Het concertseizoen loopt op zijn laatste benen, studenten houden zich schuil achter de studieboeken en in de agenda van de concertganger staan de nodige festivals gepland. Maar er is nog heel wat te beleven. In het centrum van Gent stonden twee bands op het podium die kunnen zeggen dat elk woord dat ooit over hun is geschreven, er één is van lof. De kracht van de pen (en natuurlijk ook het talent) werkt, want de Charlatan was aardig gevuld voor de twee.
Om bijna half negen stipt (ja, de Charlatan stipt!) begonnen de heren van Statue aan hun veroveringstocht. Frontman (of is het gewoon woordvoerder?) Joos Houwen was onder de indruk dat er zoveel volk afgezakt was om de krautrock van Statue te aanhoren en grapte tussen de gitaarsalvo’s door dat de groepsnaam verkeerd op de poster stond (Statues).
De plek van verderf deed met Statue zijn naam alle eer aan. Je moet geen moeite doen om de songtitels te onthouden. Lukt je toch niet, want het zijn gewoon letters en cijfers. Songs geplukt uit hun door Micha Volders geproducete album Kasper en uitgebracht op het overheerlijke Fons Records. Is het nu postrock of krautrock? Wellicht alletwee.
Ingestudeerde improvisatie die je zowat alle kanten van de muziek laat zien. Ook een beetje een supergroep want ieder lid van Statue doet ook wel iets anders. Maar meer dan zo maar een gelegenheidsbandje. Dat konden we al horen op de derde plaat, maar ook op het podium. Eventjes vreesden we dat de vijf (jaja) gitaristen het kramikkige podium van de Charlatan aan flarden gingen spelen. Maar neen, Lysistrata kon nadien zijn ding nog doen. Je merkt het, we waren onder de indruk. Een band die alles heeft. Nou ja geen lyrics, maar soms is het welkom om bij muziek je eigen fantasie de loop te laten.
Lysistrata dan. Een trio dat de laatste tijd meer en meer in de kijker liep door hun ijzersterke optredens over heel Europa en ook omdat ze de buddies zijn van It It Anita. Een perfecte vergelijking overigens, want de drie Fransmannen laten de speakers van begin tot einde donderen.
Donker, gevaarlijk en tamelijk dicht in de buurt van Metz, ook al vinden ze zelf dat Joy Division ook wel een referentie is. Noise, en dat moest je in de Charlatan heel letterlijk nemen. Muziek die levensgevaarlijk is voor het gehoorkanaal, maar de powernoise doet niet alleen de buis van Eustachius trillen. Snoeihard, retestrak en een band die van een concert een belevenis maakt. Vijftig minuten smullen. Wie beweerde daar ook weer dat gitaren ten dode zijn opgeschreven?