Les Nuits 2024 in onze favoriete Botanique kwam voor deze editie met een festival in het festival aanzetten. Eentje dat met een eenvoudig ticket toegang verschafte tot alle podia, en ook eentje dat al een uur of 6 vroeger begon, wat resulteerde in niet een band of 9 maar in het drievoud, 27 dus. Zo kon de gelukkige ticketbezitter natuurlijk ook drie keer meer bands aan het werk zien dan op een gemiddelde Les Nuits-zaterdag. En of daar veel volk op afkwam! Ondanks het druilerige anti-festivalweer was het behaaglijk druk en sfeervol met in de late namiddag al een aanschuifdrukte vanjewelste voor de deuren van de twee grootste binnenzalen. De poorten konden uiteraard niet zomaar openblijven want bands moeten ook anno 2024 nog de kans krijgen te soundchecken.
We zagen een brede waaier aan bands passeren en gaan voor een keertje niet chronologisch te werk in ons verslag. We opteerden voor een verslag in crescendo waarbij we van wal steken met de bands die ontgoochelden of gewoon niet beter konden. Het waren er gelukkig weinig maar een paar daarvan zaten wel laat in de avond geprogrammeerd waardoor het absolute hoogtepunt rond half acht ’s avonds al achter de rug was. Het ontlokte bij iemand de opmerking “Ja we kunnen nu wel huiswaarts keren want al wat nu komt gaat enkel ontgoochelen”. Deze reactie was bijna accuraat.
Waarom Famous een plaats kreeg op het grootste podium, dat van de buitentent in de tuin, de Chapiteau, is ons een raadsel. We zagen de Londenaars twee jaar geleden al aan het werk in Leffinge en toen al schudden we het hoofd. Nu kwamen ze met een voller geluid aanzetten met een extra bandlid maar het klonk zoals in de opmerkingen die rond ons geponeerd werden: “Gilla Band van den Aldi”. Famous was precies toch niet zo fameus. In dezelfde tent verving helemaal aan het eind van de debatten James Holden de afzeggers BEAK>. Deze elektronica-gigant had een kornuit mee op tamtam maar zoveel tamtam diende er van Holdens set niet te worden gemaakt.
Psychedelisch was het zeker, en absoluut ook in balans met het tafellaken van grootmoeder dat onder zijn apparatuur gedrapeerd lag en uiteindelijk veel goedkoper is dan een backdrop. We werden net als naar schatting 70% van het festival richting Orangerie gezogen wat resulteerde in een wachtrij tot voorbij de ingang van de Rotonde.
En dat allemaal omdat niemand iets wilde missen van één van de hypes van het moment: Bar Italia. Deze Londenaars brachten vorig jaar 2 albums uit, Tracy Denim en The Twits maar konden wat ons betreft na passages in Leffinge en Trix hun status van boeiende indierockers nog niet wettigen.
Onze vrees werd bewaarheid. Sam Fenton en Jezmi Tarik Fehmi deden hun stinkende best en er kon weinig afgedongen worden op hun gitaarpartijen maar het optreden ademde de grandeur uit van een band die plots te groot geworden is en op stadionrock gerichte nummers van alle finesse ontdeed. Zangeres Nina Cristante liet een heel optreden bewonderen hoe sensueel ze kan dansen en velen waren wellicht jaloers op haar prachtige benen, maar het belangrijkste ontbrak. Nina was zelden toonvast en is gewoon geen goede zangeres. Het pleit voor haar dat beide gitaristen en achtergrondzangers er nog minder van bakten. Jezmi wauwelde gewoon door de micro.
