Het meest toonaangevende en dus beste indoormuziekfestival van België, Sonic City Festival, sloeg naar ondertussen goeie gewoonte haar tenten terug op in de gebouwen van Départ in Kortrijk. Het Wilde Westen doet dit jaarlijks traditioneel rond wapenstilstand. Iets wat tot overmaat van ramp nog een actueel en zeer ‘bedroevenswaardig’ thema is. De line-up voor de eerste avond kondigde zich wel gematigder aan dan gebruikelijk. Er stond geen oproer geprogrammeerd en het was peis en vree bij de openers van het festival in de grote zaal.
Rose City Band is het blues/progrock-ensemble rond Ripley Johnson die we hier (technisch gezien in De Kreun) een paar jaar geleden ook al zagen met Moon Duo.
Hij was zonder volle witte baard ook moeilijk te herkennen, hoewel hij deze keer niet in een ‘spaced out’, lichtgevend universum stond te musiceren. Rose City kreeg met recht en reden het woordje ‘band’ achter de naam gekleefd want Johnson had zijn ‘full beard’ wel degelijk ingewisseld voor een ‘full band’. Veel viel er niet op af te dingen. De nummers baadden in een gezellige late summernight vibe, en daar moesten we de spanningsboog dus al gauw lossen want het was geen zomer. Het was zelfs dikke mistroostigheid en de regen viel met bakken uit de lucht in een druilerig novemberdecor. Gelukkig stond de verwarming aan in Départ waar het een heel weekend aangenaam vertoeven bleef. We vonden de knappe overgang van meer bluesy nummers in Johnsons set naar een krachtiger progrockgeluid knap uitgewerkt. De bandnaam verwijst overigens naar zijn huidige woonplaats in Portland, Oregon. Het gezapig begin van het festival kreeg een erg pittig gevolg.
Deerhoof besteeg het podium met bijna 30 jaar ervaring en 17 albums, we hebben het niet nageteld, onder de arm. Ze cureerden het festival in 2010 en dragen het vanzelfsprekend een warm hart toe. Miracle-Level verscheen eerder dit jaar. Dit kwartet uit San Francisco is een genot om live te ervaren. Het kan naar verluidt ook ridder of mis met ze zijn, maar de ridder was in harnas erg actief. Geen maliënkolder ter wereld kon de glimlach van onze lippen krijgen tijdens een beklijvende set waarin elk bandlid op zijn of haar manier indruk maakte. Satomi Matsuzaki kwam 28 jaar geleden, zonder ervaring, overgevlogen uit Tokio en is nog steeds een zelfzekere bassiste en zangeres. De pretoogjes namen we er graag bij. Het is geen toeval dat veel nummers knotsgek klinken want ze drijven op humor en bizarre maar bijwijlen geniale songstructuren. Als ze het thema van Knight Rider in het begin van de set smokkelden, kregen ze uiteraard meteen de hele zaal mee. Elk bandlid leek een ander personage te vertolken. Satomi was knalgroen uitgedost met al even knalrode botjes en ze accentueerde die door op een erg grappige manier sprongetjes te maken tijdens de nummers.
John Dieterich leek wel de enige die vergat een typetje te vertolken maar hij had het ongetwijfeld te druk met het uit zijn gitaarmouwen schudden van de ene zotte riff na de andere. Ed Rodriguez leek wel Robert Trujillo in pyjama en de drummer en oprichter van de band, Greg Saunier, was een kruising tussen Dave Schroyen en Stewart Copeland, wat uitstekend nieuws was vermits dit topdrummers zijn. Rond ons hoorden we de opmerking “Animal van The Muppets bestaat dus echt”. Satomi wisselde Engelse en Japanse teksten af. Scarcity Is Manufactured en Fresh Born klonken tegelijk feestorkestraal en complex alternatief. Het is deze dualiteit die de band zo boeiend maakt. Wegdromen doe je niet want je kan zomaar iets missen bij Deerhoof. Het gadeslaan van Saunier is al een avondvullend programma op zich. Hij leek ook aan een soort kinderdrumtoestel te hebben plaatsgenomen en moest zijn benen op bijna onnatuurlijke wijze plooien.
Dat plooien was ook een vereiste aan de microfoon als hij als leider een woordje uitleg kwam verschaffen. Hij is met gemak een halve meter groter dan Matsuzaki en stond dus voorovergebogen een grappig verhaal te vertellen over hoe belangrijk zijn basdrum wel was. Iets later riep hij iedereen bij zich voor een bandmeeting en hij liet ons weten dat we de enigen waren die ooit als buitenstaander bij zoiets aanwezig waren. Hij had een setlist vast waarop tien songs doorstreept waren want hij was zogezegd in de veronderstelling dat ze maar drie minuten meer mochten spelen. Het waren er in werkelijkheid zes keer zoveel. Cat en Milk Man was iets als de kat bij de melk zetten en resulteerde in nog meer onnavolgbare indierock in de stijl van het originele Blonde Redhead. Het Japans hielp ons bij deze gedachtegang. Damaged Eyes Squinting into the Beautiful Overhot Sun was de heel overtuigende afsluiter van de set en onderstreepte dat Deerhoof een programmatisch schot in de roos was. Wij hadden die graag op zondagavond zien afsluiten want zo goed waren ze!
