We hadden het al gevraagd aan Remo Perrotti en Marcel Vanthilt, twee iconen die dit jaar op de Belgische stage van Sinner’s Day staan. Nu is het de beurt aan Willy Dirkx, al decennia lang een brasser eerste klas.
Dag Willy, laten we samen met jou eens het Sinner’s Day-programma overlopen. Allereerst wil ik je iets anders vragen. Er is dit jaar een aparte stage voorzien van Belgische bands. Wat vind jij van de Belgische scene van vandaag?
Whispering Sons is echt wel goed. En Brusselse rappers als Zwangere Guy, Stikstof en Roméo Elvis doen ook straffe dingen.
De aftrap wordt gegeven door O Veux. Die Limburgers hebben wel hun best gedaan wat donkere muziekjes betreft. Hoe komt dat?
Wie zal het zeggen? Waren het de donkere mijnen? De economische crisis? De Limburgse gezelligheid? Feit is dat Limburg zijn zonen en dochters blijft koesteren, zelfs als ze uitgeweken zijn.
Claw Boys Claw. Grappig genoeg was er wel baanbrekend werk bij de VPRO, maar de Nederlandse bands bleven altijd onder de radar van succes. Claw Boys Claw deed dat wel. Wat betekent de band voor jou en wat vind je sowieso van de Nederlandse 80’s-scene?
Uit die periode is mij vooral The Ex bijgebleven, een band die ontstaan is uit de kraakbeweging in Amsterdam en die tot op vandaag blijft optreden. Wij hebben destijds nog bij hen gelogeerd in Wormer. Nederland had toen een goed georganiseerd (en gesubsidieerd) clubcircuit, waar wij als Belgische groep graag vertoefden, zeker in de Effenaar in Eindhoven en Doornroosje in Nijmegen.
Marcel Vanthilt. Een van de meest eigenzinnige Nederlandstalige bands. Wat betekent Nederlandstalige muziek voor jou en wie zijn je lievelingen?
André Hazes (Zeg Maar Niets Meer), Jacques Herb (mét Manuela!) en Arbeid Adelt! (Ik Sta Scherp). Marcel ken ik al sinds de jaren 70: hij speelde toen bij The Horribles en draaide platen in café De Wrat in Leopoldsburg. Ambiance verzekerd met die man!
Wolfgang Flür was mede verantwoordelijk voor de meest succesvolle Kraftwerk-platen. Over Kraftwerk en hun invloed op de muziek wordt veel verteld, hoe schat jij hun invloed in?
Prachtige groep, zowel muzikaal als visueel. Ik zag vorig jaar hun 3D-show in Antwerpen en dat klonk allemaal nog bijzonder relevant en eigentijds.
En toen was er De Brassers. Als er één band is in België die toonden dat je alles kan met DIY waren het De Brassers wel. Echte rebellen. Wat vind jij van de rebellie vandaag in de muziek van nu. Heeft de wereld niet een klein beetje nood aan een nieuwe muzikale generatie van Brassers?
Die rebellen lopen rond, alleen zijn ze nog niet ontdekt …
Ook opmerkelijk voor de jaren 80 is dat intelligente protestsongs konden. Fischer-Z is daar een goed voorbeeld van, met bijvoorbeeld het hekelen van de koude oorlog of de dreiging van de kernraketten. Met een heerschap als Trump zou je verwachten dat de muziekwereld wakker schiet, maar men slaapt verder. Wat is er gebeurd?
Was het vroeger beter? Een heerschap als Tindemans (CVP) haalde toen bij de verkiezingen ook 1 miljoen voorkeurstemmen. Er werd massaal betoogd tegen de kernraketten, maar ze werden gewoon netjes afgeleverd in Florennes.
Funeral Dress is streetpunk. Punk kan alles zijn. Wat is punk voor u en wie is de belangrijkste punkband voor u?
Punk heeft de muziek van de hoge podia terug tot bij het publiek getrokken en dat publiek duidelijk gemaakt dat muziek van en voor iedereen is, en niet enkel voor virtuozen. Punk en DIY werden de bakermat van ‘laat duizend bloemen bloeien’ in de muziek. En daaruit zijn uiteenlopende muzikale stromingen voortgevloeid, die men dan onder de noemer postpunk, new wave of cold wave is gaan vatten.