Het werd allemaal een beetje pijnlijk geïllustreerd in een jengelende lo-fi-rocker uit The Twits als Real House Wibes (met “b” effectief) die op plaat heerlijk klinkt maar de finesse op Les Nuits zoek raakte door teveel gitaar en onvoldoende zangpotentieel in alle gelederen. En natuurlijk is Punkt een heerlijk nummer. We zaten op die kwaliteit te wachten in de hoop dat het slot de set nog over de streep kon trekken, maar zelfs deze naar Pinback hunkerende rocker was daartoe niet meer in staat. Het werd in de finale wel beter genietbaar en we maakten ons de bedenking dat de band gewoon te hard haar best deed om een weergaloos concert te spelen. Teveel druk is nooit goed. Dit is een gemakkelijke knipoog naar Glory Hunter in de finale dat de veelzijdigheid van de band op plaat op een podium onvoldoende kon benaderen. De echte fans zetten het wel op een ‘moshen’ en zullen ons tegenspreken maar de band heette vanavond Barslecht Italia. En alsof dat nog niet erg genoeg was, hebben we hierdoor nog Nah gemist ook.
Het goede nieuws is dat de rest van het programma wel kon bekoren. Neem bijvoorbeeld Lou K, rond drie uur in de namiddag in de rotonde. Dit trio, gevormd rond opperLou Lucie Lefauconnier, bracht potige indierock met veel drang naar Courtney Love en Anna Calvi. De tekstmatig beklijvende nummers werden steevast van een donkere spanningsboog voorzien en Lucie liet zich van haar beste kant zien als zangeres en podiumdier. Het werd dat soort optreden waarbij je constant – op een leuke manier – op je ongemak was want Lou K bleef de onvoorspelbaarheid zelve. Vaak vonden we dit gepaard gaan met inboeten aan kwaliteit. Soms was het een te grote drang naar performance.
Een nummer als Contrôle Des Corps was natuurlijk wel de heerlijke ‘rrriot girl’ punk die haar zo interessant maakt als artiest. Ook proza paste in haar oeuvre zoals in het nummer dat ze schreef toen ze op de bus een meisje zag met striemen op de armen en ze de spijt van haar er niet te hebben over aangesproken omzette in een beklijvend liedje. Het was een nummer waarbij bassiste Raphaële Germser en drumster Audrey Dechèvre even werkloos konden toekijken hoe Lucie haar duivels ontbond.
Op een bepaald moment in de set liet Lucie de vampier in zich los en beet ze nepbloed stuk waardoor plots bloed uit haar mond sijpelde. Gecombineerd met dramatische gitaarbewegingen gaf dit een extra pigment aan een spannend optreden. Lou K was dik oké!
Twee uur later stond Mandy, Indiana op het hoofdpodium een erg gesmaakt optreden te verzorgen. Met haar drie kompanen en een rookmachine werd de tent in mysterie gehuld en de dampende podiumprésence van de Française zorgde voor een opgefokt sfeertje.
Zangeres Valentine Caulfield is Parisienne en ondervond enorme problemen om in navolging van Lambrini Girls op het podium te blijven. De overdreven grote frontstage vormde voor de meeste artiesten geen onoverkomelijke hindernis om show te verkopen tussen de fans en wie weet toekomstige fans. Lilly Macieira van Lambrini Girls stond bij ons tijdens het optreden en ze vertelde dat Valentine een goeie vriendin is. Dat bleek meermaals want Valentine kwam haar vaak opzoeken voor een ritmische of rituele dans.
Ze zingt in het Frans maar haar bandleden zijn Britten die laveren tussen Berlijn en Manchester. De imposante Simon Catling op de keyboards werd op het podium vergezeld door drummer Alex Macdougall en gitarist Scott Fair. De naam van de band is overigens afgeleid van de stad Gary, Indiana maar Mandy bekt vlotter. Ze kwamen hun plaat I’ve Seen A Way voorstellen en die klinkt net als het optreden opzwepend en soms vrij lastig verteerbaar, maar wel steevast erg boeiend. Misschien wel logisch want ze is grotendeels in een kelder en een nabijgelegen crypte opgenomen.
The Driving Rain klonk als een ongekuiste Air met dank aan de metalen voice overs. Injury Detail is dan weer de perfecte weerspiegeling van het opwindende aan la Caulfield. Pompende en zelfs opruiende beats met vette bassen deden de tent bol staan van opwinding. Terwijl de band haar ding deed, kreeg Valentine een vrijgeleide om la grande folie in een soort duivelsuitdrijving te etaleren.
