar ‘those who wander are Dool’.
De band ging meteen vol voor de overwinning met The Shape Of Fluidity, het titelnummer van hun derde en meest recente album, abstractie makende van liveplaat Visions Of Summerland, opgenomen in de Rotterdamse Arminiuskerk. Na tien seconden en een zachte gitaarriedel zeiden we al “dit gaat geweldig zijn”. Zangeres en frontvrouw Raven Van Dorst haalde haar prachtige stem boven en na bijna anderhalve minuut werden we voor het eerst getrakteerd op een krachtig melodieus en inventief samenspel. Raven liet zich omringen door gitaristen Nick Polak en Omar Kleiss, drummer Vincent Kreyder en de bijzonder loshoofdig headbangende bassist JB Van Der Wal.
Het vijf jaar oude Wolf Moon toonde perfect aan hoe straf DOOL live is. Erg melodieus, meeslepend, knap ingespeeld en bedwelmend origineel binnen het honderdkoppige monster dat metal is. Venus In Flames kwam na het moment waarop Van Dorst haar dorst niet meer kon laven omdat ze haar pint omstootte en vervolgens woest wegtrapte. De kletsnatte haren pasten zo perfect bij het natte decor waarin de band verbluffend strak stond te acteren. De bijzonder geloofwaardige en krachtig headbangend gezongen nummers werden breed uitgesmeerd en flirtten bijna met de tien-minuten-grens.
House Of A Thousand Dreams kondigde ze aan met een krachtige ‘fuck you’ aan wie mensen met een droom wil dwarsbomen. Metal hoeft lang niet elke seconde elk tochtgat te willen dichtplamuren. Dit nummer vouwt zich pas open na drie minuten maar de aanloop was versmachtend mooi gebracht.
Wat de betekenis is van afsluiter Oweynagat is niet meteen duidelijk maar dit 8 jaar oude pareltje was een perfect orgelpunt van een bruisend en naar meer verlangend optreden. Steven Wilson had het ooit over The Raven That Refused To Sing maar gelukkig was de Rotterdamse Raven in bloedvorm.
Dat gold evenzeer voor het 40-jarige Deense fotomodel Amalie Bruun en haar bevallige co-zangeres en bassiste Maja Shining. Samen met een drummer en gitarist Mikkel Haastrup vormen ze het meest Lords Of The Rings-achtige ensemble van de avond genaamd Myrkur. De bandnaam is overigens Deens voor duisternis. Bruun was traditioneel getooid in een lang gewaad en haar oogkassen waren zwartgeblakerd. Bruun verraste met de melding dat dit het laatste optreden van 2025 is van Myrkur. Like Humans dreef op metalgitaren – uiteraard – en legde de basis voor de elfjesdroomwereld die het eerste luik van de set kenmerkte. Bloedstollend mooie harmonieën brachten de fans in de zevende hemel en de zware gitaren voelden eerder aan als een warm dekentje.
Mothlike begon met een solo zingende Amalie waarna Maja inviel toen de synths gierden. Het is één van de vele songs met een perfecte melodie die steeds maar leek aan te zwellen. Het middenstuk met de onmiskenbaar meedogenloze metalsound was al een aanzet voor wat zou volgen. Laat geen misverstand bestaan over feiten uit de Noordse en Germaanse mythologie waar elfen beschouwd werden als lieve volgelingen van elfenkoning Oberon. Ze werden echter in verband gebracht met het veroorzaken van ziekten en met seksuele bedreigingen. Er bestaan middeleeuwse liederen waarin elfen voorkomen die proberen mensen te verleiden of te ontvoeren. In heksenprocessen wordt de invloed van elfen benoemd. Om maar te zeggen dat het bij Myrkur ook niet allemaal peis en vree is.
De setlist was opgebouwd op een manier dat de nummers over de lengte van het optreden mooi bij elkaar pasten. Hoogtijd dan voor Amalie om haar oogverblindend mooie metalgitaar te omgorden en voor Maja om vooraan in slagorde post te vatten voor een ziedende versie van Valkyriernes Sang. Dit is een nummer over de Walkuren, strijdgodinnen met mooie harnassen en speren die zich verplaatsten op paarden met vleugels. Skøgen Skulle Dø was een verrassing van formaat. Deze 10-jaar oude opener van haar eerste full album M is epische dromerige metal en gaf het tweede deel van de set meteen een donkere rand die nooit meer leek te verdwijnen.
Een nieuw hoogtepunt was echter een persoonlijk favorietje genaamd Devil In The Detail. De woeste eruptie aan het eind met de uitdovende gitaarfeedback is onaards mooi. Leaves Of Yggdrasil was de verwachte maar daarom niet minder bloedstollend mooie duo-zang met tussen Amalie en Maja. Toen Amalie bij de mensen van het geluid polste of er nog tijd was, kregen we een extraatje dat niet op de setlist vermeld is en een woordje uitleg kreeg. We kregen een aantal strofes voorgeschoteld uit een 300 jaar oude folksong die verhaalde over een boer die in discussie lag met de Kerk over een dode kraai.
Ulvinde was de blackmetal-apotheose waarbij grunts door nog steviger gitaren vervangen werden. Anders dan in Gent vorig jaar was Amalie dichter bij de fans, knielde ze vaak voor de eerste rij en maakte ze doorheen haar opvallend geschminkte ogen toch oogcontact met de fans. Het optreden maakte mede hierdoor misschien nog meer indruk ondanks de makke reactie van de fans toen Myrkur rond elfjesuur van het strijdtoneel verdween.
