Met Courting in de Rotonde en ECHT! in de Orangerie was de verscheidenheid vrijdagavond weer troef op Les Nuits, dat aan haar laatste weekend begonnen was. Ons oog viel echter op de verbluffende programmatie in Le Grand Salon waar een paar super interessante jongedames acte de présence kwamen geven. Vaststelling nummer één noteerden we toen we de eerste noten hoorden van het optreden van Bobbi Lu. Lucy Ryan, want zo heet Bobbi Lu in het echt (zonder uitroepingsteken), kon musiceren met in haar rug een ronduit fascinerende en bloedmooie lichtshow die haar optreden met sprekend gemak naar een hogere dimensie tilde.
Het had net zo goed Jawblood Shoe of Janet Anet kunnen zijn, want één van haar broers in het Engelse Abingdon in Oxfordshire had geen gebrek aan verbeelding bij het bedenken van bijnamen voor zijn zusje Lucy. Ze opteerde voor Bobbi Lu. Of ze deze naam al had aangenomen toen ze pakweg tien jaar geleden in Brugge neerstreek, de liefde volgend, is niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is het feit dat we haar met trots als één van ons beschouwen want – laten we eerlijk zijn – Lucy opende de avond maar ze speelde de rest gewoon weg. We zagen haar voor het eerst op Left Of The Dial in Rotterdam en lazen daar in het programmaboekje over een Brits-Brugse die zou spelen in de mythische Arminiuskerk in Rotterdam.
De herinnering aan dat optreden maakt ons vandaag nog steeds emotioneel want haar muziek en présence vragen uitdrukkelijk om een episch kader en dat kreeg ze toen, en dat kreeg ze op Les Nuits ook in Le Grand Salon waar we met zijn allen stil en overdonderd werden door de nieuwe wereld die ze uittekende op haar synths. Het kleine meisje met de lange haren en de zo typerende grote koptelefoon, als was ze een dj, speelde als ‘la petite princesse’ een indrukwekkende set in een sprookjesachtig decor. Ze heeft absoluut al voldoende straffe songs maar het blijft vooralsnog wachten op een album, dat zal voor 2024 zijn. Single Metapwhore, een zeer intrigerende titel, is wat dat betreft ook nog maar pas uit en is haar officieel debuut.
Het is het perfecte staalplaatje van haar imposante sound. Ze zoekt in haar composities naar dissonantie met autotune en ‘reverbing vocals’, en laat het geheel drijven op een harde bas-synth. Hiervoor dankt ze de wondere wereld van de Ableton-gestuurde muziek. Zie het als een mix tussen sensuele piano en koude electro die samen gisten en een erg smaakvolle en indringende waaier aan geuren en klanken opleveren. En dan hebben we haar prachtige stem nog niet vermeld. Haar gezangen waren helder en zacht maar gaan over naar krachtige en overtuigde uithalen als de muziek naar een hoogtepunt groeide. Haar composities met pianomelodieën en diepe bas ontstaan doorgaans door wat ze in het dagelijkse leven meemaakt.
We hoorden veel Atoms For Peace, flarden Caroline Polachek en her en der wordt – niet voor het laatst vanavond – de naam FKA Twigs geciteerd. Feit is dat haar muziek erg opzwepend werkte, niet in het minst door de begeesterende manier waarop Lucy staat te dansen achter haar instrumenten. Wat is er mooier dan een elektronische muzikant volop te zien opgaan in wat ze doet? Luid teleurgesteld protest was haar deel toen ze het laatste nummer aankondigde want de festivalgangers waren al volop meegezogen in de wondere wereld van Bobbi Lu.
Dat ‘weggespeeld worden door Bobbi Lu’ is in het geval van Sabrina Bellaouel overdreven want de koek die zij serveerde smaakte ook geweldig. Zij kwam haar album Al Hadr, Arabisch voor ‘het heden’, voorstellen en was behoorlijk overtuigend. Haar sound omschrijven is verre van evident. We hoorden progrock, neo-soul, flamenco en tegendraadse elektro met een flinke dosis opwindende r&b. Haar invloeden haalt ze uit spiritualiteit, astrologie en haar liefdeservaringen. In haar teksten schuwt ze derhalve de harde aanpak niet. Sabrina, 34 jaar ondertussen, zorgde voor de bij de muziek horende theatrale dansvormen en de opzwepende gezangen en had een geweldige pianiste bij die instond voor de sound die de weerstand van een aanvankelijk statisch publiek deed wegsmelten als sneeuw voor de laatavondzon.