Heaven Is A Junkyard en de wereld volgens Trevor Powers is er geen waar het aangenaam toeven lijkt. Zijn muzikale alter ego Youth Lagoon stopte hij 8 jaar geleden in de diepvries om er dit jaar ontdooid mee voor de dag te komen. Dat Powers in 2021 zijn stem ingevolge een medische reactie en een aanslag met maagzuur op zijn keel bijna was verloren, maakt deze comeback des te opmerkelijker. Het vermogen om intrigerende diepgaande nummers te schrijven was intact gebleven. Aangezien zijn stem, die vaak erg vrouwelijk klinkt, nogal kenmerkend is voor het geluid van zijn composities, was het voor de man een verademing vanjewelste dat hij zelfs meer kon dan gewoon praten na wat hem was overkomen. Zijn tengere lichaam wordt nu geaccentueerd met een kaal hoofd en zwarte zonnebril, wat zijn nummers nog onheilspellender deed klinken dan vroeger toen hij een behoorlijk wilde haartooi had.
Sereniteit troef hoe dan ook en de meegereisde bassist en gitarist voerden de behoedzaam gedirigeerde richtlijnen feilloos uit. Met zijn solowerk inbegrepen heeft hij toch al 6 platen op de teller staan. Feit is dat Sonic City getuige was van een concert waarbij stil en ademloos toekijken een extra bonuslaag over de broze nummers drapeerde. Eén keer kwam hij van zijn ivoren pianotoren om vooraan een nummer vocaal van de nodige dramatiek te voorzien. Eén enkele maal zette hij zijn zwarte zonnebril af. The Sling, akelig mooi en erg doorleefd gezongen, had het over die ‘junkyard’ en zorgde voor een erg impressionant moment. Zijn stem maakte de nummers intenser dan ze al waren en wie houdt nu niet van een parel als Rabbit? Vrijdagse headliner Stereolab stond voor een bijna onmogelijke taak beter te presteren dan zijn voorgangers.
Natuurlijk is Stereolab niet zomaar de eerste de beste. Er lijken wel boeken geschreven waarin gestruikeld wordt over het belang van de band, hoe hun muziek nu precies dient te worden genoemd en of het dodelijk ongeluk van gitariste en tweede stem Mary Hansen al dan niet een aderlating blijft voor zowel de nummers waarbij ze betrokken was, als die waarbij ze een meerwaarde had kunnen betekenen. De motor van de band bleef wel onaangeroerd. Het Brits-Frans koppel Tim Gane (gitaar, en hoe)en Laetitia Sadier (zang en tweede gitaar) heeft ondertussen al tien platen gemaakt onder de naam Stereolab, waarvan 7 in het Hansen-tijdperk. De band beëindigde, vlak vóór Covid uitbrak, een hiatus van tien jaar. De avantgardepop van de band was steevast uniek met een flinke injectie sixties pop, funk en flarden surfrock. Ze vielen tussen alle beschikbare mazen en kregen dan maar het label postrock opgekleefd, wat niet in minst een gevolg zal zijn van hun livereputatie. Live neigt hun sound nogal nadrukkelijk naar krautrock en een liveconcert van de band wijkt dus af van wat er op plaat te horen valt.
Sadier varieert op zang tussen Engels en Frans en de band speelde aan een razende rotvaart alsof ze gehaast een repetitie dienden af te werken. Eens eigenzinnig altijd eigenzinnig zeker? Come And Play In The Milky Night uit 1999 opende de set en we konden niet anders dan besluiten dat dit een geweldig mooi nummer is. Wegdromen voor gevorderden! Een nog oudere song, Lo Boob Oscillator is vollen bak uit de sixties geteleporteerd met een Velvet Underground gitaarlijn en een heuse Belle And Sebastian vibe er bovenop om dan plots stevig te beginnen rocken. Uit de naar Franse chanson en ‘chilled out, funky music’ overhellende kant van Stereolab werd Miss Modular gespeeld. Mooie nummers allemaal, stuk voor stuk, maar de band was zo statisch dat de spanning wegebde. Een nummer als Delugeoisie kon daar weinig aan verhelpen, hoe heerlijk de woordspeling ook.
Wij zijn vooral fan van Transient Random-Noise Bursts With Announcements, straat oud ondertussen. Van deze plaat kwam niet onverwacht Pack Yr Romantic Mind langs. Het einde maakte veel goed. Simple Headphone Mind, van hun samenwerking met Nurse With Wound, kwam een krachtig einde breien aan een concert dat toch net onder de verwachtingen bleef. We mogen streng zijn. Wijten doen we dit eerder aan het gebrek aan interactief feestgedruis, iets waarin de toppers van Sonic City tijdens het weekend grootmeesters bleken.
ROSE CITY BAND : website – instagram – facebook
DEERHOOF : website – instagram – facebook
YOUTH LAGOON : website – instagram – facebook
STEREOLAB : website – instagram – facebook