In april hadden we al het plezier om kennis te maken met single Une Île vanop het naamloze debuut van Under The Reefs Orchestra. Zeven minuten meeslepende, intense, instrumentale muziek, een wervelende dialoog tussen gitaar en saxofoon die ons onderdompelde in een bruisende stroom klankwater. Badmuts optioneel maar sterk aangeraden…
En nu is er het volledige album. Clement Nourry, saxofonist Marti Melia (Flat Earth Society) en drummer Louis Evrard (Robbing Millions, Ottla) mogen hun eerstelling eindelijk aan de wereld laten horen.
Na opener Une Île zijn de verwachtingen hooggespannen. Sumo werpt zich met de buik vooruit tegen ons trommelvliezen. Surfgitaar, een trompettende sax en een drummer met zware voet. Fragiliteit en subtiliteit zijn niet onmiddellijk termen die we associëren met dit nummer. Van Japan gaat het naar het mythische Eldorado waarmee we in het Zuid-Amerika van de zestiende-eeuwse, Spaanse conquistadores beland zijn. Een lichtvoetiger Western vibe hier, in de lijn van wat we recent ook bij SUMI hoorden.
Verder naar het zuiden, naar Argentinië met Tucuman. Een beetje op hetzelfde elan als Sumo: een zware, slepende beat, de heerlijke, dreunende, kapot vervormde saxofoon van Melia met eroverheen de wat klagende gitaar van Nourry die alles netjes bij mekaar houdt. Net wanneer je vreest dat Under The Reefs Orchestra zichzelf gaat beginnen herhalen, varen we richting Hana een strand op Maui. Hula dansers, slide gitaar, een flinke dosis surf en zelfs wat elektronica op het einde die zowaar een laagje mysterie toevoegt aan dit nummer.
Geen tijd om stil te staan echter, Le Marcheur is een wat minder zware reprise van Tucuman. Evrard laat horen dat het ook subtieler kan en zowel de percussie als de gitaararpeggio’s van Nourry bieden een mooi tegengewicht tegen de donkere saxtonen. Toch kunnen de heren het niet laten en ontaard het nummer, net zoals in Une Île, halverwege in gecontroleerde chaos die pas tegen het einde plaatsmaakt voor reflectie en bezinning.
Met afsluiter Le Naufrage (=het scheepswrak) komt onze wereldreis prompt ten einde. Een dreigend, apocalyptisch nummer waarin de effectpedalen overuren draaien. Jazzy, experimenteel en noisy. Het schip dat ons over de wereldzeeën bracht, wordt verzwolgen tijdens een niets ontziende storm. Eens die is gaan liggen verraadt niets nog dat we hier ooit geweest zijn, enkel de herinnering en de verhalen blijven.
Under The Reefs Orchestra levert een ijzersterk eerste album af. Zeven instrumentale nummers die ons meenemen op een muzikale wereldreis met invloeden uit jazz, surf, noise en rock, gebouwd op de stevige fundamenten van de grommende sax van Marti Melia. Vanaf 5 juni te beluisteren via de gekende kanalen.