Pinking Shears klonk heerlijk groovy met de “je suis fatigué” tekst er overheen gegoten en heeft als veel van de songs een ‘over mijn lijk’ mentaliteit. Pitchfork gaf het album een hoge score van 8.3. Heerlijke ontdekking en niet aarzelen als je de naam ziet passeren op een concertkalender in je buurt.
De eerste grote file aan de ingang van de rotonde kon rond 5 uur in de namiddag al naar de verkeerstoren geseind worden voor het optreden van BigIBrave uit Canada. Het gloednieuwe album van het viertal heet toepasselijk A Chaos Of Flowers en we kunnen hun stijl situeren in het donkere spectrum van Sunn O))) met een brij kwistige black metal waarbij de Canadese roots invloeden van Godspeed You! Black Emperor verraadden. En dit schrijven we niet met plezier want Bryan Adams is veel korter om naar te verwijzen maar gelukkig klonken de grote dapperlingen niet als de man die de “sunn O))) of 69” schreef….. Wie nog kan volgen, lees gerust verder.
Het viertal klutste de wall of sound nog wat verder dooreen met een geut sludge metal en strijkstokken en versterkers werden rijkelijk benut om de stevige gitaren een Tupolev-impact te geven. Het zijn dat soort composities waarvan je te midden van het derde nummer denkt dat er weinig variatie om de hoek zal komen loeren, maar iedereen bleef terecht geboeid toekijken want we hoorden nog nooit zulke geweldenaars op dit soort raadselachtig mooie wijze tekeer gaan. Denk aan de cool en beroepsernst van Divide And Dissolve en laat je volledig meeslepen door BigIBrave.
Bij Loverman wisten we natuurlijk meteen welk showmanvlees we in de kuip hadden.
De crooner in James De Graef opende het optreden en het overheerlijke Call Me Your Loverman is voor Daisy, het alter ego van Femke Fredrix. Trots als een pauw en perfect in balans op één been laverend sprong hij van monitor naar dranghekkens zonder voeling met het publiek te verliezen. Heel straffe kost en Tinderly was daarvan de perfecte blauwdruk. James is een begenadigd zanger en kan met 1 gitaar, een backing track en gewoon zijn charmante persoonlijkheid elke zaal aan, dus een tent vormt zeker geen probleem.
Een uitstapje in het publiek is een soort tweede natuur, al jarenlang sinds zijn Shht-periode. Het publiek laten meezingen met twee zinnetjes in een weliswaar nodeloos lang uitgesponnen slotkwartier zorgde voor veel hilariteit en ondanks het beperkt aantal nummers was het optreden voor iedereen heerlijk ontwapenend. En we zagen alleen lachende gezichten, en daar draait het uiteindelijk allemaal om. Ten andere, is hij de Loverman of is hij het niet?
We zijn aanbeland aan de top 5 van het festival met de laatavondvertoning in de Orangerie van Deena Abdelwahed.
Het dient gezegd, we dachten toch zowat alles al te hebben gehoord maar wat de Tunesische dj en producer tegen een psychedelische maar erg sfeervolle videoprojectie op een bomvolle zaal losliet vonden we heel innoverend. Arabische muziek associeerden we nog nooit met boeiende techno, diepe bassen en electro beats op een bedje van draaitafels en een sitar.
The Key To The Exit van het vorig jaar verschenen Jbal Rrsas was één van de meest tot de verbeelding sprekende elektronische parels die we in jaren gehoord hadden. De Oosterse toets gaf in die mate een upgrade dat we onmogelijk konden blijven stilstaan en droomden van een buikdanseres die verkoeling bracht in een snikhete woestijn.
Naive combineerde dan DJ Shadow met Aphex Twin terwijl Arabische teksten tegen een noise achtergrond voor chaos zorgden. De heerlijke breakbeats lieten een set lang veel variatie en virtuositeit horen. Ze vormde een duo en draaide zelf naarstig aan tal van knopjes. Het zag er subliem uit en zo klonk het tevens.
