Donderdag 18 mei 2023 was een prachtige lentedag, eindelijk. Maar wie Dunk!fest in zijn agenda had staan, heeft daar weinig van gemerkt, want was op muzikale ontdekkingsreis in het prachtige gebouw, de Vooruit, waarin Kunstencentrum VierNulVier én, voor het tweede jaar op rij, dus Dunk!fest huist.
Melomanen en meer bepaald fans van postrock in al zijn geledingen en aanverwante genres konden terecht in de Concertzaal, de Theaterzaal, de Balzaal en Domzaal. De inwendige mens versterken, incluis de legendarische pasta, kon in Café VierNulVier. Ook Luminous Dash tekende present. Op de eerste dag zagen wij Himshe, Kinder, Loud As Giants, Am Fost La Munte Și Mi-a Plăcut, Godflesh, TAKH en God Is An Astronaut & Jo Quail. We maken je graag diets over onze bevindingen.
Himshe
Na een stevige trappenklim tot aan hoogste locatie op Dunk! 2023, hoorden we al die ijzingwekkende passage “I wish you could see you through my eyes” uit de Domzaal klinken. Slik, en dit was nog maar een flard soundcheck. Maar dat de gitzwarte parel Cold in de set zou zitten, was bij deze zeker.
In een geheel in het duister gehulde Domzaal, startte Himshe met een kleine vijf minuutjes vertraging met een bijzonder intens en spokend Stay. Meteen viel op hoe prachtig de stemmen van Mishi Erine en Naomi Sijmons met elkaar matchen, geserveerd op gouden schoteltje overgoten met het typisch Lynchiaanse donkere karakteristieke klankenpalet. De schaarse belichting in een haast pikdonkere zaal, hielp ook.
We kregen een machtige uitvoering van Ideals voorgeschoteld, met weerom die prachtige stemmen van beide sirenes natuurlijk, tegen elkaar opbiedend op gegeven moment. En die heerlijke gitaarpartijen. Behoorlijk beklemmend en dreigend sfeertje. Even slikken, en dat zou niet voor het laatst zijn in de set. Wanneer de zuinige percussie Sabrina op gang tikte, en Mishi Erine ingezet had, was het volop genieten van die sublieme uitvoering van Einstürzende Neubautens compositie, eigenlijk al onmisbaar in het Himshe-oeuvre.
Het woord ijzingwekkend viel al. We hadden het over Cold, toen nog in de soundcheck, dat werd op fenomenaal bevestigd in de set zelf, want ongemakkelijk gruwelijk mooi en absoluut beklemmend. Maar ook Linger greep je duchtig bij je nekvel en deed je naar adem happen. En wanneer Erine en Sijmons het naar het einde toe uitschreeuwden, zou je haast bang in het hoekje weg gaan kruipen. Wow. En slik. Linger vloeide naadloos over in een subliem door absolute tristesse bezwangerd desperate Cold. Sfeerschepping, instrumentarium; dat doorleefde parlando, afgewisseld met bitterzoete vocalen van Erine én de hemelse vocalen van contratenor Pieter De Praetere, de beklijvende tekst natuurlijk… Ja, het kwam binnen.
Iets swingender ging het er aan toe met Spiderweb, een gloednieuwe song, die eigenlijk als stokoud is, want “een van de eerste songs die ik heb geschreven”, zo vertelde Erine ons later. Voorzien van tribale drums, heel veel keys, gedrenkt in een verrukkelijk newwavesausje en uitermate dansbaar, en Naomi Sijmons ging ons allen voor in de dans. Enfin, goedgekeurd! En de dansbeentjes moesten nog niet rusten, want besloten werd met fijne donkere pop die Bedtime is.
Heel wat mensen waren diep onder de indruk na de Himshe-set, en we bedachten ons: “Wie doet vandaag nu nog beter, de lat ligt erg hoog!”
