Dag 3 op Werchter was de dag van de hamer. Enkele dagen minder slaap begon zich te wreken, overal op het terrein lagen mensen te slapen. Het terrein begon ondertussen meer op een strand dan op een wei te gelijken. Overal zaten mensen op opgeblazen strandzetels te genieten van zon, muziek en cocktails.
Main Stage 15:20 – 16:20 Stereophonics
Op het warmste punt van de dag spelen is niet zo leuk, maar je hoeft het er niet zo dik op te leggen. Ook het publiek had er last van. Geen hoogtepunten en ambiance. Misschien nog eens opnieuw proberen bij lagere temperaturen.
The Barn 16:00 – 17:00 The Breeders
The Breeders zijn weer eens terug van weer weggeweest. De zussen Kim en Kelly Deal hebben met All Nerve acht jaar na Mountain Battles nog maar eens gewaagd om een album uit te brengen. Op deze nieuwe staan een paar goede nummers zoals Spacewoman en MethaGoth maar het overgrote deel is opvulsel en recyclage van 90’s- nummers. Stiekem hopen we dus dat ze in de Barn vooral het oudere werk zouden spelen.
Het publiek is ongeduldig enthousiast, het is duidelijk dat de band nog veel aanhangers heeft. New Year mag aftrappen en jammer genoeg wordt al snel duidelijk hoe de rest van de set zal verlopen. Het geluid zit niet goed, de bandleden spelen rommelig. En ja we weten dat dit nu eenmaal bij punk hoort, maar trop is teveel. De zussen Deal liggen constant aan hun instrumenten te prutsen en de zang van Kim haalt zelfs geen middelmatig niveau, ze lijkt constant buiten adem en is bij wijlen onverstaanbaar. Tussen de nummers door zijn er veel te lange stiltes af en toe opgevuld met een poging tot stoere taal van Kim. De tent loopt dan ook stilaan leeg en hier en daar horen we de teleurstelling bij de festivalgangers. Het is niet al kommer en kwel, er zijn een paar lichtpuntjes Divine Hammer kon ermee door. I Just Wanna Get Along, dat door Kelly wordt gezongen, springt eruit en haalt een degelijk niveau en het onverwoestbare Cannonball mag er ook wezen hoewel we al betere liveversies gehoord hebben. Zelfs in de nostalgische bui waarin we naar dit optreden vertrokken, na meer dan 30 jaar hadden we toch iets meer verwacht dan wat we hier te horen kregen.
The Slope -17:55-18:30 Faces on TV
Verzet naar zaterdag vanwege de voetbal moet Jasper Maekelberg het met zijn Faces On TV opnemen tegen MGMT. Dit blijkt geen probleem te zijn want het is al drummen voor een plaatsje voor en naast The Slope om kwart voor zes in de onophoudelijk broeiende zon. Maar we gaan niet klagen en hebben het er graag voor over om eens te gaan luisteren naar de Belgische groep waar zoveel heisa over gemaakt wordt. Maekelberg, mister cool himself, komt op met Sander Verstraete, Ruben Vanhoutte en multi-instrumentaliste Dienne Bogaerts. Sommigen kennen haar misschien ook van haar eigen band Lili Grace (die trouwens ook helemaal niet slecht is, zoek het zeker eens op!).
Looking Glass, met de eigenzinnige geluidjes en blazers, maakt onmiddellijk duidelijk dat Maekelberg iets te maken heeft met Balthazar en effent het pad voor het zinderende Dancing After All waarop je willens of nillens begint te heupwiegen. Bij het filmische, percussie gedreven Night Funeral wisselt de zanger af tussen kopstem en een zwaardere fluisterende stem. Bespeuren we hier subtiel verweven een Ennio Morricone-melodie? Ook Same Thing is een heerlijk, zwoele heupwieger, een sexnummer dat de grenzen van de opwinding opzoekt en net zo goed van de hand van Max Colombie zou kunnen zijn. En dat bedoelen we als een compliment.
De frontman maakt duidelijk graag gebruik van een uitgebreid palet aan instrumenten en de wisselwerking met de rest van de band verloopt als een goed geoliede machine. Die overige bandleden die trouwens eveneens topmuzikanten zijn, dat mag gerust ook even gezegd worden. Faces On TV speelt een strakke set op The Slope en met het intense Love/Dead sluiten ze deze in schoonheid af. Volgende keer een groter podium?
Main Stage 18:35 – 19:50 Jack Johnson
Zaterdagavond omstreeks half zeven is het moeilijke uur, mensen hebben honger en gaan een hapje eten. Anderen doen nog een powernap om de avond door te komen. In deze lazy sfeer komt de muziek van Jack Johnson perfect tot zijn recht. Maar opgelet als je je na 3 dagen slenteren en rechtstaan durft neer te leggen komt de man met de hamer soms langs. Dit was ons lot, maar we willen graag de ‘pestkop’ bedanken die ons middels een flesje water wakker maakte.
Zo waren we net op tijd wakker om Jack Johnson de loftrompet te horen afsteken over Werchter, de superorganisatie en line-up. Spelen op een podium waar ook Jack White en Pearl Jam zouden komen dat was niet iets wat hij alle dagen meemaakt. Eddie Vedder stond ondertussen aan de zijkant van het podium te grijnzen. En was dat een gitaar? Jawel hij had een gitaar vast! Omdat hij daar nu toch stond, speelde hij ook een nummertje: Constellations.