Violence For Free liet meerdere totaal verschillende nummers en beatsnelheden tot één boeiende song versmelten. De psychedelica van het ambient nummer Six As Oil deed ons heel goed begrijpen waarom Dame Area fan is. Deena serveerde Oosterse kost alsof we het al jaren bij onze topgerechtjes noteerden. En op dat gebied zijn we niet zo gemakkelijk, althans dat hebben we van horen zeggen.
Op het uur dat de Britten ‘afternoon tea scones’ verorberen in God’s Country werd een niets ontziend trio losgelaten op het grote podium van de Chapiteau.
Lambrini Girls brachten hun shit en retestrakke punk voor het eerst naar de Botanique en Phoebe Lunny en Lilly Macieira waren in bloedvorm en gaven er meteen een flinke lap op. Openingszin “Who’s ready to fuck” werd op luid gejuich onthaald en de vonk sloeg meteen over, al van bij Big Dick Energy. Bij Phoebe moet het stilaan een vorm van perfect aanvoelen zijn welke snaar ze bij het publiek moet aanraken om te weten wanneer een sitdown succes gaat hebben, wanneer de zee moet splijten en een wall of death op zijn plaats is.
Oudjes – ondertussen toch – als Help Me I’m Gay en het razende Lads, Lads, Lads zorgden voor een kolkende massa en een knotsgekke moshpit. Nieuwtjes Body Of Mine en de gigantische ‘up yours’ In God’s Country aan het adres van alle overheden ter wereld die de Palestina-zaak niet dienen werden gevierd als waren het volksliederen. Het hoogtepunt was ongetwijfeld Mr. Lovebomb en de traditionele troonsbestijging waarbij Phoebe zich met een doodsmak in het publiek liet vallen. Ooit komt dit niet goed, maar dit neemt ze er vooralsnog gewoon bij.
Ondertussen was Lilly op het podium de ene na de andere heerlijke basriff aan het spelen, en was Phoebe al in lingerie uitgedost. Het leek deze keer dure lingerie te zijn, dus kunnen we aan de hand van lingeriemerken misschien het succes van het duo afmeten.
De traditionele halve liter bier op het podium en de opgestoken middenvingers blijven platgetreden maar o zo leuke ‘anti establishment statements’ en het moeten maar zo geen toffe meiden zijn. JK Rowling werd bij Terf Wars nog een keer aan de schandpaal genageld en Lilly mocht dan op overtuigende wijze de inleiding voor haar rekening nemen van Boys In A Band.
Luister naar iemand die je hulp nodig heeft en het gevoel heeft niet gehoord te worden, als minderheid of gewoon als vrouw in een door mannen gedomineerde muzieksector. De traditionele afsluiter Craig David / Lambrini Girls mashup deed de energiemeter in de tent helemaal tilt slaan en het was een mirakel dat iedereen heelhuids uit de finale moshpit was geraakt.
Lambrini Girls doen altijd hetzelfde maar als het goed raak is, dan zijn ze de beste live band ter wereld. Big dick energy for sure!
Van de drie bands die ons het meest omverbliezen speelden er twee op de middag en waren gewoon de eerste twee groepen die we aan het werk zagen. Daar gaat elke theorie over headliners. De line-up omdraaien zou best een goed manoeuvre geweest zijn. En manoeuvres voerde zangeres en toetseniste Éliane Viens-Synnott van het Franstalig Canadese La Sécurité in overvloed uit. Dit artpunk-kwintet uit Montréal gooide hoge ogen in Le Chapiteau en voor de band was het aangenaam in hun moedertaal verstaanbaar te zijn.
Het is een collectief dat ruwe edelstenen verzamelde in andere bands. Bassist Félix Bélisle week nauwelijks van Élianes zijde en rechts hadden we een vergelijkbare tandem op gitaar en synthesizer.
Laurence-Anne en Melissa Di Menna zorgden voor een heerlijk strak maar steevast opzwepend geluid. Drummer Kenny Smith droeg 2 soorten duikbrillen, we weten nog steeds niet waarom. Akkoord er werd regen voorspeld, maar op dat moment was het nog behaaglijk warm en relatief zonnig.
