Het geheugen dient opgefrist te worden. Daarom nog eens vermelden dat Chris Connelly (een in Chicago aangespoelde Schot) een maand geleden een dubbelaar uitbracht die eerlijk werd verdeeld in songs van en door Nico (1938-1988) en songs van en door Connelly zelf. Songs die van Nico hadden kunnen zijn, dus.
We schreven toen dat het allemaal wel meeviel, maar dat je de originelen moeilijk kan kloppen. Daarvoor zijn het dan ook originelen. Hier is de eerste single en een eigen song: Union Square West, wat het adres was van Andy Warhol z’n kunsthol genaamd The Factory. Waar Nico zich door de blikken van Lou Reed en John Cale (bleke jongens in het zwart) liet besprenkelen.
Dit klinkt dan ook als de jonge Velvet Underground, compleet met de lijzige stem van Reed en gitaren die de handrem kwijt zijn. Wat ons tot de volgende vraag brengt: wanneer wordt eerbetoon parodie? Heeft die hele Connelly nu niks anders omhanden dan zich te laten obsederen door duistere echo’s van lang geleden?
Als het een hobby is lijkt het een niet zo gezonde. Maar laat ons geen commentaar leveren op andermans hobby’s: we hebben hier bonsais te kweken.
