Maandag waren we alweer aan dag 5 van Les Nuits Botanique aanbeland. Feestdag én een zonnig lenteachtig weertje, je zou verwachten dat het daar rustig zou gebleven zijn, maar niets was minder waar. Op een gezellige garden party in de Chapiteau en een releaseconcert van Pierres in de Rotonde na, was er eigenlijk alleen veel te doen in de Orangerie. Daar was de vooral Franstalige muziekfan aan het feest voor ‘une soirée pour les amoureux de la pop culture’. Artiesten met naam en faam uit Franstalig Brussel kwamen voor een volle zaal spelen. Geen Vlaming kent deze artiesten vrezen we, maar daar komt dus vanaf heden verandering in. Je las het hier voor het eerst! De spits werd op de dag van de arbeid afgebeten door de 23-jarige Brusselse Coline Blf, een uit Namen afkomstige artiest en videograaf. Zij bracht een naar lentebloesems geurende set die Franse pop verzoende met de momenteel hippe bedroom-dreampop. Hoewel Coline nog erg jong is, kunnen we haar al als laatbloeier omschrijven want ze begon pas op haar achttiende te zingen. Een jaartje Californië zal haar van haar verlegenheid hebben verlost want op het podium konden we daar niets van merken.
De jeugd lanceert zichzelf tegenwoordig op Tiktok en YouTube en dat loont vaak. Coline maakte meteen furore met Tell Me, goed voor 700.000 streams op de gekende platforms. Ze zet zich in voor sociale en klimaatrechtvaardigheid. Haar eerste ep Blue Nostalgia kwam uit in de nazomer van 2022. Ze omschreef die zelf als een blauwdruk van de op dat moment net afgelopen zomer. Geen beter nummer om dit in de zomerverf te zetten als Sunrise, een feelgood song waarin Coline Engelse en Franse teksten door elkaar liet horen. Haar band leek het festival te hebben verward met “Les Ski Botanique” want ze waren uitgedost in warm ogende eighties skipakken, in tinten roze en paars. Coline zelf koos voor een bijpassende blouse die ze achteloos van de linkerarm liet zakken. Ze was met trendy zonnebril zeker klaar voor een zomers tuinfeest wat haar muziek veel beter had doen uitkomen dan in de donkere setting van een Orangerie. We konden er wel meteen in ‘brustem’ dat we geen raveparty moesten verwachten vanavond. Maar goed ook want de zaal was bijzonder goed gevuld met vaak jonge gezinnen die wellicht vooral voor de headliner waren afgezakt naar Les Nuits.
Ook Les Jours Heureux baadde in dezelfde vrolijkmakende avondzon. De laatste jaren dompelden we ons steeds vaker onder in de leefwereld van Franse chansonniers en vanavond konden we ons dan ook volledig overleveren aan Molière en zijn volgelingen.
Coline heeft een prachtig zwoele stem en de band perst mooie songs uit haar instrumentarium maar we betrapten er ons vaak op dat we het tempo hoger wilden schakelen zodat ze haar dansbeentjes kon losschudden. Dat gebeurde niet en Coline was gewoon al tevreden met “je t’ai vu danser et groover”, zoals in Ivresse. Niet elk optreden moet tot het gaatje gaan, soms mag het ook eens gezapig genieten zijn, een beetje de teneur van vanavond. Een nummer als Blue werd wel knap gebracht en de band klonk in het slot even op een spaced out versie van Dire Straits, met de breed uitwaaiende gitaarsolo’s er gratis bovenop. De sterke en erg dansbare afsluiter Chanson d’Amour dweepte fel met de succesvolle sound die Angèle zulke hoge toppen liet scheren. Coline had een ruiker bloemen gekregen tijdens het optreden, wat ook niet alle dagen gebeurt, en haar dankbaarheid te mogen spelen voor een volle Orangerie was hartverwarmend toen ze samen met de band onder een gemeend applaus het podium verliet.