Cabaret Voltaire is ook zo’n band die experimenteerde en zonder het eigenlijk te beseffen dat ze een stempel op muziek hebben gezet. Wat betekent de Sheffield-scene voor u, het leek wel een weerspiegeling van Limburg in de zin dat Sheffield ook een industriestad is.
Nous sommes tous des Limbourgeois! Cabaret Voltaire is een van de redenen geweest om bij De Brassers de MS20 synthesizer te introduceren. Hun debuutplaat Mix Up heb ik destijds op goed geluk nog in London gekocht. Cabaret Voltaire is een van de groepen die ik graag wilde zien op Sinner’s Day, maar jammer genoeg overlappen onze optredens.
Ook niet weg te cijferen uit de Belpopgeschiedenis is Red Zebra. Wat maakt hun zo uniek denk je?
Een goeie gitaarriff? Met Red Zebra hebben we een deel van de weg samen afgelegd: de Rock Rallyfinale 1980, een gezamenlijke ‘Trauma Toer Tachtig’ door Vlaanderen, op optredens verkochten we elkaars eerste single – Niets Meer en Living Room. Dat schept een band.
GBH is de Engelse tegenhanger van Funeral Dress. Er is een duidelijk verschil van hoe men in Amerika met punk omsprong dan hoe de Engelsen dat deden. Welke geniet je voorkeur?
Mijn voorkeur gaat naar The Clash, maar de Amerikaanse Ramones waren ook heel leuk. Hardcore punk als GBH & co is sowieso niet aan mij besteed. Dat lijkt me meer iets voor venten met veel pinten.
Dat brengt ons tot bij Cocaine Piss. Female punk die straight in yer face is. Blijkbaar heeft de wereld het nog altijd niet geleerd en is de muziekwereld nog te veel gedomineerd door mannen. Wat denk jij als man daarover?
Lang leve The Slits (en hun hoes). Meer vrouwen in de muziek (en ook daarbuiten) graag!
Gang Of Four brengt ons naar de postpunk, een genre dat door talrijke bands terug is opgepikt. Wat betekent het genre voor je en vind je jezelf terug in de postpunkbands van nu?
Bij postpunk denk ik aan trage, luie punk, wat goed bij ons paste. Punk is simpele drie akkoordenrock, wij proberen het doorgaans tot twee akkoorden te beperken. Less is more.
De meest geciteerde postpunkband van nu is zonder twijfel Whispering Sons. Wat was jouw eerste idee toen je hun hoorde?
Goeie zanger! (lacht) Ik heb ze twee jaar geleden in de AB gezien toen ze de Rock Rally wonnen en je voelde onmiddellijk het potentieel. Ik heb ze recent nog eens gezien en ik moet zeggen dat hun performance en de présence van Fenne er enorm is op vooruitgegaan.
John Cale is met The Velvet Underground één van de grondleggers van de zwarte muziek. Wat is jouw favoriete Velvet Underground-moment en wat betekenen de solocarrières (Lou Reed, John Cale, Nico en Maureen Tucker) voor je?
Ik herinner me halfweg de jaren 70 heroïsche discussies in de jeugdclub tussen degenen die meer Velvet Underground, Bowie en Roxy Music wilden horen en de hippies voor wie het Bob Dylan en Neil Young moest zijn. Lou Reed, John Cale en Nico heb ik later ook solo gezien, met wisselend succes. Maar John Cale heeft nooit teleurgesteld.
Vive La Fête bewijst dat de meest frisse pop in het Frans is. Wat zijn jouw favoriete Franse platen?
Les Rita Mitsouko (C’est Comme ça), Telephone (J’ai Rêvé D’un Autre Monde) en veel van Serge Gainsbourg (vooral mét Jane Birkin)
En de afsluiter is MC50, rock ’n roll pur sang. Wat betekent Wayne Kramer voor jouw rock ’n roll-leven?
Wayne wie?
Wie wil jij absoluut zien op Sinner’s Day?
Joe Strummer