Nottingham duo Sleaford Mods brengt sinds een decennium een mix van punk, electro, hiphop en manische straatpoëzie waarin ze de vuile kantjes van de Britse samenleving blootleggen en vlijmscherp fileren. Meer van dat op het elfde studio album Spare Ribs (hun zesde als duo).
Jason Williamson spuwt zijn woordenstromen uit in een vettig East-Midlands accent. Geliefkoosd onderwerp is het alledaagse leven in Engeland: de apathie en de ongelijkheid, de hypocrisie van politici, beroemdheden en de popcultuur. Het maakt hem tot een frontman in de traditie van Engelse tegendraadse iconen als Ian Dury, Shaun Ryder en de onnavolgbare Mark E Smith. Geruzie met andere bands inbegrepen. De vuilgebekte “slang” maakt Sleaford Mods in eigen land behoorlijk populair. Hun vorige studio-album, Eton Alive, haalde de UK Albums top 10.
De pandemie is de belangrijkste inspiratiebron voor het nieuwe album. Shortcummings haalt op een vette baslijn Dominic Cummings, hoofdadviseur van Boris Johnson, door de mangel. Out There handelt over het aanwijzen van vreemdelingen als schuldigen voor de ellende. In Top Room slaat de fantasie op hol door het voortdurend thuis zitten: “I think I want something to come out of my phone that ain’t there”.
De teksten zijn ook dit keer doorspekt met scabreuze humor: “I wish I had the time to be a wanker just like you”, klinkt het in Elocution. Regelmatig krijgen ze een Twitter-ban wegens het beledigen van één of andere politicus. De Brexit? “Let’s get Brexit fucked by an horse’s penis” (Out There).
Maar wat telt is de muziek. Kompaan Andrew Fearn tovert als vanouds snijdende beats, loops en keyboard riffs uit z’n laptop. Ze vormen een kale, bijna spartaanse begeleiding voor de tirades van Williamson. Hoewel hij dit keer meer gelaagdheid brengt in de minimale sound, vooral in de nummers met gastmuzikanten.
Amy Taylor (van Amyl & the Sniffers) valt in op Nudge It waarin hipster-artiesten – “fucking class tourists” – ervan langs krijgen. Billy Nomates werd gestrikt voor Mork n Mindy, een introspectieve terugblik op Williamsons jeugd, net als de eerder melancholische afsluiter Fishcakes.
Sleaford Mods staan met Spare Ribs opnieuw garant voor rauwe punk-hop met een niet mis te verstane boodschap, als onbehouwen nonkels van Billy Nomates en Kate Tempest. Muzikanten die iets te zeggen hebben. Net als Tempest zijn de Mods vooral live niet te missen. Graag volgende zomer ergens. Samen “fooking” kwaad worden: hoe goed zou dat voelen?
