Op zaterdag 3 augustus 2019 trokken we opnieuw naar de Dijlefeesten in Mechelen, met hoge verwachtingen bij de ongetwijfeld weer imponerende en aparte show van Mauro Pawlowski en heel benieuwd naar de nieuwe Crayon Sun…
CRAYON SUN
Misschien was het toch niet zo’n goed idee om Crayon Son als eerste band op de affiche te programmeren op de tweede dag van de Dijlefeesten in Mechelen. Het jongste geesteskind van Aldo Struyf begon aan hun set voor net iets meer dan drie man en een paardenkop. Gelukkig zou het publiek nog aanzwellen tot een twintigtal mensen, ongetwijfeld afgekomen op de machtig sound die Crayon Sun het plein opblies. Want machtig dat was het: broeierige woestijnblues, donkere grooves, funk from hell of toch uit de kelder, verschroeide aarde. De ronduit imposante soms wel heel erg lage vocalen van Dave Reniers, die zich ook een held op de bluesharp toonde, de verstoorde en sfeervolle klanken die Aldo Struyf uit de keyboards toverde, de heerlijke hemelse, of beter helse gitaarpartijen van Struyf en Dave Hubrechts in combinatie met de hechte ritmesectie van Tomas De Smet (bas) en Antoni Foscez (drums) zorgden voor een prachtig donker psychedelisch palet. Blues met een bijzonder grimmig randje, donkere psychedelica en bezwerende beats, vaak met elkaar duellerend of in perfecte balans, dat was Crayon Sun.
Met uitschieters zoals Find Love and Let it Kill You, de gitzwarte ballad The Sound of a Broken Wing en het bijzonder opzwepende Where Are You? waarin EBM en psychedelica elkaar moeiteloos vonden of ook het briljant beukende No More dat je tot diep in je ingewanden voelde. Crayon Sun zette een behoorlijk indrukwekkend optreden neer, dat is een understatement van formaat. Dat zovelen dit aan zich lieten voorbijgaan is dan ook onbegrijpelijk.
BLU SAMU
We stonden nog even een praatje te maken, net nog de cd van Crayon Sun gekocht, en we hoorden een mooie meisjesstem over het plein klinken. “Is ze nu al begonnen? Vast nog aan het sound checken, toch?”. Maar Salomé, de jonge r ’n b en hiphopbelofte die zich Blu Samu laat noemen was er gewoon meteen maar aan begonnen. “Zit het geluid goed zo? Ok, dan doen we verder”.
Het Cultuurplein was nog steeds niet erg druk bevolkt, maar Blu Samu had wel de instant aandacht van alle aanwezigen. Wie niet meedeed met het truukje dat ze wilde uitproberen sprak ze gewoon persoonlijk aan: “He, gast ben jij nu de enige die niet gaat meedoen of wat? We spreken elkaar straks wel!” En of je nu wel of geen fan van het genre bent, behalve rappen kan deze jongedame een ferm stukje zingen zeg! Dat kwam nog het best naar voor toen ze, gezeten op een barkruk, dat vond de zangeres voor dat nummer precies gepast, een persoonlijk en breekbaar nummer bracht. Aan lef en talent geen gebrek, deze Blu Samu schopt het vast nog ver.
BLACK LEATHER JACKET
Ondertussen was het wel duidelijk dat het allicht tot het optreden van Mauro Pawlowski en zijn trawanten zou duren eer het plein echt vol zou staan, maar toen Black Leather Jacket aan hun set begon was er toch al wat meer volk te bespeuren. Toen ze in 2017 De Nieuwe Lichting van StuBru niét wonnen, vonden we dat persoonlijk nogal jammer. Maar het hield het trio uit Essen niet tegen om langzaam maar zeker de wereld te gaan veroveren met hun snedige gitaarrock. Op het Dijlefeesten-podium bleken de heren het adagio van Bob Mould (Sugar, Hüsker Dü) en Frank Black (Pixies) te huldigen: gitaren inpluggen, spelen en overdonderen, niet teveel blabla. De vocalen verdronken soms wat in de geluidsmix in de meedogenloze wall of sound die de band neerzette, maar het rockte als de beesten en het turbopedaal bleef ingeduwd tijdens dit groezelige garagerockfeestje.
Dat niet één bandlid een leren jekker droeg is een flauwe opmerking, dat een meer dan verdienstelijke poging om Rock You Like a Hurricane van The Scorpions te brengen, enkel voor de soundcheck werd gehouden, misschien toch wel jammer. Maar dat hadden ze dan ook niet nodig om Mechelen te overtuigen van hun kunnen. En het bleek de perfecte opwarmer voor de geniale gekte die Mauro ons weinig later in de maag zou stompen.
GRUPPO DI PAWLOWSKI
Wanneer Mauro Pawlowski op een podium staat, weet je dat eigenlijk alles mogelijk is, als Mauro het doet met zijn Gruppo di Pawlowski, zit je gegarandeerd in een absolute geluidsstorm gevangen, net zoals dat destijds met Evil Superstars het geval was. Ook nu ontbond Mauro al zijn demonen, ons overweldigend met geniale gekte in een hyperkinetische set waarbij je je nadien afvroeg of het ondertussen weer veilig was en wat je nu eigenlijk had meegemaakt.
De set werd rustig ingezet met een wel heel bizarre cover van Queen’s Bohemian Rhapsody om de boel dan vanaf Phonecall From A Ruin volledig te doen ontploffen en ontsporen. Met een manische Mauro die als een bezetene te keer ging, zich de grond op smeet, weer recht krabbelde en lustig verder raasde. Elko Blijweert deed fantastische, niet minder manische, dingen met de gitaar. De geflipte keyboardpartijen waren van de hand van Pascal Deweze.
De show van Gruppo di Pawlowski was, zoals verwacht en/of verhoopt, behoorlijk overweldigend en je kwam dan ook oren en ogen te kort om goed en wel alles te kunnen beleven. We zagen natuurlijk wel de act van het kartonnen mannetje, later getransformeerd tot geraamte dat dan een pop meedroeg en later het publiek ingooide. En natuurlijk hebben we de opmerkelijke cover van Christopher Cross’ Ride Like The Wind gehoord. Maar je gewoon mee laten voeren in de vibe die Mauro en zijn gezanten brachten was eigenlijk al genoeg. Dit was puur theater, met heerlijke compromisloze, complexe, geniale, luide muziek uit Mauro’s inferno. Zalig gewoon. Iemand zei ons: “ik weet niet exact wat ik nu gezien en gehoord heb, maar het was fantastisch”. Wel ja!
RHEINZAND
We pleegden nog enkele danspasjes op de werkelijk fijne deuntjes die Mo Disko van het gekende dj-duo The Glimmers, en deel van het collectief Rheinzand, ons serveerde. Waar DJ Kreng zaterdag nog een volledig leeggelopen plein voorgeschoteld ‘kreeg’, bleef iedereen na Mauro. Er was zelfs nog volk bijgekomen. Met de wat minder voor de hand liggende plaatjes, die wél iedereen aan het dansen kregen, werd zo de vierenveertigste editie van de Dijlefeesten besloten.
Hopelijk wordt editie 45 minstens even straf, hopelijk ook met wat meer toeschouwers op het plein…