Venus in Flames, alter ego van singer-songwriter Jan De Campenaere bestaat twintig jaar en dat zullen we geweten hebben. Niet alleen komt er een flinke ‘Best Of’-tournee van veertig concerten in ’s lands verschillende culturele centra en clubs, er is ook een gloednieuwe plaat vol pakkende liedjes.
De nieuwe boreling luistert naar de naam Vanishing Act, een intimistisch en kwetsbaar, soms ietwat donker album, dat ons tegelijk ook als een warm deken toedekt en zo veel troost biedt.
“Life is a mystery, written in time…” Mystery, opgedragen aan Régine Mosuse, die in de zomer van 2023 de strijd tegen kanker verloor, komt meteen stevig binnen. Een instant krop in de keel, bij deze prachtige, gezongen ode aan de voormalige live-drumster van Venus In Flames. Een naakte parel. De fraaie melodie heeft niet meer nodig dan een subtiele gitaar en de mooie stem van De Campenaere. Zo mooi dat het toch wel flink pijn doet. Dat Mosuse nog heel erg gemist wordt, mag wel duidelijk zijn, en het eerbetoon is prachtig. Pure klasse is dit.
Melody en Normal People zijn een ietsje rijker gearrangeerd. Beiden behoorlijk catchy songs. Melody doet ons bij wijlen aan de Paul McCartney Beatles-composities denken of aan Macca solo. En ook Normal People is een popsong zoals we die graag hebben: een oorwurm met een hoog meezinggehalte, een mooi warm stemgeluid en fijne lyriek.
Stronger Love, ook een instant favoriet wat ons betreft, zou niet misstaan op het repertoire van Mooneye of ook Tom McCrae. We kunnen ons die stemmen perfect inbeelden, bij de machtige melodie en tekst, maar de aangename warme stem van Jan De Campenaere past natuurlijk ook prima bij diens eigen compositie. “You’re building a stronger love”, luidt het overtuigend.
En dan is er het doorleefde en machtig mooi gezongen Perfect. Of hoe perfect kan een liefdesliedje zijn, juist in het benadrukken dat die perfectie niet bestaat, of net ligt in die imperfectie; of: “You’re perfect the way you are, with your quirks and flaws and your scars. It’s the price that you pay for living a life, it’s the good with the bad, the lows and the highs.”
Dat het aanstekelijke mid-tempo tongue-in-cheek Two Lovers nog niet als single werd uitgebracht is ons een raadsel. Dit verhaal over de twee geliefden in de stromende regen met hoog Crowded House-gehalte verdient eigenlijk belachelijk veel te veel airplay. Het mag wat ons betreft uitgeroepen worden tot een van de meest briljante belpop-parels, al schreeuwt deze duizelingwekkend mooie popsong om een nog grotere status natuurlijk. Waarom niet beiden? Bijzonder knappe compositie en met een rijke instrumentatie, met helden als Mario Goossens die hier subtiel drumwerk levert en met Tom Vanstiphout en Tim Coenen op bas. En De Campenaere troubadourt er lumineus op los.
Het heengaan van Régine Mosuse was helaas niet het enige verlies waarmee De Campenaere recent af te rekenen kreeg. In 2020 lag, zoals genoegzaam bekend ondertussen, de wereld stil door die dekselse pandemie. Te midden die periode overleed Jans moeder onverwacht aan een hartaanval wat voor hem en zijn vader een heel zware slag was. Het resulteerde in Letter to my Mother, een magnifieke piano ballad die je simpelweg niet onbewogen kan laten. Tenzij je een hart van steen hebt natuurlijk, maar dàt geloven we niet. Je voelt keihard de pijn en de oprechte liefde voor moederlief in De Campenaere’s stem, zeker wanneer hij zingt “I can still see you smiling at me, as you waved goodbye…” Wij hielden het niet of amper droog, kippenvel in overdrive, dat zeker, bij deze ongenadig aangrijpende en pakkende song.
En ook in River Of Life eert De Campenaere zijn moeder. De song klinkt minder droevig dan Letter to my Mother. Hoewel ook behoorlijk doorleefd gezongen, baadt song ook gulzig in vechtlust, hoop en troost. Met als devies “Follow, follow the river of life, from the coldest coldest fever to your heart’s desire…” Ook horen we veel piano, met magistrale arrangementen. River Of Life doet qua sfeer denken aan het album Automatic For The People van REM. Ja, dat flitste zo plots door onze muzikale hersenpan. Zomaar.
“I used to be a rolling stone, always looking for adventure”, zingt De Campenaere in Beam Me Up, net in het jaar dat Rolling Stones hun strafste plaat in jaren neerzetten. Toeval? Belangrijker om weten is dat Beam Me Up weerom een schot in de roos is als het om afleveren van prima popparels gaat, toch? Een simpel liefdesliedje, fraai geïnstrumenteerd, met een zeemzoeterig koortje waarin je de stemmen van Tim Coenen, Gert Bettens en Reinout Swinnen, die ook de keys verzorgt op deze plaat, hoort.
Don’t Let Go Your Dreams, kan tellen als statement. De song klinkt wat ruwer dan de rest, en heeft een sterke live-feel, als stond De Campeneare die te busken ergens op straat in de koude. Misschien was dat ook wel zo? Sterke folksong, met een lichte Radiohead-feel die het zeker goed zal doen in de live-sets denken we.
Met het minuscule, donkere kunstwerkje dat naar de naam Darkness On The Horizon (Lo-Fi, Sci-Fi) luistert, wordt de Vanishing Act van Venus In Flames besloten.
En dan zit de luistertrip van iets meer dan veertig minuten, vol schoonheid, tristesse en troost er al op. Vanishing Act is een waar verwenparcours van fraaie composities en sterke emoties, een warme deken van troost voor de mogelijks komende koude wintermaanden. Een koesterplaatje zeg maar.
Of om kort te gaan: een sterke worp van Venus In Flames dat na twintig jaar onderweg duidelijk nog niet uitgeblust is, klaar voor nieuwe avonturen. Laat maar komen, Jan!
