Fifty Lab Festival 2025 zit er ondertussen al weer op. Ook dit jaar bevestigde Fifty Lab Music Festival zijn status als echte ontdekker van opkomend talent uit alle hoeken van de wereld. We waren er om de laatste dag van het festival in beeld en woord te brengen. Alles speelde zich af op de iconische podia van Ancienne Belgique, Beursschouwburg, de Beurs en Madame Moustache. Deze laatste locatie is een aanwinst voor het festival, doch een monsterfile na een kettingbotsing met 7 wagens zorgde voor behoorlijke vertraging op het voorziene concertschema. Mek’Dr’Dr zagen we bijgevolg niet in Madame Moustache en ook Erika Rein niet, maar dat omdat ze zelf afzegde wegens ziekte.
Wat we wél zagen was gelukkig van een dusdanig hoog niveau dat we er nog niet helemaal van bekomen zijn.
Nena Planeta is het muzikale alter ego van de Spaanse zangeres Emma Hidalgo die vorig jaar in Brussel jamde met drie Brusselaars en zo haar muzikaal project vorm gaf. Het geheel klonk ook als een uit de hand gelopen jamsessie. Nena Planeta heeft een zalige artiestennaam voor het genre dat ze brengt. Genres is beter verwoord want ze rapt zich in het Spaans door een broeierig mengsel van jazz, funk, r&b en speelde zelfs een niet onaardige partij viool. Haar driekoppige band op percussie, synths en gitaar zette na al dat fraais doodleuk een partijtje soul in. We voorspelden in onze hoofden nog de passage van metal en postrock maar we gingen terug de groovy richting uit.
Nena bewoog knap in haar jeans ensemble maar ze maakte vooral indruk met heerlijke dub en lekker gevarieerde zomerse klanken. Het was buiten tenslotte 16 graden dus waarom ook niet? Het nummer Intendo had als doel de Agora zaal aan het dansen te brengen. Springveren aller landen, verenig jullie! In La Visita zingt ze over haar geboortestad in het Noorden van Spanje die ze geleidelijk aan ziet veranderen. De skyline is bij elk bezoek lichtjes anders. De horizon van haar nummers kent pas een grillig verloop. Maar grillig is in haar geval het equivalent van een perfect op smaak gebracht kruidig feestmaal. Zalig vertoeven hoe dan ook op de Planeet Nena.
Pit Of Impressions. De Belgisch-Braziliaanse Helena Casella werd het voorbije half jaar zowat bedolven onder applausgolven, een beetje zoals ze onder het zand is begraven op de platenhoes. Het bijzonder stijlvolle Beurscafé leek ons een uitgelezen decor voor haar en haar 6-koppig orkest.
Imaginary Windows is een beetje als Eliza die de sexy groove verving door jazz uit Chicago. Warm maar nooit te warm. Uitbundig maar met mate. Helena is het soort frontvrouw dat begeestert en bekoort. Haar présence, haar bewegingen en haar hypnotiserende stem laten je als luisteraar het leven met grote slokken binnenhalen. ‘Helena Cosylla’ had ook gekund. Verheugd stellen we vast dat soul ook in 2025 nog souls aanspreekt. Het tegendeel zou zielig zijn…. Genoeg onnozele woordgrapjes nu.
Casella en band zorgden er op hun euh zevenen voor dat het weekend al niet meer stuk kon. Ze implementeerde gaandeweg blues in haar sound zoals in Undefined Borderline dat verhaalt over haar social anxiety. Broer Tomas Casella op de bongo’s maakte er een kort interview van. Heb je nu net de borderline gedefinieerd of blijft de definitie weg? Een al weken uitverkochte slotavond betekende ook een massaal bijgewoond concert van ‘Helena zandcastella’. Wat ons betreft mag Helena op oudejaarsnacht op plaat bij de crème brûlée het nieuwe jaar inluiden want ze deed ons hoop koesteren dat alles goed komt.
We zagen iemand die op Lenny Kravitz leek in het publiek vol ongeloof luisteren hoe Helena ook een beetje Prince funkte. En hoe! Helena dartelde blootvoets door het beurszand en we vermoeden dat we de zandkorrels nog weken zullen voelen. Hallo eindeloze zomer!
