Lijkt het een walsje? Die indruk hebben we elke keer opnieuw als de intro passeert. Na Couchsurfing is dit hun tweede single. Veel luistertijd was er niet nodig om gemotiveerd in onze pen te kruipen.
Het nummer handelt over even stilstaan, hoe andere mensen je zien en hoe je jezelf ziet. Tijd voor een analytische blik in de spiegel met vergrootglas.
Rond 2 min lijkt het nummer te veranderen in een instrumentaal oorsnoepje. Rond 3 min 50 klinkt het alsof we naar de plaat luisteren met het gekraak van een haardvuur, als was de stream een echt singletje op de platendraaier. Denken we onterecht aan The War On Drugs? Dat gitaartje rond 3 minuten is het hoogtepunt van de plaat. Als je dit uit je mouw schudt is een plekje op Studio Brussel, Pukkelpop en in onze platenbak realistisch. We hebben de indruk dat de cimbalen na dit nummer warm genoeg zijn om pannenkoeken op te bakken. Ze doen zelfs denken aan het hihat gedrumwerk van The Police, en smaakt prima. En dat lijkt na wat huiswerk niet eens onlogisch want de heren beschrijven hun sound als nostalgisch geinfuseerd met verse invloeden.
Goed gedaan.