Muzikaal hoorden we overlappingen met de B52’s van veertig jaar geleden, maar zeker ook met La Femme. Meerstemmige dansbare knotsgekke patronen werden gevormd en de plaat Stay Safe! Kwam uitgebreid aan bod. En nu we toch met bandnamen aan het smijten zijn… wat dacht je van La Sécurité klinkt als Gustaf – de punkband uit L.A. – in een sexy Khruangbin-kleedje.
Luister maar eens naar het onweerstaanbare Dis-Moi. Vooraan in de set klonk Serpent al lekker venijnig met LCD Soundsystem-grooves in de aanbieding en gaat over overweldigende vriendschappen. Kan best zijn maar wij vonden de Canadezen met de heerlijke Instagram-naam “La Sécurité Avant Tout” over de hele lijn overweldigend en ontwapenend.
Hoekige Gang Of Four-riffs brachten de tentgangers in een Suspens-modus. “I don’t want your opinion/ I will take the space that I need to move around as I please”, klonk het in topper Hot Topic waarin de baslijn en de drums elkaar opjutten en Éliane flink dansend tekeer ging. Beestachtig originele postpunk deed ons beseffen dat we met een grootse band in wording te maken hadden. “Thank you very much, I don’t care, I’m not gonna stop”. Nochtans, veiligheid boven alles!
De volgende band opende de Rotonde en deed ons stijl achterover slaan van opperste verbazing.
Vier vrouwen, afkomstig uit Rusland, deden iets geweldig onder de naam Lucidvox. Vrij vertaald zijn dit stemmen die helder van geest zijn. Nadya Samodurova (drums), Anna Moskvitina (bas), Alina Evseeva (zang) en Galla Gintovt (gitaar) brachten een erg originele blend van alternatieve folk en psychedelische krautrock. Prachtige belichting, coole dames en razend interessante songs zorgden voor een subliem optreden. Het deed denken aan The New Eves maar het klonk meer Kim Gordon dan Pavement en was dus allesbehalve licht verteerbaar.
De band tussen de vier Russinnen moet onwrikbaar sterk zijn want ze konden sinds 2019 niet meer touren en hun eerste tour sinds ‘forever’ bracht hen voor het eerst in ons land. Waarom hoor ik je denken? In 2020 veegden virussen (geen virussinnen….) artistieke ambities van de muziekmat en die miserie sleepte 2 jaar aan en dan besloot één of ander staatshoofd om een oorlog met Oekraïne te beginnen.
Waar het Westen aanvankelijk Russische artiesten en sportlui weerde, kwam het besef dat veel artiesten daar vluchtten omwille van het regime en de onmogelijkheid hun kunst nog vrij te beoefenen. Lucidvox zijn er de meiden niet naar om alleen liedjes over groen gras te schrijven. Kate NV is ook naar de States gevlucht om die reden. Terecht want zo kreeg Sasha Skochilenko als Russische artiest een rekening van 7 jaar cel gepresenteerd.
Nadya en Anna vluchtten samen naar Servië, Alina naar Tel Aviv en Galla trok naar Duitsland met man en kindjes. Probeer in die omstandigheden dan maar eens de moed op te brengen nog af te spreken om samen muziek te maken.
Wat er overblijft? Wel, ze blikten in november een plaat in en die heet toepasselijk That’s What Remained. Het resultaat klonk hoe dan ook opwindend en doordrongen van emoties. We zijn er in geslaagd de setlist te bemachtigen van hun eerste optreden in ons land. Het is een uniek exemplaar en volledig in het Russisch opgesteld. Nummers van de voorganger We Are kregen ook een plekje in de Rotonde.
Zo klonk Knife / нож verdacht veel als Bo Ningen en dat was natuurlijk goed nieuws. Naar hysterische metal hunkerende noise met meer weerhaken dan gemiddeld hadden we niet meteen zien aankomen.
