Lo Meulen, helaas een naam die de doorsnee Vlaming niets zegt. Wel sinds 1983 de vaste bassist van Aroma Di Amore. Hopelijk moeten we deze cultband niet meer voorstellen. Volgens de verhalen op het internet werden er van hun eerste single maar 75 exemplaren verkocht, maar jaren later waren ze wel goed voor klassiekers als Voor De Dood of Zij Is Blij. Hoewel een rinkelend belletje, toch bij de meeste Belpop- en newwavefans helaas nooit doorgebroken en steeds moeten ploeteren in de underground waar het naar het schijnt leuk vertoeven is.
Hetzelfde verhaal geldt voor de latere soloprojecten van Aroma Di Amore-leden. Zo is Gerry Vergult via ZOOL. en onlangs via diens alter ego Fred Angst op onze pagina’s, welverdiend een BV. Nu nog in de rest van de wereld, denk je dan. Hetzelfde kan gezegd worden over Lo Meulen.
Lo maakt het niet moeilijker dan het is: Lo Meulen is Lo Meulen. Met de hulp van Luka Maria die voor de vocals zorgt en wat gitaarwerk van Sam Pieter Janssens brengt hij onder eigen naam geregeld nieuw werk uit. Singles als Playground, Happy Song en In Het Bos werden op Luminous Dash uitgebreid in de bloemen gezet. En laten we dat met Litanie ook maar doen.
Ook al hebben we het al lang gehad met de rollende spierballen van de dictators van deze wereld, toch blijven de burgers nog volop het trieste gelag betalen. Overnachten in schuilkelders en het leed dat daarmee gepaard gaat. Litanie gaat over het gevoel van onmacht, woede en verdriet. Zelf omschrijft Lo het nummer als een hulpkreet om oorlogsgeweld te stoppen en om het uit ons hart en uit de wereld te bannen.
Hoe dat zich in muziek vertaalt? Heerlijk monotoon, want ook dat is kunst. Een beat die zichzelf steeds herhaalt, een elektrische gitaar die schatplichtig is aan Suicide en een tekst die alsmaar herhaald wordt. De boodschap kan dan ook niet krachtig genoeg zijn. De kans dat de oorlogstirannie hiermee eindigt, schatten we eerder gering in, gelukkig levert het alsnog een fijn plaatje op.