Zot zijn van noiserock uit de jaren 1990. Net zo zot of nog zotter zijn van film, in de cinema en op schijfjes, en hoe meer hoeken af hoe liever. Nostalgisch wezen naar het ontlenen van videocassettes in videotheken, met hele Unic-zakken vol tegelijk. Als dat allemaal het geval is, dan heb je een kans gemist om lid te worden van de uit de Kortrijkse regio afkomstige band Videotrauma, waarvan de leden namelijk aan al deze voorwaarden voldoen.
Een band begonnen dus maar: bas, drums, gitaar en saxofoon. Die laatste vooral om Cows-gewijs voor enig extra vertier en dito chaos te zorgen. Of zoals ze bij Gura doen, overal doorheen en naast de kwestie toeteren en alsnog uiterst relevant zijn in het totaalgeluid.
Het had heel veel voeten in de aarde om hun debuutsingle uit te brengen, die zelfs te laat was voor de releaseshow en nu uiteindelijk toch het licht ziet, met een cover met een lichaamsdeel dat ongetwijfeld veel te weinig licht ziet.
Zeven behoorlijk gestoorde noiserockers staan er op de single, die in het roze en het zwart is te verkrijgen voor de luttele som van zeven neuroten, terwijl de band maar met vier is natuurlijk.
Opzwepend met D.A.D.’s Bonecrusher, vaudeville met Choke Pelicule, eerder gestoord en van de pot gerukt met de Jenne Vandermong Maximix van Bonecrusher, dat meer een spielerei dan een song is, maar dan wel geslaagd.
Het hoeft niet steevast te scheuren en donderen, getuige het inventieve Adjani waarop de saxofoon overuren draait. Het is als een sollicitatie voor de soundtrack van Twin Peaks dat nog meer uit de bocht gaat dan het al doet.
Sterk is ook dat we als luisteraar voortdurend het gevoel hebben helemaal te worden opgeslorpt in de wereld van de betere horrorfilm terwijl we oerdegelijke avelinkse noiserock horen. Heerlijk is dat. Meer van dat graag, en een beetje snel graag.
HOPVIL BANDCAMP / VIDEOTRAUME BANDCAMP / INSTAGRAM