Kinder
“We’re Kinder and we are from Peru, it has been long trip to be here”, meer bindteksten zouden er ook niet volgen. De jetlag speelde de heren alleszins geen parten. Het ensemble presenteerde ons in de Balzaal een verkwikkende, opwindende originele blend van mathrock, postrock en zelfs synthwave. Jawel, breed uitwaaierende gitaartapijten waren gul aanwezig, maar ook veel funky vibes en grooves. De ingenieuze melodielijnen waren ronduit heerlijk.
Heel wat composities werden ingeleid door Kraftwerkiaanse synths, weliswaar uit de Apple laptop tevoorschijn getoverd, net als de vocale samples. Wat volgde waren dan steevast atmosferische aanstekelijke, weids waaierende gitaarpatronen, vette bas en al even potige percussie. Vaak was het behoorlijk swingend, poppy zelfs, dan weer belandde je in een bijzondere dromerige filmische passage, maar veelal werd dan ook plots op de gas getrapt.
Naar het einde van de set toe leek het wel of we de melodie van Every Fallen In Love With Someone You Should’nt Have Fallen In Love With van The Buzzcocks in de desbetreffende compositie, maar dat zal wel toeval zijn. Misschien is het te kort door de bocht om Kinder de poppy versie van Pothamus te noemen? Of, misschien gaat dat enkel op voor de song Winnie Looper en de tribale zang van de bassist daar.
De aanstekelijke groovy postrock van Kinder, wist te bekoren. Wie het gemist heeft, raden we zeker het jongste album Desastres naturales para niños aan, uit sinds 21 april 2023. Kopen die handel!
Loud As Giants
Vooraleer de Brit Justin K. Broadrick al zijn duivels zou ontbinden met het brute geweld van Godflesh, mocht de gitarist/zanger twee uur vroeger al aantreden op het podium van de concertzaal. Samen met de Belgische componist en multi-instrumentalist Dirk Series vormt hij het drone-project Loud As Giants. Beide muzikanten hebben een nogal drukke agenda, gezien de vele projecten. Maar Broadrick was al geboekt met Godflesh, Series bleek ook vrij. Slim gezien van Dunk dus.
En dus bracht het duo het album Empty Homes (2023) ten gehore in de concertzaal. “Slepende en gevarieerde drones die prima werken in het avondlicht of op momenten voor de vroege vogels het heft weer in handen nemen”, lezen we in de review van Patrick Bruyneel.
Indrukwekkend was het zeker, al kon het al bij al nogal monotone geheel, niet elkeen blijven boeien. Het was ook etenstijd en misschien speelden de lege magen, hier en daar ook wel parten. We geven toe dat ook wij niet de hele plaat uitzaten, in de concertzaal.
Am Fost La Munte Și Mi-a Plăcut
Erg benieuwd waren we naar het Roemeense Am Fost La Munte Și Mi-a Plăcut, zeker in het licht van de jongste releases La Deal (2019) en La Vale (2022), dus ons die trappen op gehaast naar een dan al bijna volgepakte balzaal. We waren duidelijk niet de enigen met hoge verwachtingen.
De band knalde de eerste noten door de zaal en had dan de hoge verwachtingen al moeiteloos ingelost. Luider dan op de plaat, zoveel was duidelijk. En lekker. Wat een gebalde, hechte sound, met heerlijke magistraal slepende gitaren, sublieme epische composities met een flinke portie melancholie waren ons deel. What a beautiful noise!
Godflesh
En dan was het, opnieuw in de concertzaal, tijd voor de tweede acte de presence van Justin K. Broadrick, nu met compagnon de route bassist G.C. Green, samen Godflesh. Het moment van de brute oerkracht was aangebroken. Als pioniers van het industrial metal genre, samen met het Amerikaanse Ministry, behoeft de band uit Birmingham eindelijk geen introductie meer.
Godflesh ruilde recent de drumcomputer in voor een live drummer, maar die was jammer genoeg nergens te bespeuren op Dunk. Nu kwamen de, hoorbaar live ingespeelde drums uit de laptop, terwijl Green en Broadrick genadeloos op hun bas en gitaar ramden en Broadrick als een bezetene diens vocalen door de zaal brulde, als ware het een meedogenloze metalen mantra.
