Review: Nel Mertens / Fotografie: Hannelore Dieleman
De ‘newwavedag’ op de Lokerse Feesten trekt al jaren heel wat volk naar de stad, maar deze keer kunnen we letterlijk én figuurlijk schrijven dat het er ‘zwart van ’t volk’ was. En dat al van bij de vroege start van een rijkelijk gevulde dag, want wij zagen er maar liefst zes bands op het hoofdpodium én 4 in de Club Studio Brussel.
Over die combi gesproken… Daar MOET iets aan veranderen. Hoewel de Lokerse Feesten organisatorisch normaal gezien zeer goed zijn, zit er nu toch wel een serieuze nagel aan de doodskist. Mensen die een ticket voor de mainstage kopen, hebben daarmee automatisch ook toegang tot de Club Studio Brussel. Mensen die enkel een ticket voor de Club kopen, hebben wél voorrang op hen, want als de maximumcapaciteit bereikt is, worden de poorten gesloten. Niet echt fair op zich… en als je dan hoort dat er mensen die een ticket voor de Club hadden toch ook niet binnen konden… of sterker nog: mensen die – om echt zeker te zijn dat ze voorrang zouden hebben in de Club – én een mainstage én een Club-ticket kochten zelfs niet binnen konden, omdat ze vol zat, dan zit er toch wel iets erg scheef!
Enfin. Muziek dus! En daar hadden we niet over te klagen!
Vorig jaar stonden ze op de Fonnefeesten en dit jaar openden ze de mainstage van de Lokerse Feesten om 16 uur. Te vroeg? Misschien wel, maar dat zorgde er alleen maar voor dat het festivalterrein al op dat vroege uur bijna vol stond voor een nog steeds springlevende Belpoplegende! Arbeid Adelt! bracht er een (naar ons aanvoelen veel te korte) set met zowel oude nummers, als tracks van hun laatste album Het Heelal Is Hier.
Frontman Marcel Vanthilt – omringd door klasse-muzikanten aan de toetsen, op saxofoon en gitaar – blijft triggeren, met de dynamiek die hij over een publiek uitstrooit. Hij poneerde ieder woord uit zijn bijzonder chaotische, maatschappijkritisch hilarische teksten, alsof het – telkens opnieuw – als nieuwe impro’s die net uit zijn brein gesprongen waren.
Hij joeg meteen ook wat eclectische noisy electrogeluiden door zijn knoppen, bij het intussen 41 jaar oude Jonge Helden-nummer Capita Selecta. Dat ie ook scherp stond, werd verkondigd in Ik Sta Scherp (uiteraard), met de scherp uitgestoken wijsvinger naar de authoriteiten en de woorden “De middelmaat is stil en de ondergrond is kil.”
Of de verhalen die Vanthilt bij de nummers vertelt allemaal kloppen, weten we niet, maar we willen best geloven hij 65+ op zijn 24ste schreef, omdat hij zich toen bejaard voelde en zich nu – het ogenblik dat hij eigenlijk bejaard ìs – 24 voelt!
Hij beschreef het als het nummer dat zowat alles betekende voor de band. En dat klopt wellicht, want het is hét nummer dat iedereen in het publiek ook echt kent: De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen zorgde – onder stralende zan – dan ook voor beweging.
Hoewel het woordenloze Death Disco que bekendheid ook niet moet onderdoen, uiteraard, als cover Van Public Image LTD (a.k.a. P.I.L.). Meteen ook een ode aan Jah Wobble (P.I.L.-bassist), die later die avond ook in de Club Studio Brussel stond.
Daarna kregen we alleen nog maar nieuw werk te horen, startend met die (bijna) titeltrack van hun nieuwste plaat, Fris! Fris! Het Heelal Is Hier. Blieps en beats in de nodige eclectiek, waarna het dadapunknummer Happy Is Geen Nederlands volgde en er afgesloten werd met het absurdistisch heerlijke nummer Pelikaan.
Gek op die oude nummers, want die zitten verankerd in ons DNA. Even gek op de nieuwe, omdat ze bewijzen dat Arbeid Adellt! gewoon zijn unieke zelf blijft, met dié evolutie dat ze nog beter weten hoe ze beats en electro met die geweldige saxofoon kunnen laten werken.
Na dit veel te korte optreden was ons anarcho-absurdistisch gevoel in elk geval genoeg aangescherpt om de rest van de dag ethisch correct én met de juiste energie door te komen!