Wij hadden deze avond echter vooral met stip aangeduid voor de tweede band die zou spelen, en dat is het eveneens uit Brussel afkomstige RIVE. Juliette Bossé en producer Kévin Brieuc zijn het kloppend hart van de band hoewel ze nu een keyboardspeler/bassist hebben toegevoegd waardoor hun optreden op Les Nuits niet alleen het eerste van de tour was om hun nieuwe album Collision te lanceren, maar het was meteen ook hun allereerste podiumervaring als trio. Hun debuutplaat Narcose was in 2019 al meteen goed raak en ze verwierven faam in Franstalig België en verre buitenlanden als Brazilië en China.
Rêver Grand opende niet alleen Collision maar ook het optreden. Het is het perfecte staalplaatje van een vintage RIVE-song. De bandnaam is afgeleid van het Engelse woord ‘riverside’ en werd links en rechts al met ‘rêve’ vergeleken. De band maakt immers dromerige songs met een wondermooi zingende Juliette tegen een tot de verbeelding sprekende voor- en achtergrond van elektro-landscapes die we ook hoorden op IRM van Charlotte Gainsbourg. Ook de klank van zowel Narcose als Collision is vaak diep geworteld in een droomwereld die tegelijk wondermooi als melancholisch klinkt.
Tension gaat nog een stap verder met een dartele piano met de veelzijdige Juliette in een hoofdrol. We zijn wellicht niet de enigen die hier de geweldige Charline Mignot van Vendredi Sur Mer meenden te ontwarren. Deze song is simpelweg bedwelmend mooi en slaat de brug tussen een zwoele Mignot en een raadselachtige Gainsbourg.
Bossé was prachtig uitgedost voor deze feestelijke avond en ze torende op de hoge piano als een prinses boven haar mensen uit, maar de zachte blik in de dankbare ogen zorgde ervoor dat ze tussen de mensen bleef. En die mensen waren ontroerd door zoveel klasse en heimwee naar de tijd waarin producers als Jan Hammer en Jean-Michel Jarre luisteraars blij maakten in toen nog internetloze tijden.
RIVE besteedde ook nog veel aandacht aan de verdovende middelen van Narcose, een plaat die net als Collision dynamisch en elegant klonk. Soleil schreven ze een paar jaar geleden tussen de walvissen in Québec en was door de film Call Me By Your Name geïnspireerd. Het was verre van evident om in de Orangerie beelden van Italiaanse tuinen en een warme zomer voor de geest te halen, maar het weerhield er ons geenszins van om diep onder de indruk te zijn, mede door het refrein dat wel het donkere van de nacht demonstreert. Denk aan chanson met een ribfluwelen toets en je komt in de buurt. Het is een troef van RIVE dat makkelijk persoonlijke teksten brengt op een manier dat de luisteraar er zich volledig in terugvindt.
Het hele optreden lang werden we overigens getrakteerd op een prachtige lichtshow en een goed uitgekiende podiumbezetting. De grandeur van deze lust voor het oog, in combinatie met het perfecte bedwelmende samenspel tussen Juliette en haar linker- en rechterflank, zorgde ervoor dat we ons afvroegen of we niet in het Eurovisiesongfestival beland waren met een tot de verbeelding sprekend klank- en lichtspel.
We hadden dit een paar weken geleden ook al met het optreden van S10 dat best vergelijkingspunten had, en dit was dan nog echt een Eurovisie-act. In het kader hiervan lazen we een interessante bemerking van Kevin die zei dat RIVE lijkt op de elementen. Hij brengt met zijn viriel drumgeweld het vuur in een song en Juliette is water en zorgt voor de balans door té uitvoerig vuur met de zelfzekerheid van een waterval te milderen. We waren niet verbaasd dat het spektakel zo intens gebracht werd, hun videoclips zijn immers ook al een lust voor het oog.
De teksten gaan best diep, behandelen thema’s als feminisme – ze schreef hier tijdens haar studies zelfs een thesis over – en de houdbaarheidsdatum van relaties. Kan het individu overeind blijven onder druk van een relatie? “Dans tes bras” klonk derhalve vertwijfeld in een joekel van een psychedelische elektro-storm die Infini was. De zware galm in Justice maakte indruk en contrasteerde buitenaards mooi met de engel die Juliette leek te symboliseren vanop haar pianowolk.