The Barn 19:50 – 21:00 Fleet Foxes
Fleet Foxes de zeskoppige indiefolk band uit Seatle stond al lang op ons verlanglijstje. Het is sinds 2011 geleden dat de band op de weide passeerde voor een onvergetelijk optreden dat wij toen gemist hebben. Eind vorig jaar kwamen ze hun nieuwe album Crack-Up in de AB voorstellen en ook daar moesten we met veel spijt in het hart verstek laten gaan. U kan zich ongetwijfeld voorstellen hoe opgetogen we waren toen we de line-up van Werchter zagen.
Vol verwachting trekken we dus naar The Barn samen met een paar duizend andere enthousiastelingen. Grown Ocean uit het vorige album is de ideale opener om in de sfeer te komen en eindigt met een hemelse a capella die ons de hitte daarbuiten instant doet vergeten. Het immense talent en de perfectie waar frontman Robin Pecknold naar streeft, wordt nog maar eens gedemonstreerd. Het zweverige Cassius doet aan Vangelis denken en ook hier weer is de samenzang en het perfecte samenspel van de band schitterend. Zodra we ‘I was following the, I was following…’ horen, maakt ons hart een sprongetje.
White Winter Hymnal is ondertussen al een klassieker geworden met een harmonie waar wij kippenvel van krijgen en menig koor jaloers op zou zijn. Het zalvende Your Protector klinkt live nog beter dan op plaat. We sluiten de ogen, dromen weg en genieten. Tijdens He Doesn’t Know Why demonstreert Pecknold nog maar eens over welk een prachtige, veelzijdige stem hij beschikt.
En dan het moment waarop we allemaal aan het wachten waren: het onevenaarbare, magische Mykonos. Die gelaagde opbouw, de huilende “oohoohs” die je tot in merg en been voelt en de kabbelende melodie voeren ons ver weg van deze wereld. De heerlijk vrolijke klanken van de mandoline worden bovengehaald in Blue Ridge Mountains. The Shrine/Argument is een episch meesterwerk waarin een lading instrumenten wordt bespeeld met een hoofdrol voor viool en een verwrongen saxofoongeluid. We krijgen het ene pareltje na het andere en krijgen er geen genoeg van. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en zodus ook aan dit lied. Met het filosofische Helplessness Blues sluiten de Amerikanen hun briljante, onovertroffen trip door de wondere wereld van Fleet Foxes af.
Wat een schitterende muzikanten, wat een intense, zuivere solo- en harmoniezang en dan hebben we het nog niet over de sublieme composities van Robin Pecknold! We komen superlatieven tekort. Terwijl de rest zich naar het volgende optreden haast, blijven wij nog even euforisch nagenieten. Dit is één van de beste optredens die we de voorbije jaren gezien en gehoord hebben!
Main Stage 20:40 – 22:10 Jack White
Als subheadliner is Jack White een beetje een vreemde keuze. Jack White is natuurlijk veel meer dan een opwarmact. Deze super creatieve gitaarvirtuoos heeft al heel wat prima albums uitgebracht. Zijn laatste die eerder dit jaar verscheen is evenwel een specialleke. De plaat zit vol weirde sounds en er zit veel minder gitaar in. Groot was onze verbazing dat er meerdere nummers van die plaat voorbijkwamen, want die plaat werd zelfs niet gesmaakt door de die hard-fans.
Het eerste uur van de set vroeg echt wel veel van het publiek. Het staat buiten kijf: Jack White is een supergitarist, maar daarom zaten we niet te wachten op een gitaarles. Op het eind van de set was er weer die verdomde voetbalconnectie. Waar het publiek bijna anderhalf uur naar de overvliegende vliegtuigen had zitten staren was dat allemaal vergeten toen Jack White Seven Nation Army inzette.
Jack White vatte het samen als volgt “I was very me, while you were you”.
Main Stage 23:00 – 01:00 Pearl Jam
Omstreeks 23u was het langverwachte moment van de absolute topper van deze editie aangebroken. Pearl Jam staat gekend als een super liveband, toch zeker als Eddie niet té beneveld is. Zaterdag viel het mee op dat vlak, al was het duidelijk dat hij al meer dan één fles wijn had gedronken. In zijn beste Nederlands begroette hij het Belgische publiek, een beproefde intro die altijd werkt.
De vorige weken was de komst van Pearl Jam een beetje minder, zeker toen bekend werd dat Eddie stemproblemen had, maar daar was nu niks meer van te merken. Eddie begon eraan met Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town, en dan direct drie van die nummers die heel veel van zijn stem eisen Animal, de recente single Mind Your Manners en Do The Evolution. In totaal zongen ze 24 songs met nog heel wat hevigere nummers zoals het Fantastische Spin The Black Circle.
Pearl Jam houdt er ook aan om andere artiesten mee op het podium te halen. Deze keer was dat voorrecht eerst aan MC50 , een MC5 tribute supergroep met onder andere Soundgarden gitarist Kim Thayilen en drummer Matt Cameron. Samen zongen ze Kick Out The Jams. Wistjedatje: het was de eerste keer dat Matt en Kim samen speelden sinds het overlijden van frontman Chris Cornell. Een andere gelukkige was Jack Johnson die eerder die dag ook al Eddie als gast op het podium had. Jack was zichtbaar geïntimideerd door de mensenmassa voor hem. Samen Met Eddie en het publiek zong hij Imagine van John Lennon.
Omdat voetbal ook vandaag weer niet ver weg was droeg Eddie I Believe In Miracles van The Ramones op aan de Rode Duivels en tijdens het allerlaatste nummer Baba O’Riley van The Who trok Eddie nog zijn hemd uit om een truitje van de Rode Duivels te onthullen – hij ook.
Sandra Regent -Wout Meganck