Een Limburgse singer-songwriter, toegankelijke sax-improvisaties en pompende elektronische beats, drum shuffles, electropunk met een diepe bas die zijn neus niet ophaalt voor een Suicide-drive en lo-fi pop waarin zowel de lo-fi als de pop voldoende uitgelicht wordt.
Deze week allemaal te ontdekken in onze Luminous Belge. Artiesten van dienst zijn Sevens, Bobbi Lu, Borokov Borokov, Nel & JP en Seamen.
Nadat Sevens in 2021 één van de winnaars werd van de Sound Track muziekwedstrijd (Limburg) bracht hij datzelfde jaar zijn debuutep uit. Hij mocht toen het voorprogramma verzorgen van Chet Faker en Chuki Beats.
Deze Limburgse singer-songwriter laat zich inspireren door crooners als Chet Baker en Frank Sinatra, maar ook door soulpioniers als Bill Withers en D’Angelo en hedendaagse artiesten als Frank Ocean, Kendrick Lamar en James Blake. Het zorgt ervoor dat zijn sound een mooie combinatie is van retro en eigentijdse muziek.
Komende winter verschijnt de debuutplaat van Sevens waar Bloom nog een zalig voorsmaakje van is. Het nummer gaat over de complexiteit van liefde en groei, waarbij een delicate balans wordt onderzocht tussen het koesteren van de relatie terwijl beide partners zich individueel kunnen ontplooien. Het is een warme, soulvolle track met een sensuele Marvin Gaye vibe die Sevens combineert met een groovy Frank Ocean-sfeer en dat is een top combinatie. Sevens heeft een eigen, internationaal geluid wat betekent dat deze kerel wel eens heel snel zou kunnen doorbreken.
Dat hard werken soms loont, bewijst Borokov Borokov. Ondertussen heeft het collectief zes albums op zijn naam staan. Wat begon als Nederlandstalige underground surrealistische indie-disco – of zoiets – leverde heel wat fijne platen op als Eerlijk Delen of LOSBOLLEN.
De band kreeg hun goede reputatie niet alleen van het publiek, maar ook van bevriende artiesten, waardoor samenwerkingen volgden met mensen als Charlotte Adigéry, Mathieu Terryn en Fenne Kuppens. Dat Borokov Borokov buiten de Vlaamse grenzen wilde en kon doorstoten, was geen geheim. In het Engels zingen dan maar! Het was wel even wennen aan het album Potato, maar Boris Van den Eynden en Noah Melis weten maar al te goed waarmee ze bezig zijn, zonder hun huismerk, een mix van stijlen – te veel om op te noemen – op te geven.
Typisch aan Borokov Borokov blijft nog steeds dat ze keer op keer nummers schrijven waarvan je aan het dansen gaat, zelfs al heb je de meest luie kont van de wereld. De nieuwe single Evil Jazzzzz at Borokov Borokov’s House die ontstond uit een spontane backstage jamsessie met Brik Tu-Tok op de Gentse Feesten, is daar weer een prachtvoorbeeld van. Toegankelijke sax-improvisaties en pompende elektronische beats vormen het hart van dit onweerstaanbare nummer dat ongewild een heel hoog Soulwax-geluid laat horen. Altijd een voordeel, denken we dan!
Ze heeft al een paar singles uitgebracht. Ze heeft in het voorprogramma van Eefje de Visser gespeeld. En dat is goed denkbaar, want als Bobbi Lu Nederlandstalige teksten zou schrijven, zou ze qua stijl nog dichter in de buurt komen van mevrouw de Visser of haar achtergrondzangeres en danseres Meis. Maar ze is geboren als Lucy Ryan in Engeland en misschien zingt ze daarom in haar moedertaal.
Maar wacht! We moeten terugkijken naar de oudere singles. De gitaaraanvallen op Pretty Planet. De vocale en klankmatige speelsheid van Metapwhore, dat toch een popsong wordt. De pianoballad Tall Now, die overgaat in een electrogekte. Bobbi Lu maakt het je niet gemakkelijk. Maar als je je met haar inlaat, ontdek je meer dan bij veel andere muzikanten. Er is ook Vacuum, dat begint met een folkgitaar en dan overgaat in een elektronische 6/8 beat. Allemaal de moeite waard om te ontdekken.
