Rock Herk bestaat 35 jaar en dat vieren ze alleen maar zoals ze dat in Limburg kunnen, met een uitverkocht festival (iedere dag goed voor 9000 bezoekers), liters bier en veel Belgisch, alternatief talent! Wij van Luminous Dash gingen twee dagen mee in de festiviteiten verspreid over drie podia (Main,Club,Street) en zagen wat we al langer wisten: dj’s zijn voor even, rock’n roll is voor altijd!
Dag 1: Vrijdag 14 juli ’17
Omdat onze goede vriend (NMBS) ons alweer eens in de steek liet moesten we verstek geven voor de eerste twee bands, maar bestaat er iets beter dan je festival te beginnen met Equal Idiots? Deze twee heren(Thibault Christiaensen op gitaar/ Pieter Bruurs op drums) uit de Kempen die naar eigenzeggen niets doen buiten ‘bier drinken en kut roepen’ gaven 40 minuten letterlijk alles wat in hun lijf zat en dat had het publiek duidelijk ook goed begrepen. Een -voor het vroege uur- goed volgelopen Main-tent liet zich maar al te graag meeslepen in de garagepunk die deze naar elkaar spuwende (letterlijk) heren brachten. Met Hippie Man vroeg in hun set konden we voor de eerste keer al eens stevig onze dansbenen boven halen. Niet veel later volgde meteen al Salmon Pink, het nummer waar het duo vorig jaar de wedstrijd De Nieuwe Lichting van Studio Brussel mee won. Als je buiten je “retestrakke” set daarnaast ook nog de beste cover van het moment kan spelen Ca Plane Pour Moi van Plastic Bertrand en een hit hebt genaamd Put My Head In The Ground die vijf weken (u leest het goed!) op nummer één heeft gestaan in De Afrekening, dan weetje hoe de toekomst van Equal Idiots eruit zal zien, meer dan groots!
Met Gallops op de Street (geen podium en instrumenten in openlucht) kregen we een band met een rosse frontman die ons wat deed denken aan La Jungle. Deze band uit Wales met elektronische, experimentele gitaarnummers bracht ons een twintigtal minuten in een soort trance met hun lang uitlopende nummers, ideaal dus om onze frisse pinten bij op te drinken, en ons even over te geven aan de meeslepende muziek voor we afzakten naar de Club iets verderop.
In de Club kregen we een eerste hoogtepunt van Rock Herk en die was weggelegd voor -de misschien nog niet echt gekende mannen van- Double Veterans. Het Belgische trio –zonder bas- dat een psychedelische versie van garagerock brengt deed al meerdere grotere festivals aan(Dour, Pukkelpop, Groezrock,…), ervaring zat dus. Lee Swinnen en co begonnen meteen met het aanstekelijke nummer Leave Me Alone –wat een zalige intro- waardoor het nog geen half nummer duurde of we zagen al iemand crowdsurfen door de Club. Als je eens wil weten hoe een schurende set van 50 minuten met catchy refreinen klinkt, raden wij aan om Double Veterans eens te gaan bekijken. Als je nummers zoals DOWW, Cocktail -een hit dat nog steeds niet op de radio komt…-, Messenger Dead Message Alive -Zeven minuten oor orgasme- en Strange Girl als afsluiter in je set kunt steken ben je gewoon een wereldband, simpel is dat.
Even uitblazen na al die stomende moshpits daar hadden we wel nood aan en dat kregen we ook bij Tout va Bien. Rustige, elektronische popnummers kregen we te horen een héél veel schoon volk voor het podium kregen we te zien(Van Gestel trekt duidelijk aan…). Met Queen Of Sheeba en Goodbye had een enthousiaste Jan-Wouter Van Gestel daarnaast ook nog twee goede hits, maar veel meer viel er ook niet te beleven tijdens zijn set.
Op naar het optreden waar we misschien wel het meest hebben naar uitgekeken op Rock Herk en dat was Brutus. Frontvrouw Stefanie Mannaerts op drum en vocals –met t-shirt van Terror en witte haarband- betrad het podium zoals altijd met haar twee kompanen, Stijn Vanhoegaerden (gitaar) en Peter Mulder (bas). Wat we verwachten kregen we ook van Brutus. Een super strakke set waar je niks kan op aanmerken, maar we misten toch ergens dat ‘woow-gevoel’. Lag het misschien aan de vermoeide stem van Mannaerts? 50 minuten hadden we het gevoel of haar stem ieder moment kon breken… zelfs het gekende voorlaatste nummer All Along kwam er precies net niet krachtig genoeg uit. Maar goed, Brutus was strakker dan het tentzeil van de Club gespannen stond en het publiek stond tot ver buiten de tent aandachtig te luisteren dus er zijn ergere dingen in het leven. Even tijd voor een frisse pint en we keken van buiten de Club naar Deez Nuts, het publiek gaf zich volledig –veel mensen met t-shirt van deze band- en fans zongen naar hartenlust mee met deze hardcore/punk band. Best cool om te zien dat een fan bijna even goed kon brullen in de micro als zanger JJ Peters, vette show dus!