Runaway / беглец etaleerde dan weer de grote drang naar variatie. Alina haalde hier hoog uit en dit was bedaarde krautrock zoals we die nog nooit gehoord hebben. We kunnen ons geen band herinneren die zulke speciale plotwendingen serveerde in een explosieve maar schitterende cocktail van moeilijke genres. Zelfs een dwarsfluit past in het geserveerde plaatje.
There Ahead / там впереди werd al diep in de finale gespeeld en was één van de parels van de nieuwe plaat. Aanzwellend als een Swans in grootse doen kwam het nummer stevig binnen. Percussie, blaasinstrumenten en hemelse harmonieën streelden een stevige noisy achtergrond.
Naidiya / Найдия klonk atypisch en gelaagd complex met veel gevoel voor drama. Nadya, Anna, Alina en Galla klonken innovatief, origineel en erg gevarieerd. Hopelijk blijven ze de energie vinden elkaar op te zoeken om geniale kunst te maken en ermee door onze contreien te touren.
Rond de klok van 7 stond een steeds groter wordende wachtrij te popelen om de Rotonde binnen te mogen voor wat de sensatie van de dag zou blijken te zijn.
We hadden Drahla al grote sier zien maken op Grauzone in februari, nu leken de nieuwe songs nog beter gerodeerd en vlogen de vonken er ongenadig af. Het album Angeltape is kakelvers en het kwartet begon er aan met Under The Glass. Je hoorde een warm aanzwellend geluid dat plots met atypische bas- en gitaarduels en de sensuele onderkoelde stem van Luciel Brown tot een uniek postpunkgeluid van de toekomst werd opgezweept. Geen saxofoon op het podium vandaag, maar eigenlijk hebben we die niet gemist.
Zigzag was ook van de Gang Of Four-hoekigheid en de songs namen telkens een heerlijke wending eens de baslijn van Rob Riggs aan zet was. Zijn meesterlijke licks vormden steevast het sein voor Lou Brown om vol gas en erg overtuigend de nummers te laten ontsporen.
Luciel is een grandcru frontvrouw die geen wilde capriolen of een kort rokje nodig heeft maar tevreden is met baggy pants en een klakske. We hielden met zijn allen van haar. Talking Radiance opende verrassend groovy en zomers om dan op zijn Primus de ene na de andere tempowissel te etaleren. Riggs vatte op een tijdspanne van nog geen 50 minuten het hele oeuvre van Simon Gallup samen en we hoorden in het totaal verschillende derde deel van dit nummer The Breeders op hun best, met extra gitaar voor de sfeer en de gezelligheid.
Second Rhythm kan gerust meedingen naar de titel song van het jaar want niets klonk vandaag heerlijker dan de solo zang van Lou die plots een muur van riffs en drumroffels deed losbarsten. Het nummer zelf mondde verder uit in een waanzinnige trip in de stijl van Give Me It van jawel The Cure. Default Parody was op Grauzone ook al zo een knaller vanjewelste en ook in de Botanique werden de early eighties met gouden pen herschreven.
Diep in de finale zat ook nog de uppercut genaamd Grief In Phantasia. Het pretpark zal er blij mee zijn, want ze kregen er gratis en voor niets een extra rollercoaster bij. Drahla speelde dat soort concert waarbij niemand het ook maar in zijn of haar hoofd haalde een pint of pak friet te halen want het grootste gehalte ‘fomo’ op All Access kunnen we zonder drahla aan Lou & Co opdragen.
Qua sfeer en volkstoeloop kunnen we onomwonden stellen dat het publiek enthousiast reageerde op de eerste All Access-dag. Het bleek ondanks de herfstwolken een totale festivalervaring die het magische potentieel van de Botanique site uitvergroot. Een succesverhaal dat de weg wijst naar de toekomst van Les Nuits…
Instagramlinks van de bands en het festival:
BIG|BRAVE – DEENA ABDELWAHED – DRAHLA – LAMBRINI GIRLS – LA SÉCURITÉ – LOU K – LUCIDVOX – LOVERMAN – MANDY, INDIANA – LES NUITS