Laten we verder gaan met Future Shock. Het begint met een intro die wordt gekenmerkt door drum shuffles waaruit een synthlijn zich een weg naar buiten baant. Dit wordt gevolgd door een minuut of twee pop voordat de beat wordt onderbroken door een dialoog en electrochaos, waarna de pop weer oppakt. Elke andere muzikant zou een poppy refrein in het midden van het nummer hebben gezet, Bobbi Lu onderbreekt het nummer en de dancebeat en laat een man en een vrouw aan het woord. Als dat niet erg cool is, wat dan wel?
Met haar vorige singles en Future Shock bewijst Bobbi Lu dat ze ideeën heeft. Ideeën die het nummer niet verpesten. Ze is niet zo dromerig in haar optreden als Eefje de Visser. Zij is de vrouw die niet vergeten is haar ochtendwekker te zetten. Ze is zelfs klaarwakker.
Trouwe lezers, en daar hoor jij bij, weten ondertussen dat Luminous Dash-redactrice Nel Mertens sinds een paar jaar muzikaal actief is met JP De Brabander als Nel & JP. Kwestie van het eenvoudig te houden.
“Zo is het natuurlijk makkelijk om positieve recensies te scoren bij Luminous Dash”, horen we je denken. Toch is dit artikeltje meer dan zo maar wat lief zijn voor elkaar. Marcel Vanthilt – toch niet de eerste beste – beloonde hun debuutsingle Zelfbeeld Van Denaldie namelijk met een vijfde plaats in zijn eindejaarslijstje van 2023 op Radio Willy. Kwestie van het ook eens van een ander te horen.
Nel Mertens, die voor de teksten zorgt, heeft haar liefde voor het duistere – en bij uitbreiding goth en aanverwanten – nooit onder stoelen of banken gestoken. Invloeden die je zowel op muzikaal als tekstueel vlak hoort, maar zonder te blijven trappelen in het verleden. Dat laatste is niet onbelangrijk, want het is net dát wat het duo relevant maakt.
Teksten in het Nederlands. Poëzie zonder dat het al te moeilijk wordt. Wel woorden waarover je nadenkt en die je geweten een schop geven, maar met minstens evenveel liefde als troost. Electropunk met een diepe bas die zijn neus niet ophaalt voor een Suicide-drive, terwijl de Aroma Di Amore-punk en de dansbaarheid van Vive La Fête nooit veraf zijn.
Op 28 november 2024 mogen we Nel & JP’s eerste gelijknamige album verwachten en het kleinood wordt op dezelfde dag voorgesteld in De Centrale met als support de Gentse postpunkformatie Fragment. Waarom niet?
Liedjes schrijven over iemand die je graag ziet, maar waarvan je eigenlijk weet dat de hartstocht van één kant komt. We doen het allemaal. Voor de ene houdt het op door wat te lallen onder de douche, anderen creëren met deze smart iets prachtigs. Zoals deze liefdesbrief van Seamen aan Betty – wie ze ook is – waarmee meteen één van de meest aangrijpende (en schone!) Belgische singles van dit jaar wordt afgeleverd.
Bij Seamen vind je geen stoere matrozen aan het roer – met zo’n naam zou het best kunnen – wel muzikanten die verdraaid goed weten waarmee ze bezig zijn. Het zou ons dan ook niet verbazen mocht de Betty in kwestie alsnog zwichten. Ten minste als ze een goede muzikale smaak heeft.
Lo-fi pop waarin zowel de lo-fi als de pop voldoende uitgelicht wordt. Voor de slechte verstaander: toegankelijk, maar kwalitatief! Een teder, breekbaar nummer vol heerlijke overdubs en waarin vooral de details het geheel afmaken zoals het subtiel zwevende gitaartje of de mijmerende synth. Denk aan wat Mercury Rev uit hun hoed zou toveren moesten ze iets New Order-achtigs doen. Zoiets…
Het blijft niet alleen bij deze single, want het duo – waarover we eigenlijk niks weten – heeft ondertussen reeds een plaat opgenomen met schoon volk als Eric Bosteels (Hooverphonic, Gorki, Yasmine, Raymond van het Groenewoud) of Alain Gevaert (dEUS, een miljoen andere bands en de nonkel van Trixie Whitley) die volgend jaar zal worden uitgebracht. Onnodig te zeggen dat we hier naar uitkijken.