Op naar de Ancienne Belgique voor beats & moves. Maïcee uit Montpellier reist tussen Londen en Parijs en wil de wereld doen dansen op een mix van grime, 2-step en electropop in de stijl van de allergrootsten in het genre waaronder FKA Twigs en Rosalía. Meer invloeden volgen verder in ons relaas der feiten en gewaarwordingen.
Toen we de naam Maïcee intikten maakte de woordenboek er maïzenapap van. Als dit het bindmiddel was dat het festival een heerlijk dessert diende te serveren, dan kopen we de voorraad op. Haar stem? Puik. Soms engelachtig hoog en vaak snerpend en bijtend. We konden ook nu niet om de autotune heen maar echt storend was dit zelden.
Enthousiast dansend nam ze de AB Club in een zwetende wurggreep. Haar drummer en de beats op tape waren uiteraard handige troeven. In het slot van het optreden gingen alle registers open en daar schuwde Maïcee de tekstmatige controverse niet. “I don’t wanna waste time, you’re so Ugly, Boo“. In Not My Day was ze pissed off. Drank to the rescue dan maar.
Het moet gezegd, haar blend van Charli XCX en Ashnikko is erg overtuigend hoewel ze de geflipte podiumoverheersing nog niet meester is. Maar dat zijn dan ook twee fenomenen. I Want It All was behoorlijk onweerstaanbaar en hier laafde ze van de geile Britneybron. We beseffen ook wel dat dit allemaal al ooit vertoond is, maar Maïcee bracht haar danskrakers op redelijk verslavende wijze.
Hoe Insane haar vibe ook was, ook tijdens obligate tempoverlagende vocale maar door de autotune ‘vermassacreerde’ nummers bleef ze feilloos overeind. Een zweem Lily Allen doemde op onder de toneelspot. Storm liepen we vooral tijdens het tweede deel van haar set maar Mighty Maïcee heeft eigenlijk alles om zalen vol te laten lopen met gillende twintigers. Storm klonk aanvankelijk als Soulwax, voegde daar Doechii aan toe en was de terechte met dadendrang versmoorde epiloog van een alweer sterk optreden. Wat een verwennerij vanavond.
La Sécurité speelde the Silver Stage van de Beursschouwburg vervolgens aan gort en dat leverde optreden 4 uit een gans ander muzikaal dampend vaatje. De Montréalezen uit het verre Canada zagen we al vaker en zelfs recent in de Botanique. We zijn dus onverdroten fan van hun artpunk en van wat ze op een podium in elkaar boksen. Zangeres en toetseniste Éliane Viens-Synnott was weer een erg beweeglijke gangmaker. Laurence-Anne Charest-Gagné en Melissa Di Menna maakten heerlijk heupwiegend indruk op gitaar. De plaat Stay Safe! kwam uitgebreid aan bod maar daar komt verandering in.
Waar Le Kick en Détour de erfenis van Gang Of Four uitademden was Anyway een vreemde eend in de new wave-bijt met een flinke dosis pure rock. Prachtig hoe de vibe helemaal anders leek dan in de Witloofbar in september. Nu was het de scheiding der machten met gitaristen Melissa en Laurence-Anne vrolijk riffs strooiend naast centraal boegbeeld Eliane. Félix Bélisle stond op bas dicht bij zijn drummer Kenny Smith. Lang wachten was niet nodig want Waiting For Kenny was een kruising tussen Deep Tan en B52’s en deze heerlijk verknipte punk hielden ze moeiteloos aan. De fuzz en gekke ritmewendingen met verstoorde uithalen hoorden we nooit eerder. We stonden voordien nooit zo prinsheerlijk gepositioneerd. Het kan ook daaraan gelegen zijn.
Éliane zei hierover dat de vibe elke avond anders is en ze dat zo willen houden. De band had er hoe dan ook zin in. Het was Bingo met Try Again toen bassist Félix het publiek in dook. Dat Dis-Moi de Suspens opdreef was de kroniek van een aangekondigd succes. Volgende vrijdag staan ze in het voorprogramma van The Rapture waardoor ze nu al even enkel grote zalen bespelen. Het is hen gegund. Ze zijn een geweldige band en we kijken al uit naar de nieuwe plaat die volgend jaar uitkomt. Maar onthou het, “la sécurité avant tout”. Fiftylab Festival was ook dit jaar weer ‘Fiftyfabulous’!
Instagram: Fiftylab Festival – Nena Planeta – Helena Casella – Maïcee – La Sécurité