Je kan zeggen wat je wil van de Lokerse Feesten, feit is dat het één van de meest gevarieerde festivals is die je in dit land kan treffen. Van de brutale female punk van Cocaine Piss tot het schlagergeweld van Niels Destadbader. Het passeerde allemaal in Lokeren. Hoe we de maandag moeten catalogeren is tot nu toe een onbeantwoorde vraag. De dag van de vrouwen met ballen of gewoon die van muziek zonder grenzen? Van de ijskille desolate klanken van de Whispering Sons tot de waanzin van oppergod Mauro Pawlowski. We zagen het allemaal…
Laat 2019 het jaar zijn van de Whispering Sons. We hebben nooit aan Fenne Kuppens getwijfeld, maar de zekerheid die van haar charismatische podiumpresence afdruipt spreekt voor zich. Er zijn al honderden manieren geweest om het geluid van de Limburgers te omschrijven, maar de enige constante logica die je erin terug vindt is dat het donker en demonisch is. In amper een paar jaar gegroeid van de undergroundact pur sang tot één van de populairste acts van dit land die iedere zaalshow keer op keer hebben uitverkocht, en bij iedere passage er steeds maar zieltjes bij winnen. Natuurlijk was Werchter de droom die werkelijkheid werd, maar ook de Lokerse Feesten staat hoog in hun donker boekje genoteerd. Samen met de vrouw die de punk uitvond op een podium staan, mooier konden de vijf het niet bedenken.
Een gitzwarte klaagmuur met Fenne als ceremoniemeester. Ze oogt onbezoedeld, maar achter haar blonde haren schuilt een Regan MacNeil die eruit wil. Net zoals het meisje dat in The Exorcist dat doet, spuwt ook Fenne haar demonen spijkerhard het podium uit. Een bezetenheid die je bijna harteloos bij de kraag pakt, en dat terwijl diepe synthgeluiden je ziel troosteloos doorboren, drums die genadeloos op je ziel meppen en melancholische gitaren die het zwaarmoedige klanktapijt volledig maken. Whispering Sons heeft als geen ander begrepen dat je niet moet teren op het verleden, maar er gewoon een eigentijds verlengstuk aan moet spannen. Het gevolg is simpelweg muzikaal vuurwerk van een uitzonderlijk hoog niveau. De allesvernietigende eindkreet van Fenne bij afsluiter Waste zei alles…
John Father Misty dan. Joshua Tillman zal zich zijn passage op Lokeren wel anders hebben voorgesteld. Tijdens de vliegtuigvlucht gingen een paar koffers de mist in waardoor de man uit Washington eruit zag of hij net van de ontbijttafel kwam. Weinig glam dus, gedwongen improvisatie, maar met bijzonder veel pracht gebracht. Hangout At The Gallows opende de set en meteen werd duidelijk dat wie de hamburgerkramen boven deze melancholische troubadour koos een levensgrote vergissing heeft gemaakt. Vernieuwend is het allemaal niet, eerder de ontmoeting tussen Strand Of Oaks (het explosieve This Atom Bomb And Me)en Billy Joel (Ballad Of The Dying Man) , maar wat een pracht en kracht komt er uit die stem. Soms van simpele countryliedjes die je kan vergelijken met Kris Kristofferson, tot de AOR-rock van Christopher Cross. Eenvoudig, maar altijd grandioos gebracht.