Euforische pop en door techno gevoede rap werden gemengd met aan Radiohead gewaagde elektronica. Het resulteerde in een warm en dansbaar geluid dat een eerste vlam in de pan deed slaan tijdens The Build Up¸denk aan DJ Krush die in de studio zit met Groove Armada. Haar Algerijnse roots waren onmiskenbaar aanwezig in de traditionele Raï muziek die French House in de armen sloot. Variatie was er ook vocaal troef want we hoorden Arabisch, Engels én Frans. (Somi) Body (Somi) liet de Sade in haar los en etaleerde haar talent als zangeres met sprekend gemak. Haar muziek is één groot pamflet tegen de kapitalistische muziekindustrie die de individuele creativiteit aan banden legt. Ze leerde opnieuw te spelen, letterlijk dan. Het innerlijke kind laat ze los in haar nummers, en dit nummer is daar het prachtige voorbeeld van. Sade werd plots opzwepende drum-’n-bass.
Logisch uiteraard dat haar moslimroots in een Frans-Algerijns gezin in het Franse Bagneux haar smaak gevormd hebben. Trust haalde een erg actueel item aan. “There are only three things in life you can’t escape from: the sun, the moon and the truth”. Prachtig verwoord Sabrina! Het bezong de drang om als artiest gehoord en gezien te worden omwille van de muziek, en niet als vrouw als lustobject. Hier gebruikte ze Jasmine van Aladdin uit de ‘übermannelijke’ Disney-stal als metafoor om haar punt duidelijk te maken. De verrassende uitdeinende uitsmijter….. Trust trust trust, love, maakte het verhaal af.
“I found out that love is like glaring fire”. We leken wel Beyoncé aan het werk te zien die een Arabische remix van Pure/Honey had gemaakt in het indrukwekkende WDNTBE. Straffe kost in een erg straffe finale. “Life is kinda dope when the energy is love”. Slotnummer Eclipse deed Le Grand Salon dan in het verlengde hiervan voorgoed in een danstempel ontaarden. Sabrina Bellaouel was erg imponerend en één van dé ontdekkingen van het lopende concertjaar.
Veel jonge fans waren al een tijdje samengetroept voor het podium van Le Grand Salon. Het leuke hier is dat je ook aan de zijkanten kon postvatten wat zorgde voor een erg dansbare vibe die we ook al ervaarden bij Girli. Er werd een klein rond podium geïnstalleerd voor de 22-jarige Charlotte Meyntjens¸ want zo heet Meyy (van Meyntjens) op haar identiteitskaart. Net als op Dour vorig jaar stond het volledige optreden op tape, en dat vonden we opnieuw een aderlating ondanks het feit dat de spotlights volledig op Charlotte gericht werden. Ze woont nu in Londen, uitstekende carrièremove, maar heeft Brussels-Koreaanse roots en was wellicht de artieste die het vlotst Nederlands praatte deze avond.
Op stijlfouten konden we haar opnieuw niet betrappen want haar outfit was onberispelijk. We meenden daar ook een rechterknieblessure op geniale wijze gecamoufleerd te zien hoewel daar niets van te merken bleek. Meyy klonk zwoel, danste uitdagend en tilde de naar triphop overhellende elektropop naar een hoger niveau. De sfeer was vreemd genoeg in het begin van de set uitbundiger dan tijdens het tweede luik waarin het optreden eerder uitmondde in een vlakker verloop met een iets gelatener reagerende fanbase. Meyy kwam overigens haar gloednieuwe ep Digital Gloss voorstellen, dat heet eigentijdse r&b in de mix met progressieve pop. Ook zij werd al gelinkt aan FKA Twigs, maar ook aan The Weekend. Dat mag, het was tenslotte de start van het weekend…
Haar naar Grimes hengelende vocale prestaties tijdens opener Around You zetten al meteen de toon. En die was een optreden lang toonvast. Haar nummers zijn vaak typische groovy dark r&b die na een bedaarde start in het refrein van rijke arrangementen voorzien werden. Pretty werd ook enthousiast onthaald en baadde volledig in het net beschreven sfeertje met best wel knappe snel gerapte zanglijnen. Best vreemd dat haar drang naar combinatie tussen muziek en visuals in haar clips geen verlengde kreeg op het podium. Het laatste nummer dat echt binnenkwam was het fraaie T-Shirt. Na het nummer Rain kozen we voor verkoeling aan de bar. Meyy heeft een sterke sound en echt goeie songs maar woog vanavond live nog te licht om de headlinerstatus te wettigen. Maar ze is nog jong en haar toekomst oogt rooskleurig. Een straffe Sabrina Bellaouel overtuigde absoluut maar het was vooral Bobbi Lu die ons van de elektrosokken blies.
BOBBI LU: Facebook – Instagram
MEYY: Facebook – Instagram
SABRINA BELLAOUEL: Facebook – Instagram