Om even Hoover te citeren met het epische A Stereophonic Sound Spectacular konden we gerust stellen dat de inbreng van Kévin voor een spectaculair geluid zorgde. Het epische einde met de tekstlijn “toi contre moi et le temps contre nous” maakte erg veel indruk. De opbouw van de set was minutieus uitgedokterd.
Zo kwam Amour perfect zalvend tussenbeide in de finale met een sterk aan de geweldige disco-sound van Yelle refererende groove. Bekijk zeker eens de videoclip van dit nummer, want die is lichtjes geniaal. Sole Rosso was hiervan het logische dansbare gevolg en ultieme slotakkoord van een ijzersterk optreden. Dit brengt ons tot het voornaamste minpuntje van de avond. RIVE had de kwaliteit en de impact van een headliner waardoor het de headliner op papier voor een bijna voldongen feit stelde.
Die headliner was ook nog maar 26 jaar en leek zelfs een pak jonger. RORI heet ze op een podium, in het echt heet ze Camille Gemoets, ook een Brusselse.
Omdat er al teveel zingende Camilles zijn koos ze haar podiumnaam als een verwijzing naar de serie Gilmore Girls en het personage Rory. RORI is wel al bezig van haar zestiende, aanvankelijk vormde ze een duo met Valentin Vincent in Beffroi. Hun elektropop bracht hen op de podia van de AB, Dour, en Botanique. Het noodlot besliste er ruim 5 jaar geleden met het overlijden van Vincent echter anders over. In 2020 besliste ze solo verder te gaan en ze was meteen erg succesvol. Vorig jaar klokte ze met de hit Docteur af op ruim 2 miljoen Spotify-streams. Het blijft dan ook onbegrijpelijk hoe de taalbarrière in ons land de Charles en de RORI’s een deftige kans op een ‘Angèliaanse’ doorbraak fnuikt.
Dit voorjaar verscheen haar ep Ma Maison En Enfer. RORI wist vier perfecte popparels bij elkaar te schrijven en liet zich ook live van haar beste kant zien. De songs zijn bedoeld voor een breed en behoorlijk jong publiek. Er waren dus veel jonge kinderen in de zaal. Getekend door het lot op jonge leeftijd staat ze pal achter het motto “niets moet te serieus zijn, het leven gaat door”. Ma Place is alvast zo een pareltje waarin ze haar plaats in de wereld zoekt. Heldere zanglijnen en een vlotte melodie met een hoge dosis onweerstaanbaarheid zijn haar medicijn. Als fan van Alex Turner kregen we de songs C’est La Vie en Soleil waarvoor ze zich door hem liet inspireren. Het zijn meer bedaarde popsongs met een wiegende cadans waarop Turner zich solo ook liet betrappen. Denk maar aan een song als Stuck On The Puzzle.
Het vormde zeker een aangename afwisseling en zelf technische problemen brachten haar niet van haar stuk. Ze praatte ondertussen een beetje met het publiek en reageerde heel grappig en alert toen de ‘soundguy’ in haar rug aan het frunniken was om het geluid terug in orde te brengen: “Oui je sais quelqu’un me touche dans le dos”. Ze kampte ook met keelpijn maar haar zoete stem liet haar evenwel nooit echt in de steek. Het is en blijft zomerse popmuziek die beter paste tussen Coline en RIVE maar hitparadesuccessen vertalen zich ook anno 2023 in line-up-postjes. Afsluiten met publiekslievelingen blijft natuurlijk een garantie op succes maar eerlijk is eerlijk, de song Docteur is een dijk van een song en we herhalen het nogmaals, ze moet heus niet onderdoen voor grote roerganger Angèle, ook al niet omwille van het feit dat ook deze Camille geen danslessen meer nodig heeft. Dartel bewoog ze onophoudelijk over het podium en liet zo elke fan van dichtbij meegenieten van haar podiumenthousiasme.
Slotnummer Encore, ook van de ep, was even sterk en liet toch wel horen waarom de positie van opener tijdens Les Nuits 2022 in 2023 een headlinerstek opleverde. “Et quand je vois ton sourire, tout semble ralentir”. Wij zagen een Camille aka RORI enthousiast lachen zonder vertragingsmanoeuvres maar we vonden haar uiteindelijk net te licht wegen om RIVE de loef af te steken. Mais bon, ça arRIVE….