Ze staan dit jaar zomaar 25 jaar op de planken en dat verdient een hoofdpodium! Hoewel Vive La Fête daar meestal sowieso al belandt, ook zonder jubileum. De legendarische Belgische electroband met Els Pynoo en Danny Mommens werd een kwarteeuw geleden in het zoldertje van de Gentse Kinky Star gestart en vrijwel meteen opgepikt in zowel de muziek- als de modewereld (Ja, zelfs door Karl Lagerfeld) met hun debuutep Je Ne Veux Pas.en die titeltrack ontbrak dus ook niet in hun set. En de fashion evenmin.
De heren verschenen zoals steeds ‘strak in ’t zwart, met een zwarte streep make up over de ogen. Miss Pynoo verscheen – very fahionable as always – in een excentriek magnifique outfit! Zwarte panty’s, een zacht vuilroze body met eighties epaulettes en een bijpassend heupkorsetje met jartelleriempjes die vrolijk op en neer meedansten. Als een stijlicoon, die we graag als welkome, rebels punkse tegenhanger van de Barbieprofielen willen uitroepen, omwille van haar naturelle, oprechte schoonheid. Een stralend koppel, nog steeds samen hun muziek vierend, dus!
“
Tous les jours des fêtes, oui c’est excentrique…” Openen deden ze met Nuit Blanche, waarna de ene hit na de andere volgde, van Tokyo, langs, een axplosieve Maquillage, La Vérité tot onze persoonlijke favoriet Touche Pas. Ook Schwarzkopf passeerde, met de nodige gilletjes en kreetjes. Afsluiten deden ze met het duister-manische Noir Désir “Laisse moi t’ embêter… c’est la manie!”
Il est magnifique. Elle est excentrique. Ils sont fantastiques! En dat al maar liefst 25 jaar!
Dat de Club Studio Brussel meermaals volliep deze dag, was niet te verwonderen als daar ook toppers als bijvoorbeeld Absolute Body Control verschenen! Life can be as simple as… ABC? Eenvoudig willen we de muziek het duo Eric van Wonterghem en Dirk Ivens (beiden ook van de legendarische band The Klinik) niet noemen, hoewel ze wel minimal electro new wave maken met invloeden van electronic body music, synthpop en industrial. En dat al meer dan 40 jaar. Het is zo’n cultband die voor de ‘Belgische electro-kwaliteitsstempel’ staat. Dat wat in de jaren tachtig al lang had moeten gebeuren, gebeurde eindelijk – anno 2024 – vandaag: Studio Brussel ontdekte Absolute Body Control!
Het publiek daarentegen had die boot gelukkig niét gemist, want de trouwe fanbase stond van de eerste tot de laatste seconde in de Lokerse kelder niet stil. Absolute Body Control werd er dan ook – letterlijk en figuurlijk – prachtig in de spotlights gezet.
Beats, dubritmes en verfijnd elektronisch werk kregen we meteen voorgeschoteld met Invisible Touch. Energiek keek Dirk Ivens zijn publiek in de ogen, terwijl hij zijn teksten spuide. “I know who you are!”
Het publiek genoot van elke elektronische toon die onder heerlijke beats gebracht werden, in Humanity Shades, het krachtige Is There An Exit?, het bittere Surrender No Resistance, I Wasn’t There.
Bitterzoet sneden de toetsen in het rustigere Never Seen en hartslagen werden in beslag genomen door de harde dansbonzen in Give Me Your Hands.
En dan dat legendarische synthlijntje in Figures!! Het legde de perfecte elegantie in de track, terwijl Dirk met ijzige kracht “When I fell In Love With You…” zong en wij onszelf in een roes dansten.
“Follow Me Into The Light…” De diepe basbeats deden alle lichamen én ook de zaal trillen. En wij… wij blijven volgen…! Simple as ABC.
Hier moesten we even van bekomen. En nagenieten vooral. Dat kon ook, met de optimitische tonen van The Selecter op de achtergrond.
Met Too Much Pressure, maakten de Britten hun debuut, in het midden van de puinhoop die punk op straat liet liggen, maar met muziek die anno 2024 nog stééds voor volle trouwfeestdansvloeren zorgt. Ze trokken toen ten strijde, tegen rassenhaat, tegen Margaret Thatcher, massale fabriekssluitingen… in hun camionette vol krachtige, vrolijke songs die voor verbinding zorgden. En dat deden ze nog steeds!
Ook al stond er aanzienlijk minder volk aan het hoofdpodium dan bij de eerste twee bands, ze brachten een heerlijk relaxed sfeertje die zondagmiddag en me knappe blazers brachten ze toch heel wat kleur op die donkere weide, met hits als On my Radio,Three Minute Hero en Too Much Pressure. Maar even goed met covers, zoals The Avengers Theme (van Laurie Johnson Orchestra), Carry Go Bring Come (van Justin Hinds & The Domino’s), Time Hard (van George Dekker) en Train To Skaville (van The Ethiopians).
