Dromen: echt zijn ze niet tenzij, na gedane slaap, je ze weer voor de geest kan halen. Dan worden het slapeloze dagen. Die de hele dag duren en spoken en sporen nalaten in jou. En wie dromerige muziek maakt bij zowel dagdromen en nachtmerries is Kate Davis. Welcome to my nightmare.
Nee, je gaat niet griezelen noch onzeker onder het bed kijken als we het hier over Kate Davis hebben. Haar vorige plaatje, Monster Mash, was zorgvuldig van spinnenweb ontdane powerpop terwijl dit heel introspectief is. Ze laat spinnenwebben hangen. Daar waar ze goed hangen.
Dromerig, le mot du jour. Dat is wat Call Home met je doet. Davis weeft een melodie rond jou, wikkelt je warm in en zal ooit bijten – de spanning daarvan, het uitstellen van een zekere dood – maar spartelen zal niet helpen. Je gaat eraan.
Of je gaat op 21 mei naar de Botanique. Kijk: wij zijn vriendelijke mensen. Wij laten keuzes.