Met Millionaire van Limburger Tim Vanhamel was het plots al tijd voor de eerste headliner van de avond. En wat voor een set was me dat ons! Nu haten we het om overhypte reviews met vijf sterren te lezen in de betere kranten, maar nu kunnen we ze moeilijk ongelijk geven. Wat Vanhamel een uur lang te bieden had samen met zijn vijf medebandleden was van een niveau dat ons petje te boven ging. De set bleef maar in stijgende lijn gaat met nummers als I’m on a high, I’m Not Who You Think You Are en Busy Man -zalige dancemoves van Vanhamel- maar dat was niets in vergelijking met voorlaatste nummer Champagne. Letterlijk alles en iedereen hing aan Vanhamel zijn lippen en daar kon het showbeest duidelijk mee overweg. Beste show van het jaar gezien? Het zal alleszins niet veel schelen! Daarna kwam nog Channel Zero in de Club maar buiten Help was er niet veel positief over hun set te zeggen en daarom sparen we liever onze helden dan ze voor één set door het slijk te halen. Dus gingen we maar feesten in de Maintent en dronken net iets teveel pinten dan dat voor ons goed waren.
Zaterdag 15 juli ’17
Wat is er beter dan met een lichte kater naar de blues rockers van Jacle Bow te kijken? Niets lijkt ons. Met vijf retro tv’s hadden ze ook wel een cool decor opgesteld in de Main-tent. Frontman Jonas Bastijns was daarnaast ook nog eens een aanstekelijke frontman en met twee hitjes als Suit Yourself en Rightless konden we onze dansbenen al niet meer stilhouden.
Iets totaal anders kregen we met Nah op de zo fijne Street-locatie. Nah was een drummer helemaal op zichzelf met jazzafricabeats -noise zat er ook zeker in- die ons soms zelfs deed denken aan Nick Murphy. Het publiek ging volledig mee in de vibe die deze man uit Philadelphia meebracht en hij toonde daarom maar zijn liefde terug door iemand van het publiek spontaan te knuffelen midden in zijn set, mooi is dat! Daarna was het weer tijd voor wat Belgisch talent en dat kregen we met The Black Heart Rebellion uit Gent in de Club. Bezwerende intro met mandoline kon ons alvast bekoren en de meeslepende stukken van de band nog veel meer. Daarnaast had je nog de grauwe stem van Pieter Uyttenhove die je volledig onderdompelde in een wereld van duisternis, woede en haat. Heerlijk zo vroeg op de middag, waar Rock Herk nog eens mee aantoont dat ze moeilijk in hokjes te plaatsen zijn.
We haasten ons snel terug naar de Maintent want daar stond Whispering Sons al klaar. Deze winnaar van Humo’s Rock Rally 2016 met hun postpunkmuziek zijn gewoon dé Belgische hoop op een internationale doorbraak, al zeggen we het zelf. Wat Fenne Kuppens en co 40 minuten op een podium brengen is van een niveau waar meerdere band jaloers op mag zijn. We lieten ons dan ook volledig meeslepen –meestal met de ogen dicht- door de duistere stem van Kuppens -als enige met een witte blouse, de rest van de band volledig in het zwart- en de metaalachtige geluiden met goede refreinen die haar band voorbracht. Klasse, pure klasse waar onze haren nog steeds van gaan rechtstaan als we er aan terug denken.
Na alweer een pintje aan de bar was het tijd voor iets luchtiger en dat kregen we met Meuris. Alhoewel, echt luchtige muziek kan je dat nu ook weer niet noemen. We beschrijven Meuris wel eens als de anarchistische Nederlandstalige zanger die meer energie heeft dan ons moeder in haar midlife met een streepje coke. En zo doet hij zich ook graag voor. De show zit dan ook steengoed ineen en Limburgers zijn heel trots op Meuris -terecht ook-. Met nummers als Van God Los en en Arme Joe (ja, die cover van Will Tura…) zongen we maar al te graag mee. Top optreden!
Met Oathbreaker uit West-Vlaanderen kregen we het duisterste optreden van Rock Herk 2017. Vijftig minuten in trance met meeslepende nummers zoals 10:56/ Second son of R daar wilden wij wel voor tekenen en dat kregen we ook. De show stond er en het publiek genoot duidelijk ook, heerlijk.
Op naar eerste headliner van de avond alweer en die was voor Warhaus. Frontman Maarten Devoldere zag er voor een keer echt gezond en gelukkig uit in zijn lange zwarte jas, en dat merkte je ook aan het optreden. Devoldere had er duidelijk zin in en het publiek –tot ver buiten de tent aan het luisteren- gaf hem ook wat hij wilde, ze dansten op zijn jaren ’60 geluid. -misschien zat Sylvie Kreusch die op de achtergrond stond te dansen en te zingen daar ook wel voor iets tussen…- Maar goed, met The Good lie vroeg in de set, Against the rich –hoogtepunt van de show- en I’m not him als afsluiter pak je gewoon een publiek in. Zeker als je even contact maakt met je fans op de eerste rijen. Daarom een vraag aan Maarten, Balthazar die andere band van je, hoeft dat wel nog?
Een festival afsluiten op een zaterdag het is niet voor iedere band weggelegd maar dat The Black Box Revelation zo iets kunnen is na zaterdag wel duidelijk geworden. We kunnen ons niet meer herinneren hoeveel hits Jan Paternoster en Dries Van Dijck gespeeld hebben want iedere nummer dat ze speelden was er simpelweg gewoon één. Als we dan toch enkele uitschieters moeten kiezen zal dat wel het vrij recent uitgebrachte War Horse zijn – het publiek ging meer dan wild-, My Perception en afsluiter –welk nummer anders?- Set Your Head On Fire, woorden schieten ons gewoon te kort hoe goed die show ineenzat. Pure klasse, en niets beter om een festival mee afsluiten.
Daarna gingen we nog een tijdje door op de schijven die het dj-duo The Whatevers speelden.
Rock Herk het was een alternatieve beleving die we vanaf nu nooit meer willen missen, zo simpel kan het zijn in het leven.