We keken dit optreden ook niet helemaal uit, omdat we in de Club Studio Brussel op tijd wouden zijn voor zo’n volgend Belgisch kwaliteitsproduct. Op de valreep konden we nadat het optreden al even bezig was – en nog vóór de vijfhonderd anderen die nog stonden te wachten om binnen te geraken – de keet nog in.
Geef hen een likje motorolie en ze zetten die keet in lichterlaaie. Ook de Club moest er aan geloven, met de passage van La Muerte. Ze zijn nog steeds het luidste Belgische product sinds 1984 en dat klinkt nog steeds zoals het hoort: luid, rauw en hartveroverend sterk.
Het psychedelisch-schizofrene gitaargeluid van gitaristen Didier ‘Dee-J’ Moens en Michel Kirby, de pompende drums van Christian Z, de innemend diepe trillingen die bassist Tino De Martino, gecombineerd met de oerrauwe schreeuwen van frontman van jute Marc Du Marais zijn nog steeds een succesformule, die zowel door newwavers als metalheads gesmaakt wordt. Ze worden zoals steeds gelokt met zwarte kaarsen en bedwelmd door wierrookstokjes op het podium.
In alle pogingen om toch die afgesloten, overvolle club binnen te raken, horen we I Lost My Hand en Cocteau Dans l’Eau aan ons voorbij gaan, maar geraken we toch op de derde rij om de eerste riffs van Black God White Devil tegen onze huid te laten gooien, waarna Evil Land volgde. Ook de pompend zware drums in Shoot In Your Back kwamen goed aan enTino’s bas ronkte doorheen Destructeur. Nummers als She Did It For Lust en I Would Die Faster hadden een dodelijk destructieve klank maar La Muerte slaagt er steeds in om die ook zo aantrekkelijk verleidelijk te laten klinken. Op de tonen van afsluiter Lost glippen we net voor het eind de Club uit, om terug naar het hoofdpodium te snellen.
Daar was intussen punkband The Damned (al meer dan 50 jaar op de teller intussen!) het publiek al helemaal aan het verleiden. ‘Neat Neat Neat’ prijkt er op zijn t-shirt en de rode baret staat op geen enkel hoofd gepaster dan op zijn hoofd… Captain Sensible: de zeventigjarige bezieler / gitarist / songwriter die bekender is als zijn band zelf. Zanger Dave Vanian, is dan weer even charmant als Sensible bekend is. Een elegante man, strak in klassiek zwart pak, flirt zowaar niet enkel met de eerste rijen van het publiek, maar verleidt zowaar ieder zieltje op de festivalweide met zijn sterke stem en podiumspeelsheid vol finesse.
Songs gekruid met punk, rock-‘n-roll, pop, rock, gothic en psychedelica volgen mekaar op, waarbij de sfeer in het publiek alleen maar toeneemt, vooral wanneer Vanian dan ook nog eens de trap afdaalt en langs de middengang zijn publiek van dichtbij begroet, terwijl de band door speelt.
Girl Stop, New Rose, Love Song, The Invisible Man, Neat Neat Neat,… genieten van het eerste tot het laatste nummer van The Damned! En ook van de Barry Ryan-cover Eloise uiteraard!
We passeerden slechts heel even in de Club Studio Brussel tussendoor, waar The KVB intussen het podium in volle electro-/ postpunksfeer gehuld had. We leerden dit project van Nicholas Wood en Kat Day drie jaar geleden op Sinners’ Day kennen. Ze bekoorden ons meteen en gingen ze ook in De Charlatan in Gent en op Grauzone Festival in Den Haag gaan horen en zien.
We pikten slechts twee tracks mee, maar om eerlijk te zijn klonken ze vandaag een beetje ‘lauw’, hoewel dat wellicht aan alle power lag, dat we voorheen geserveerd kregen.
Halftien ’s avonds. Het uur van de waarheid. We zagen de Sisters Of Mercy intussen al in binnen- en buitenland. Dertien keer in totaal. En hadden besloten geen ticketgeld meer te besteden aan onze – op plaat – favoriete band. Want de live-optredens vielen zo vaak tegen. We waren eigenlijk al zo ver gekomen dat we sommige coverbands live béter vonden. En toch blijft de liefde groot. Want dé band rond Andrew Eldritch, die aan de wieg van newwave- en gothicmuziek stond, leverde ons wel onze persoonlijke favoriete nummers aller tijden aan, als we denken aan The Temple Of Love, Alice en Marian én is zowat de meest genoemde band als je hedendaagse newwavebands naar hun inspiratiebronnen vraagt. Met een bang hartje, vol liefde voor de band en hun muziek, was het dus afwachten wat deze avond brengen zou. Wel…: They nailed it big time, this time!
