Vijf leden, vijf nummers en albumtitel 5. Als 666 The Number Of The Beast is wat is dan 555? Een korte zoektocht op het wereldwijde web leert ons dat het een verwijzing kan zijn van Husqvarna kettingzagen tot de lijn-rit die je langs de diverse geneugten van Rumst, Duffel en Lier transporteert.
5 is ondertussen alweer, na Raga Blue (2018) en Raw (2019), het derde fysieke wapenfeit waarop de heren van The Wild Century hun voorliefde voor seventies psychedelica tentoonspreiden. Net zoals de titel al doet vermoeden, staan er op de vinyl vijf nummers en dat zijn er niet van de minsten. Hoewel er ongetwijfeld wel wat muziekliefhebbers zullen zijn die vijf nummers voor een album wat aan de schrale kant vinden, kunnen wij deze twijfelaars volledig geruststellen. Het kortste nummer op de plaat duurt een dikke vijf minuten en het langste nummer scheert langs de kaap van tien minuten. Wie wat kan tellen, zal kunnen vaststellen dat er platen met 12 nummers zijn die minder lang duren dan deze dus daar hoef je je, wat ons betreft, niet op blind te staren. Wie toch zijn of haar ongenoegen hierover wenst te uiten, verwijzen wij graag naar de comment-sectie van HLN.
De plaat gaat van start met Don’t You Miss Me. Na enkele seconden checken we toch even of we de juiste plaat hebben opstaan want we zouden zweren dat we naar een nummer van de schitterende Joost Zweegers aan het luisteren zijn. Tweemaal “God knows I tried” later en we zijn Novastar alweer volledig vergeten. The Wild Century trekt helemaal open met een groove om u tegen te zeggen. Een rollende, psychedelische machine die klaar is om alles plat te walsen wat op zijn pad ligt, vertrekt met een rotvaart uit de startblokken. Doorheen het nummer horen we seventies orgelgeluiden, een waaier aan coole gitaarsolo’s en een strakke ritmesectie die alle geluiden met elkaar verweeft. Rond minuut 5 schroeft The Wild Century al dit rock-’n-roll geweld even terug om opnieuw uit te pakken met psychedelica die ons wat aan The Beatles zelf doen denken. Strakke opener, Fab Five!
Bij de start van Maria, dachten we even dat Josh Homme himself toch uiteindelijk had toegegeven en dat Kyuss terug was van weggeweest. Een dik, wollig gitaargeluid regeert de intro van wat opnieuw een retecool nummer lijkt te worden. Doorheen de track horen we zweverige zang, een wollig gitaargeluid, noties van sitar en opnieuw een groove die volgens ons zonder enige problemen covid-19 de kop zou kunnen indrukken. De eerste zin van het nummer luidt: “Well I’m fallen in love with a girl named Maria.” We hebben geen idee wie Maria wel mag wezen maar na het horen van dit nummer voelen we toch ook wat liefde voor haar. Als dit geen hit is dan weten wij het ook niet meer.
Op The Long Road regeren grootse gitaarakkoorden die volgens ons perfect in een stadium-hit zouden weerklinken. En hoewel The Wild Century net zoals de twee vorige tracks ook hier opnieuw fungeert als een auditieve pletwals, zijn we toch niet zo omver geblazen van dit nummer. Ongetwijfeld zit de zeer hoge kwaliteit van de twee voorgaande nummers daar ook wel voor iets tussen. Het is voor ons vooral de frasering van de vocals en de uitspraak van de woorden die minder authentiek overkomt dan bij de eerste twee nummers. Doorheen het nummer horen we echter opnieuw een geoliede machine met een ritmesectie die wederom staat als een huis. Naar het einde van het nummer trekt The Wild Century alle registers open met een samenspel dat de gemiddelde luisteraar tot een trippende seventies smurrie zal herleiden. Doorheen The Long Road lijkt het trouwens wel alsof we een paar keer La Grange van ZZ-Top op de achtergrond horen sluimeren maar dat kan natuurlijk ook aan die coole rim clicks van Bootsie liggen.
Move on start met een basloopje dat we uit de duizenden zouden herkennen. Van zodra de rest van de instrumenten erbij komen, klinkt het wel alsof psychedelica gemixt wordt met funk en zelfs met een streepje Hendrix. Er wordt in het nummer een dansbare groove gecreëerd en ook de frasering van de tekst is enorm mooi in dit nummer. Wederom weet The Wild Century een erg rijk en vol geluid te produceren. Er wordt met volle overtuiging “I wish that I could move on” gezongen. Iets waar wij ons in de huidige tijden maar al te graag bij aansluiten. Wij kwelen het in ieder geval in de huiskamer mee alsof ons leven ervan afhangt.
Downfall is het laatste nummer van de plaat. De track gaat eerder traag van start maar met een duur van een kleine tien minuten is dat volgens ons een goede zaak. Naarmate het nummer vordert, horen we The Wild Century hun geluid aandikken met orgel en gitaarsolo’s. Na een tijdje lijkt het nummer wel de vorm van een psychedelische jam aan te nemen waar menig Woodstock-ganger bij had gewatertand. De eerste vocalen verschijnen pas rond 4’30” en blijven dit keer doorheen het nummer eerder beperkt. De focus moet duidelijk liggen op het instrumentale samenspel van het kwintet. Rond minuut 7 vertraagt The Wild Century opnieuw de jam en lijkt het geheel wel de vorm van een drone aan te nemen. We bedoelen uiteraard het repetitieve zware karakter van de muziek en niet de gevleugelde camera’s. Downfall is over het algemeen een cool nummer maar we vermoeden dat het in een live-setting beter tot zijn recht zou komen. We zijn best wel wat gewend qua nummerlengtes maar het nummer mist, wat ons betreft, wat spanning waarvan we vermoeden dat we die in een live-setting wel zouden voelen. Sowieso een track die live vriend en vijand omver zal blazen.
De slotsom van 5 is dat, hoewel het misschien niet echt een vernieuwende plaat is, het geheel wel erg goed in elkaar zit. Dat we zeggen dat de plaat niet vernieuwend is, bedoelen we trouwens ook allesbehalve negatief. We verwezen in onze recensie een paar keer naar een soort geoliede machine en dat is ook hoe deze plaat binnenkomt. Muzikanten die goed op elkaar zijn ingespeeld, hun instrument beheersen en dat ook op een correcte manier kunnen overbrengen. We zijn niet in elke plaat op zoek naar vernieuwing maar wel naar degelijke muziek en dat is wat je met 5 van The Wild Century zeker op je bord zal krijgen!
5 5 5 the number of the Husqvarna chainsaw! Vlot bekken doet het niet maar we zijn er zeker van dat het door menig fan in koor zal geschreeuwd worden tijdens de, hopelijk nakende, live-optredens.
Klik zeker ook eens door naar de onderstaande dj-set van Butsenzeller en de andere voorziene links om je van jouw aanschaf te verzekeren!