Heb je ooit al gehoord van Statue? Wie de underground afschuimt of al eens aan de toog blijft plakken van één of ander muziekcafé zal beslist van ja knikken. Voor wie ze niet kent, kan best met deze nieuweling zijn schade inhalen.
Waarom het album Kasper heet mag Joost (of in dit geval Kasper) weten, maar deze nieuwe release van deze vijf Limburgers die in tal van andere diverse muzikale projecten betrokken zijn, is een ijzersterke geworden.
Statue is zo’n band die je eigenlijk niet kan omschrijven zonder zelf de mist in te gaan. Kijk, als we je zeggen dat ze instrumentale muziek maken die ergens het midden houdt tussen krautrock en de Melvins dan liegen we in feite niet. Wel is het een omschrijving die mensen kan doen wegjagen, en dat willen we nu ook weer niet.
Songs volgens het traditionele recept van het boekje kun je ze ook al niet noemen.
Ritmisch, af en toe eens spelend met de verdiensten van Can of zelfs met die van Frank Zappa, maar in de eerste plaats toch een trip (of zo je wil een mindfuck) voor de geest.
Geen seconde de bedoeling om kant-en-klare songs af te leveren. Zelfs de titels zijn wat ze zijn. E, K, A of 12, hoewel je er na wat puzzelwerk die Kasper kan uithalen.
Ruwe muziek waarvan de bramen niet zijn afgeschuurd. Dus tja, het is wel eens lastig, maar het orgasme die je eraan over houdt is toch eentje waar je het later nog veel zal over hebben. Statue heeft een fantastische plaat gemaakt en dat alleen zou je blij moeten maken!