Wie wat bekend is met de legendarische Antwerpse cultbands: Kiss My Jazz, I H8 Camera en Lionell Horrowitz & His Combo klinkt de naam Heyme Langbroek ongetwijfeld niet vreemd in de oren. Naast zijn muzikale bijdrage aan de voorgenoemde Heaven Hotel Presents bands heeft Heyme ondertussen ook al twee soloplaten uitgebracht. Voor de eerste plaat, Noise From The Attic, was het overigens Rudy Trouvé die de schitterende artwork voorzag voor dit knap staaltje zolderpop. De tweede plaat, Reverberations From Prague, was dan weer een instrumentale begeleiding van het theaterstuk: #Hypocrisy, waarvan de opname en de keuze voor Heyme als eenmansband tot stand kwam door een toevallige samenloop van omstandigheden.
Het regent momenteel klaagzangen jegens de lockdown en de pandemie zelve. Sommigen zetten deze klaagzangen graag om in fysieke daden en dit door winkelramen in te gooien, wat voertuigen in de fik te steken of zich van hun meest altruïstische kant te laten zien bij de organisatie van, volgens hen, verbindende lockdownfeestjes. Anderen doen dit dan weer op een ietwat positievere, productievere manier en uiten hun klaagzang aan de hand van muziek. Het is echter veel artiesten niet gegeven om in dergelijke klaagzangen/eerbetonen de gruwelijke clichés en overduidelijkheden te schuwen die in het merendeel van de voorgenoemde songs vervat zijn.
Wie Another Day Gone van Heyme al ter oren heeft gekregen, zal ongetwijfeld de neiging hebben om ook dit nummer tot de lange lijst van lockdownnummers te rekenen. Nu, met een titel als Another Day Gone is de link dan ook snel gemaakt met de huidige pandemische crisis, vandaar dat wij je zeker niet met het vingertje zullen wijzen indien je de voorgenoemde link legde. Wij zijn er echter niet van overtuigd dat dit nummer van Heyme een klaagzang is jegens covid-19, integendeel zelfs. Volgens ons brengt Heyme met de track een ode aan de dagelijkse sleur en beslommeringen des levens met de bijbehorende noties van neerslachtigheid en depressie.
Another Day Gone is een mooi staaltje van DIY zoals men dat in de vakliteratuur pleegt te noemen. Heyme speelde namelijk alle instrumenten in, schreef de tekst en de compositie en mixte het geheel vervolgens ook nog eens tot het coherente resultaat dat hij nu op de wereld heeft losgelaten. Ongetwijfeld zullen de criticasters opperen dat de mix beter kon, dat het nummer te rechtlijnig is en dat het te neerslachtig voor woorden is. De voorgenoemde criticasters wensen wij dan ook alvast zeer veel plezier bij het eerstvolgende optreden van Niels De Stadsbader want dat is volgens ons de enige plaats waar zij, meekwelend met de diep betekenisvolle tekst van Skwon Meiske, soelaas zullen vinden.
Wat is nu ons eindverdict vraag je je af? Voor ons leidt de combinatie van de parlando-achtige zang die ons bij momenten wat aan wijlen Lou Reed doet denken; het zwoele doch neerslachtige saxofoongeluid en de wollige gitaarklank tot een mooi coherent eindresultaat. De bijbehorende clip waarin ’the man himself’ wat doelloos door de straten kuiert, versterkt voor ons de inhoud van het nummer en maakt de spreekwoordelijke cirkel rond.
We merken dat Heyme opnieuw regelmatig een track de wijde wereld instuurt dus wij kijken alvast hoopvol uit naar een potentiële nieuwe release. Tot het zover is, kan je hieronder je van je aanschaf van de eerste twee wapenfeiten alvast verzekeren.
Wij wensen je alvast veel luisterplezier bij de start van wat hopelijk een beter jaar zal worden voor de mensheid.