Afgelopen weekend was Retie Rockt aan zijn dertiende editie toe. Wat begon als een experiment, is na even veel jaren uitgegroeid tot een vast begrip in de muziekscène van de Kempen (en eigenlijk al ver daar buiten). Een festival dat opvalt door zijn speciale atmosfeer, maar ook door zijn eigenzinnige (lees verfijnde) line-upkeuze.
Retie Rockt bevindt zich niet op één of ander afgelegen gebied waar normaal alleen maar tante Marie de hond buiten laat, wel knal in het woongebied van Retie en dat heeft een speciale reden: het festival moet een feest worden, een buurtfeest met een knap staaltje van goede muziek.
Qua sfeer vind je overal foodtrucks. Niet dat Luminous Dash opeens de culinaire toer op wil gaan, maar waar je op andere festivals vaak de stinkende hamburgers en de niet te vreten frieten in het keelgat gepropt krijgt, zorgt Retie Rockt voor hapjes waarvan je ten minste van kan zeggen dat ze lekker zijn. Minstens even lekker, maar van een ander niveau, is de Draaischijf: een container die omgebouwd is tot een danstempel en waar lokale organisaties (waaronder de Dark Balloon) de dansbeentjes onderhouden. Maar laten we naar het podium gaan…
Wat opvalt aan Retie Rockt is dat alles zeer luid was, maar dan wel in de positieve zin van het woord. De organisatie heeft dit jaar overduidelijk voor de heersende trend van de noise (hoewel in de breedste zin van het woord) gekozen met in de namiddag optredens van het Duitse metalrockcombo Long Distance Calling, de Italiaanse punk van X-Static Ride, de Nederlandse rockformatie Komatsu en Shirley’s Locker. Niet meteen de bekendste namen, maar ontdekken is dan ook één van de troeven van Retie Rockt.
Het gaat snel met It It Anita. De Luikenaars zijn nog steeds underground pur sang (vraag maar eens aan zanger Damien hoe hij zijn vrije tijd met Luik Records opvult), maar de grungenoise van dit viertal overstijgt beetje per beetje de hyperkleine zaaltjes. Met een stevige mond-tot-mondreclame profileren de Luikenaars zich als één van de beste live-acts van dit moment. Strak en opzwepend is het woord, een band die perfect op elkaar is ingespeeld, maar geen routine toelaat. Balancerend tussen meezingers (Ginger) tot geïmproviseerde noise. Ook een band met de meest energieke drummer die je je kan inbeelden (en zeggen dat we Brutus nog moesten zien!), Bryan heeft massa’s spieren en gebruikt die (en hoe!) En bestaat er eigenlijk één band die op een festival over de barrières kruipt en met alle materiaal middenin de festivalweide speelt? It It Anita doet dat dus wel!
Birth Of Joy… Liefhebbers van stonerrock wisten dat ze maar beter vooraan het podium stonden, want deze Nederlanders hebben niet alleen drie goed ontvangen cd’s op zak (de laatste werd in België door Starman Records verdeeld), maar hebben ook nog eens 450 optredens in de benen waardoor Birth Of Joy een niet te stoppen rock ’n rollmachine is waarin je even veel MC5 of Queens Of The Stone Age kan horen.
Pu, pu, put my head in the ground. Aangekondigd als twee jongens die wat idioot doen, maar verdomd goed weten waarmee ze bezig zijn, en dat is! Binnenkort verschijnt de langverwachte plaat van Equal Idiots, en wat we gisteren van Peter en Thibault zagen is eigenlijk een droom die iedere muzikant heeft. Geen toegevingen doen aan je eigen stijl, lekker je eigen ding doen (garagepunk met ballen spelen dus) en daarmee nog eens de harten van het grote publiek raken. Equal Idiots is misschien wel de uitgesproken muziek voor uitzinnige dronken festivalgangers (we wisten niet wat we in de moshpit zagen!), maar tegelijkertijd kan het duo uit Hoogstraten zeggen dat ze klasse hebben. Klasse die hun zeer ver zal brengen, dat is nu eenmaal het lot van bands die met goesting op een podium staan! Succes met de blok, vertelde Thibault met de gebruikelijke tong uit de mond, het rapport van Equal Idiots staat alvast vol positieve cijfers.
Brutus… Tja, wat kunnen we in godsnaam nog over dit drietal zeggen, behalve het feit dat we vinden dat ieder geschreven woord vol waarheid zit. Meng noise, shoegaze en eigenlijk ook wat Riot Grrl door elkaar en je hebt wat Stefanie, Peter en Stijn doen. Voor zij die het nog niet weten een band dus die bekend staat wegens die Stefanie die heel wat drummers (en drumsters) een poepje laat ruiken. Zij die Brutus beter kennen (en dat zijn er ondertussen al veel), nu al geklasseerd als een drietal dat perfect op elkaar ingespeeld is. En dan zijn er nog die songs! Geen toeval dat Brutus bedolven raakt onder de superlatieven, een band die staat als een huis en even onverwoestbaar is als de gebruikelijke afsluiter (voor de kennersEviva Espanavan die Samantha dus)
Wie een reputatie heeft, moet die verdedigen, daar zit niets anders op. Wat voor Brent Vanneste op dertienjarige leeftijd als een eerbetoon voor zijn overleden broer begon, is uitgegroeid tot wat velen als de beste Belgische live-act van dit moment zien. Een mening die we graag bijtreden. Muzikaal valt Steak Number Eightniet in een hokje te duwen. Voor de ene is het sludge voor anderen dan weer metal, voor ons is het loeihard of hoe ravage kunst wordt. Een band die je van de eerste tot de laatste minuut meesleept, en een frontman die zich geen seconde inhoudt. Figuurlijk en letterlijk op handen gedragen door het publiek, en de gedroomde knaller van een festival waarvan we nu al volop naar de volgende editie uitkijken.