Zowaar het beste Sisters-optreden dat we dus al meemaakten. Het festivalterrein stond vol, en alle blikken ofwel naar dat podium gericht ofwel dansend, met de ogen op de grond gericht (want zo horen de échte newwavers te dansen, lieten we ons vertellen).
Ze startten de set met Doctor Jeep / Detonation Boulevard, Don’t Drive On Ice en Ribbons, waarna meteen een eerste hoogtepunt voor het publiek volgde met Alice.
Heerlijk diepe bassen weerklonken, onder een knap belichte show en het voordeel van zo’n groot buitenpodium is dat er geen rookmachine zwaar genoeg is om Eldritch – als naar goede gewoonte – continu volledig in de smoor te laten opgaan.
Fijn om hem dus ook regelmatig fydiek bezig te kunnen zien, in nummers als Dominion / Mother Russia, I Will Call You, More…
Het enthousiasme nam vanaf dan aan alleen nog maar toe, met opeenvolgend Marian, Eyes of Caligula, I Was Wrong, When I’m on Fire, On the Beach, Lucretia My Reflection, met als finale apotheoses Temple of Love en This Corrosion!
Overmand door een opgelucht geluksgevoel, kunnen we opnieuw zeggen dat we ook live opnieuw fan zijn, van één van onze favoriete muziekmakers.
Niet veel tijd meer nu, tussendoor… jammer genoeg maar een fractie van twee en een halve track van Jah Wobble’s Metal Box (de legendarische P.I.L-bassist) mee te pikken. Heerlijk klonk dat! Diep gegronde tonen van de snaren, donker groovy en funky tegelijk!
Maar de eerste rij halen bij het laatste Front 242 stond vanavond bovenaan aan het lijstje. De heren stoppen er finaal mee en zullen we binnenkort als ‘gepensioneerd muzikanten’ moeten beschrijven…. En dat klopt niet met al die power die we vanavond nog te zien en te horen kregen, ofschoon ze ondertussen energieke zestigers zijn.
Ze drukten vanavond op de rewind-knop om ons mee te nemen doorheen hun veertigjarige carrière. En laatste keer op een Belgisch festival voor Front 242. Ze toeren nog een half jaartje rond om hun laatste internationale concerten te spelen, om in januari definitief af te ronden met 3 (reeds uitverkochte) optredens in de Ancienne Belgique in Brussel.
Jean-Luc De Meyer en Richard “23” Jonckheere vuurden meteen al hun ‘excitement’ af met opener W.Y.H.I.W.Y.G (“What You See Is What You Get!”)., waarna ze ons meteen met Body 2 Body meenamen in een stampende dancerave. Moldavia,, Generator, Take One, Quite Unusual, Gripped By Fear, Masterhit, Tragedy For You, Welcome To Paradise vulden de oorverdovende set. Patrick Codenys hield de ritmes en beats strak en krachtig in Don’t Crash, Punish Your Machine55 en Umen en ook Red Team klonk bezwerend sterk.
Klonken deze tracks nu niet iets korter en met iets meer techno-sferen dan we ze ooit hoorden? Strak en sterk, in elk geval!
Afsluiten deden ze in glorie, met Happiness en de wereldhits NoShuffle en Headhunter.
Zouden ze in de jaren tachtig eigenlijk beseft hebben dat ze die grond aan het leggen waren voor een baanbrekende verandering in de muziekscene? En dat ze hun stempel als basis legden voor zoveel nationale en internationale bands die zouden volgen binnen de zich daarop verder ontwikkelende genres in de EBM, industrial-, electro- en technowereld?
Prachtige belichting en dito backdropvisuals. Maar vooral de stampende beats die – wellicht nog jaren – zullen nazinderen…En stiekem zijn we ervan overtuigd dat er binnen een paar jaar misschien nog wel eens een heropleving van deze legendarische grondleggers van de EBM komt!
Eén van de mooiste Zwarte Zondagen ooit… Dank je wel Front 242, dank je wel Lokerse Feesten!
Je kan uiteraard nog terecht op de Lokerse Feesten, op meer gekleurde dagen t.e.m. 11 augustus. Check it out:
Facebook / Website
