Vorig jaar maakten we kennis met Tragic Eyes, het soloproject van Wendel Berckmans, op het ogenblik dat hij zijn knappe videoclip bij Tragic Eyes uitbracht en volop werkte aan zijn tweede ep. Hij haalt zijn inspiratie uit psych- en progrock en dat verbergt hij niet in zijn verder dagdromerige tracks.
Vijf jaar na het ontstaan van het project is dat debuutalbum A Brand New Day er. Je vindt er de herwerkte versies van al zijn muziek van 2016 tot nu, wat resulteerde in een reconstructie van de twee voorgaande ep’s Tragic Eyes en Apocalypse. Sommige tracks bleven onaangeroerd, terwijl andere volledig herwerkt werden. Op de harp en de vrouwelijke backings na, speelde Wendel alle tracks zelf in. Live laat hij zich graag omringen door zijn band met Gitte Vande Graveele (gitaar, zang), Astrid Neefs (zang), Koné Moerman (drum) en Stephan Louwes (bas).
Met opener Phoenix klinkt het meteen nog dromeriger en daar heeft het knappe snaarwerk alles mee te maken, want naast gitaar horen we ook harp. Het dromerige barst – onder knappe vocals van Wendel – open met psychedelische gitaarlijnen, stevige drums en een warm rijke samenzang.
De combinatie van dreampoppy arrangementen met stevige rockelementen klinkt hier best uniek en is de troef dat dit album sterk maakt, met – wat ons betreft – Apocalypse als hoogtepunt.
Enkele tracks gaan dan meer richting love ballads uit, als we denken aan Impressions Of Your Life, Tunnel Of Love en Dreaming Away. Druppelsgewijs en van dwarsfluit voorzien, sluit ook het instrumentale …Another Rainy Day hierbij aan.
In Power Of Silence brengt hij een kort eerbetoon aan Pink Floyd, want daar herkennen we de gitaarriffs uit Another Brick In The Wall. Verder is dit vooral een nummer met een dynamisch energiek refrein, waarin ook hier weer knap contrast zit met de zachtzalvende vocals van Wendel en de subtiele maar krachtig ijle female backings.
Nostalgophone klinkt, zoals de titel beaamt, nostalgisch. Met een klassieke gitaarsolo en retrosynths. Diezelfde nostalgie zit ook in Brand New Day, maar dan eerder door het akoestische getokkel. Extinction Day wordt dan weer ‘ge-highlight’ door opvallend ‘fars’ drumwerk, benadrukt door slechts enkele straffe gitaarriffs. A moodswing in music!
Queen Of The Internet mag wat ons betreft ook queen van het album wezen, want dit koninginnetje is voorzien van behoorlijk wat rockattitude.
In totaal 17 tracks om bij weg te dromen, maar af en toe ook rockend door je huis te swingen. En al even vaak binnen hetzelfde nummer, wat dit een bijzonder album maakt, met indrukwekkend gitaarwerk!