Patti Smith. People have the power, behalve de fotografen dan, want die mochten de fotopits niet in en ook de cameraman die ter goeder trouw zijn werk deed kreeg een knarsige oplawaai van de oma-punk toegesmeten. Maar voor de rest een goedgezinde 72-jarige Patti Smith. Ze weet ondertussen al lang dat de hippiedromen niet voor deze wereld bestemd zijn, maar de legende was gelukkig. Niet alleen omdat de Kaai haar naam scandeerde, maar ook omdat haar zoon Jackson (tevens gitarist bij mama) zijn verjaardag mocht vieren in Lokeren. Er kon zelfs een taartje af, en met een optreden dat zowel respect afdwingt voor de kranige tante als de wenkbrauwen doet fronzen voor de nogal bizarre setlist. Laten we maar bij het einde starten. Het belang van Patti Smith in de alternatieve muziekwereld kan niet groter zijn. Gaande van het okselhaar van Easter dat een statement was als geen ander, tot Horses en het baanbrekende Radio Ethiopia. Een backcatalogus waar menig artiest zijn leven zou voor willen geven, toch hield la Smith het op de meebrulklassiekers Because The Night en een resem covers die de band bijna herleidde tot een verheven jukeboxband met een icoon aan het roer. Niet eens covers waar je van opkijkt. Beds Are Burning van Midnight Oil staat misschien niet meteen in de platenkast van de doorsnee Smith-fan, maar wel Walk On The Wild Side van Lou Reed, Are You Experienced? van Jimi Hendrix, Free van The Rolling Stones, After The Goldrush van Neil Young en uiteraard Gloria van Them. Goed gebracht, en zo met verve dat menig bejaarde pisjaloers kan zijn op la Smith. Maar moest dat nu echt? Entertainment mijnheer, maar Patti Smith is zo veel meer dan dat! Gelukkig konden we een traantje wegpinken bij Dancing Barefoot, konden we ons de ultieme hippie wanen bij Ghost Dance of beseften we bij People Have The Power dat ook Smith behoefte had aan een fm-hitje. Smith bewees in Lokeren dat ze nog altijd alive and kicking is, geen reet om een streepje make-up heeft, maar vooral dat ze tevreden is met het etiket van feestrockband.
Charlotte Gainsbourg, ondertussen al 48, maar nog steeds gezegend met het Lolita-imago, met dank aan papa Serge die als geen ander besefte dat zijn dochter bulkte van het talent. Zonder twijfel één van de beste actrices, maar ook muzikaal een begrip, ook al is de knipoog naar palief en haar moeder (die stem!) zeer aanwezig in haar repertoire. Ze weet als geen ander welke mannequinposse ze dient aan te nemen, maar achter de glamour schuilt er ook een verlegen vrouw en dat maakt Charlotte Gainsbourg iets onweerstaanbaar broos. Charlotte had duidelijk zin in een discotent en zowat alle songs werden opgefokt door de juiste Giorgio Moroder-vibe en de troosteloze synthwave van Air. The songs that she sings mean anything… Het was de laatste dag van haar tour en waarschijnlijk gaat de Française op een paar meer toeschouwers gegokt. Het plein leek verlaten leeg, maar wie bleef kreeg misschien wel het mooiste decadente popconcert van dit jaar te zien.
Van droom naar destructie in de Red Bull-zaal waar eerder The Germans, Newmoon en Iceage optraden. En wie kan daar beter voor zorgen dan Mauro Pawlowski en zijn geschift feestorkest Gruppo Di Palowski? Het concert begon zeer rustig met Mauro die al mompelend Run Like The Wind van Christopher Cross (ja die weer!) zijn set begon om na een paar minuten uit te barsten in rauwe noiserock waar zelfs Iggy Pop niet kan aan tippen. Iedere microfoon die Mauro in de handen gestopt kreeg, smeet hij nijdig op de grond neer. Het microfoonstatief hield het amper een minuut uit. Mauro haalde zijn maracas boven, verkrachtte net niet de speakers en liet zich minuut na minuut met een smak op het podium vallen. Ondertussen was er een vreemde vent op het podium gestapt die middenin de set iedereen beval om zijn gsm op te bergen. Het leverde met sommige hardnekkige fans net geen handgemeen op, tot de aap uit de Pawlowski-mouw kwam en de paljas een deel van Gruppo bleek te zijn en die na zijn ontmaskering de meest wrede dingen met een lappenpop en een trompet zonder hoorn (!) deed. God in Vlaanderen die Pawlowski, en zo straf dat je op 40 minuten net niet de vorige vier uur bent vergeten.