Compromisloos, vreselijk luid, behoorlijk indrukwekkend en soms zelfs angstaanjagend. Maar op een gegeven moment werd het vooral een uitputtingsslag. Voor een (groot) deel het publiek toch, compleet murw geslagen. En tegen dat het duo aan het eind van de set was, was de zaal eigenlijk al halfleeg. We vonden het zeker niet slecht, misschien net iets té lang en te log. De show had allicht meer dynamiek en flow gehad met een drummer van vlees en bloed op het podium. Misschien mocht die Birmingham niet uit?
TAKH
Afsluiter in de Balzaal was het Gentse TAKH, herrezen uit de assen van The Black Heart Rebellion, met Pieter Uyttenhove, Alex Maekelberg, Emeriek Verhoye die Annelies Van Dinter wisten te strikken als vierde bandlid, nadat die al los vast had meegewerkt met TBHR. Sinds 12 mei is ook een titelloos debuutalbum een feit en daarmee mochten we donderdagavond kennismaken.
Voorwaar een genoegen om de prachtige stem van Van Dinter samen te horen met de wat meer klagerige stem van Uyttenhove, met beide vocalisten ook achter percussie en drums. De set werd ingezet met een behoorlijk bezwerend en slepend Salomonne, met haast sjamanistische klaagzang van Uyttenhove, dreiging alom, en Van Dinter op ondersteunende backing, en wat later samenzang. Een gierende gitaar die de dreiging vasthield. Wat een beklemmend sfeertje zeg.
En wat te zeggen van Unabashed and Knowing, tribaal op gang gedrumd door Van Dinter, die de spokende vocalen voor haar rekening nam. En in de staart van het nummer een heerlijk huilende gitaar. Of wat te denken van Azure Blue, of het sublieme Hair of a Horsetall dat de set besloot?
TAKH is duidelijk beïnvloed door folk, postrock en no-wave, en door bands als Swans en Wovenhand, ook door Satan? Het zou zomaar kunnen. Alleszins zette TAKH een behoorlijk indrukwekkende set neer op Dunk. Dit smaakt naar meer!
God is an Astronaut + Jo Quail
Menigeen had er de hele dag naar toegeleefd, en om 23 uur was het dan eindelijk zover: het Ierse postrockfenomeen God Is An Astronaut speelde ten dans in een tjokvolle concertzaal. Ten dans spelen mag je gerust letterlijk nemen, zeker tegen het einde van de set.
Wat een heldere gitaargloed, wat een full on sound, wat een vibes, en wat een flow. Als snel werden er wat danspogingen ondernomen, wanneer een nummer meer uptempo ging, en met nummers als Spectres en ook All Is Violent, All Is Bright, was stilstaan toch niet echt een optie. Tegen het einde van de set was er al minder dansschroom. Trouwens dat postrock best dansbaar kan zijn, werd eerder op de dag al aangetoond, toch?
Tijdens de eerste nummers hadden we haar nog niet gespot, maar de band werd vergezeld door Jo Quail. Pas vanaf het derde nummer verscheen ze ten tonele, en toen bleek dan ook dat machtige cellospel van haar een heuse meerwaarde was. Het bracht ook meer dramatiek in de set.
De set was behoorlijk intens, concertgangers werden moeiteloos meegezogen in een adembenemende trip.
Of God daadwerkelijk een astronaut is, laten we in het midden. Maar de Ierse postrockformatie zorgde wel voor een goddelijk feestje van formaat.
Even over middernacht zat de éérste dag van Dunk 2023 er alweer op. Wij konden jammer genoeg niet alle acts meepikken, maar we zagen veel moois. Himshe was misschien wel dé band van de dag, en we zagen ook knappe shows van Kinder, TAKH, Am Fost La Munte Și Mi-a Plăcut en natuurlijk God Is An Astronaut.
Himshe: Facebook – Instagram
Kinder: Facebook
Am Fost La Munte Și Mi-a Plăcut: Facebook – Instagram
Godflesh : Facebook
TAKH: Facebook – Instagram
God is an Astronaut: Facebook – Instagram