Persteksten… we horen er doorheen te ploegen zoals de hardwerkende en hard wrekende Vlamingen die we zijn. Wat we lezen in het promopraatje over Kate Davis is dat ze eigenlijk met “serieuze” muziek bezig was, vroeger en dus altijd lang geleden. Ze was een klassiek getrainde jazzmuzikante. Wij niet, want zij ging naar het conversatorium. Nee, wacht, convertiarum. Of nee, we krijgen dit goed hoor: conservatorium. Ja!
Davis (Oostkust, VS) leerde er viool en contrabas spelen en besloot, even plots als een blikseminslag, dat ze dat niet meer wilde en wat ze dan wel wilde? Het vergt moed en het afschudden van pijen om naar de wereld van zij-die-niet-naar-de-muziekschool geweest zijn te emigreren. Ze ging beneden haar stand en bereikte zo onze stand want hier houden we van rock-‘n-roll want de rest is te moeilijk en voor moeilijk zijn we te lui.
Monster Mash: uiteraard dachten we aan een cover van Bobby Pickett; sinds 1962 een aloude kraker op tochtige Halloweenavonden. Niks daarvan.
Dit is namelijk puur Amerikaanse powerpop waar The Go-Go’s jaloers op waren geweest. Lees: een goeie single, harten missen hartslagen en misschien zie je hem of haar of haar of hem vanavond. Opwinding. Teenage Kicks. Geen conservatorium kan dat indijken noch afdammen. Laat het gaan.
Op 24 maart komt haar tweede lp uit. Zoals ouders dat stellen, als er een nieuw rapport zit te arriveren: we zijn eens benieuwd.
